نویسنده: مجله ستاره
بروزرسانی: ۲۷ تیر ۱۴۰۲
رشته موهای سپید و نقره ای حکایت‌های بسیاری دارند از روزهای زندگی، تجربه‌ها، غم‌ها، شکست‌ها و انتظارها… شاعران بسیاری در کنار سرودن اشعار درباره کوتاه بودن زندگی ، شعر در مورد سفید شدن مو و گیسو گفته اند که بیت به بیتش حکایت جالبی دارد و گذر عمر در شعر شاعران فارسی زبان را از دریچه نگاه آن‌ها بیان می‌کند. این موضوع باعث شده است در بسیاری از مواقع در شعر جوانی نیز شاعر از از دست رفتن روزهای خوش جوانی و از دست رفتن فرصت‌ها بسراید. زیباترین این اشعار درباره سفید شدن مو و پیری را در ادامه بخوانید.
شعر در مورد سفید شدن مو ؛ اشعار کوتاه
از چرخ به هر گونه همی‌دار امید
وز گردش روزگار می‌لرز چو بید
گفتی که پس از سیاه، رنگی نبوَد
پس موی سیاه من چرا گشت سفید؟
«حافظ»
❅❄⛈❅❄
سیاهکاری ما کم نشد زموی سپید
بترک خواب نگفتیم و صبحدم خندید
«رهی معیری»
❅❄⛈❅❄
من موی خویش را نه از آن میکنم سیاه
تا باز نوجوان شوم و نوکنم گناه
چون جامه‌ها به وقت مصیبت سیه کنند
من، موی از مصیبت پیری کنم سیاه
«رودکی»
❅❄⛈❅❄
مخند ای نوجوان ـ زنهار ـ بر موی سپید ما
که این برف پریشان بر سر هر بام می‌بارد
«صائب تبریزی»
❅❄⛈❅❄
موی تو سفید گشت، بنمای
باری که ازین شکوفه بستی
«صائب تبریزی»
❅❄⛈❅❄
چندان که موی بیش ز پیری شود سفید
کوته شود امید چو شمع سحر مرا
«صائب»
❅❄⛈❅❄
می کند کار نمک با دیده ها موی سفید
خواب آسایش درین مهتاب کردن مشکل است
«صائب»
❅❄⛈❅❄
دل از سفید گشتن مو، ناامید شد
عالم سیه به چشمم ازین پی سفید شد
«صائب»
❅❄⛈❅❄
بدار عزّت موی سپید پیران را
ز جای خویش به تعظیمِ صبحدم برخیز
«صائب»
❅❄⛈❅❄
موی سپید پنبه‌ی گوش کسی مباد
در خواب سیر صبح بناگوش کرده ای
«بیدل دهلوی»
❅❄⛈❅❄
ای غافل از نهایت، تا کی غم بدایت؟
مو هم سفید کردی، در انتظار طفلی؟
«بیدل دهلوی»
❅❄⛈❅❄
رفته ای بی که بپرسی چه سرت آمده است
بازگو می کند این موی سفید البته
❅❄⛈❅❄
← شعر در مورد سفید شدن مو →
موی سیهم گشت سپید از غم رویش
در حلقه مویش به همان روز سیاهم
«از مجموعه اشعار فروغی بسطامی»
❅❄⛈❅❄
به چند موی سفیدم نگاه کن بگذر
تو سنگ تر شده ای من شکسته تر شده ام
«از مجموعه اشعار مهدی فرجی»
❅❄⛈❅❄
این قول نه اغراق و نه ایما و اشارست
عاشق نشوی هیچ ندانی چه جهانیست
عاشق شده ام، شعر و غزل نیست نمادش
این موی سفیدست که در اوج جوانیست
«مسلم شهاوند»
گیسوی سپید آبشارانت کو ؟
سرسبزی دشت و کوهسارانت کو؟
ای جنگل خسته از ستم های تَبَر
بر تشنگی کویر ، بارانت کو؟
«عاکف-م»
شعر بلند درباره سپید شدن مو
می خلد بیشتر از تیر به دل موی سفید
کار شمشیر دو دم می کند ابروی سفید
خواب من چون نشود تلخ ز پیری؟ که مرا
می گزد بیشتر از مار سیه، موی سفید
می کند ماه محرم مهِ عیدِ خود را
به خضاب آن که سیه می کند ابروی سفید
سر برآرد ز گریبان کفن چون خورشید
به شبستان لحد هرکه برد روی سفید
پیر چون زنده‌دل افتد، ز جوان کمتر نیست
می برد زنگ ز دل صبح به گیسوی سفید
این که از چهره به ظاهر سیهی برد مرا
کاش می برد سیاهی ز دلم موی سفید
چون ز جان دست نشوییم؟ که همچون قلاب
دامن مرگ به خود می کشد ابروی سفید
خوشتر از عنبر خام است بهار عنبر
نیست هرگز به دلِ پیر، گران، موی سفید
«صائب تبریزی»
❅❄⛈❅❄
واژه واژه
سطر سطر
صفحه صفحه
فصل فصل
گیسوان من سفید می‌شوند
همچنانکه سطر سطر
صفحه‌‌های دفترم سیاه می‌شوند
خواستی که با تمام حوصله
تارهای روشن و سفید را
رشته رشته بشمری
گفتمت که دستهای مهربانی‌ات
در ابتدای راه
خسته می‌شوند
گفتمت که راه دیگری
انتخاب کن :
دفتر مرا ورق بزن
نقطه نقطه
حرف حرف
واژه واژه
سطر سطر
شعرهای دفتر مرا
مو به مو حساب کن!
«قیصر امین‌پور»
← شعر در مورد سفید شدن مو →
ز سری، موی سپیدی رویید
خنده‌ها کرد بر او موی سیاه
که چرا در صف ما بنشستی
تو ز یک راهی و ما از یک راه
گفت من با تو عبث ننشستم
بنشاندند مرا خواه نخواه
گاه روییدن من بود امروز
گل تقدیر نروید بیگاه
رهرو راه قضا و قدرم
راهم این بود، نبودم گمراه
قاصد پیری ام، از دیدن من
این یکی گفت دریغ، آن یک آه
خرمن هستی خود کرد درو
هر که بر خوشهٔ من کرد نگاه
سپهی بود جوانی که شکست
پیری امروز برانگیخت سپاه
رست چون موی سیه، موی سپید
چه خبر داشت که دارند اکراه
رنگ بالای سیه بسیار است
نیستی از خم تقدیر آگاه
گه سیه رنگ کند، گاه سفید
رنگرز اوست، مرا چیست گناه
چو تو، یکروز سیه بودم و خوش
سیهی گشت سپیدی ناگاه
تو هم ای دوست چو من خواهی شد
باش یکروز بر این قصه گواه
هر چه دانی، به من امروز بخند
تا که چون من کندت هفته و ماه
از سپید و سیه و زشت و نکو
هر چه هستیم، تباهیم تباه
قصه خویش دراز از چه کنیم؟
وقت بیگه شد و فرصت کوتاه
«از مجموعه اشعار پروین اعتصامی»
❅❄⛈❅❄
اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام
خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده ام
با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق
همچون بنفشه سر به گریبان کشیده ام
چون خاک در هوای تو از پا فتاده ام
چون اشک در قفای تو با سر دویده ام
من جلوهٔ شباب ندیدم به عمر خویش
از دیگران حدیث جوانی شنیده ام
از جام عافیت می نابی نخورده ام
وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده ام
موی سپید را فلکم رایگان نداد
این رشته را به نقد جوانی خریده ام
ای سرو پای بسته به آزادگی مناز
آزاده من که از همه عالم بریده ام
گر می‌گریزم از نظر مردمان رهی
عیبم مکن که آهوی مردم‌ندیده ام
«رهی معیری»
❅❄⛈❅❄
هوای خانه چه دلگیر می‌شود گاهی
از این زمانه دلم سیر می‌شود گاهی
عقاب تیز پر دشتهای استغنا
اسیر پنجه‌ی تقدیر می‌شود گاهی
صدای زمزمه‌ی عاشقانه آزادی
فغان و ناله ی شبگیر می‌شود گاهی
نگاهِ مردم بیگانه در دل غربت
به چَشمِ خسته ی من تیر می‌شود گاهی
مبر ز موی سپیدم گمان به عمر دراز
جوان ز حادثه ای پیر می‌شود گاهی
بگو اگر چه به جایی نمی‌رسد فریاد
کلام حق، دمِ شمشیر می‌شود گاهی
بگیر دست مرا آشنای درد بگیر
مگو چنین و چنان، دیر می شود گاهی
به سوی خویش مرا می‌کشد چه خون و چه خاک
محبّت است که زنجیر می‌شود گاهی
❅❄⛈❅❄
پشت شيشه برف می بارد
پشت شيشه برف می بارد
در سكوت سينه ام دستی
دانه‌ی اندوه می كارد
مو سپيد آخر شدی ای برف
تا سرانجامم چنين ديدی
در دلم باريد … ای افسوس
بر سر گورم نباريدی…
«فروغ فرخزاد»
❅❄⛈❅❄
بیا بهار را
از همه این سال ها کم کنیم
تو که خوب می دانی
آفتاب از میان پلک هایت آغاز می شود
و آن چند تار موی سفید
زمستان من است
حالا بیا
باران را بهانه کنیم
با نامه ها فال بگیریم
خیس گریه شویم
اصلا بیا تمام این حرف ها را فراموش کنیم
همه چهارشنبه ها که در راهی
من ذکر می خوانم
شاید
صبح شنبه را تو آغاز کنی!
❅❄⛈❅❄
کلام آخر
شما چه اشعار دیگری با مضمون سفید شدن موها می‌شناسید که در این مجموعه از قلم افتاده است؟ ابیات و متن های زیبای خود را برای ما بفرستید. در پایان پیشنهاد می کنیم شعر زندگی را نیز در ستاره بخوانید.
ناصرناصری
برف پیری برسرم بنشانده دوران ای پدر
میکنم یادتواین دوران فراوان ای پدر