غزل شماره ۳۵۸ حافظ: غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم

غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم
دواش جز می چون ارغوان نمی‌بینم

برای غم و اندوه روزگار که هیچ حد و مرز و پایانی ندارد به‌غیر از شراب ارغوانی رنگ چاره‌ای نمی‌شناسم.

به ترک خدمت پیر مغان نخواهم گفت
چرا که مصلحت خود در آن نمی‌بینم

من از خدمتگزاری موبد زردشتیان یا پیر میکده معرفت دست نمی‌کشم، زیرا خیر و صلاح خود را در رها کردن خدمت او نمی‌بینم.

ز آفتاب قدح ارتفاع عیش بگیر
چرا که طالع وقت آن چنان نمی‌بینم

از جام شرابی که همچون خورشید می‌درخشد، عیش و خوشی بهره‌برداری کن، زیرا حال و احوال روزگار را چندان بر وفق مراد نمی‌بینم.

نشان اهل خدا عاشقیست با خود دار
که در مشایخ شهر این نشان نمی‌بینم

علامت مردان خدا، عاشق بودن است؛ این علامت را با خود داشته باش چراکه در سران و بزرگان جامعه امروزی، این نشان نمودار نیست.

بدین دو دیده حیران من هزار افسوس
که با دو آینه رویش عیان نمی‌بینم

بایستی بر دو چشم نگران و سرگشته من هزار بار افسوس خورد، زیرا با وجود آنکه مانند دو آینه همه‌چیز در آن مشهود است، با آن‌ها چهره معشوق را به وضوح نمی‌بینم.

قد تو تا بشد از جویبار دیده من
به جای سرو جز آب روان نمی‌بینم

از آن لحظه که قامت سرو مانند تو از برابر چشمان اشک بار من دور شد، به جای دیدن سرو قامت تو جز آب روان چیز دیگری نمی‌بینم.

در این خمار کسم جرعه‌ای نمی‌بخشد
ببین که اهل دلی در میان نمی‌بینم

کسی در رنج خمارآلودگی، دیگر به من اندکی شراب نمی‌دهد، نگاه کن که یک نفر اهل دل، در میان مردم دیده نمی‌شود.

نشان موی میانش که دل در او بستم
ز من مپرس که خود در میان نمی‌بینم

از من نشانی کمر باریک و موی بلند او را که دل در آن بسته بودم مپرس، زیرا از بس در آن باریک شده بودم، دیگر وجود خود را هم حس نمی‌کنم.

من و سفینه حافظ که جز در این دریا
بضاعت سخن دُرفشان نمی‌بینم