سوره انعام - صفحه ۱۱۵ قران

چشم‌ها را و او بخشنده (انواع نعمتها، و با خبر از دقایق موجودات) و آگاه (از همه) چیز است. (۱۰۳)

دلایل روشن از طرف پروردگارتان براى شما آمد؛ کسى که (به وسیله آن، حق را) ببیند، به سود خود اوست؛ و کسى که از دیدن آن چشم بپوشد، به زیان خودش مى ‏باشد؛ و من نگاهبان شما نیستم (و شما را بر قبول ایمان مجبور نمى‏ کنم) (۱۰۴)

و اینچنین آیات (خود) را تشریح مى ‏کنیم؛ بگذار آن‌ها بگویند: «تو درس خوانده‏ اى (و آن‌ها را از دیگرى آموخته ‏اى)»! مى ‏خواهیم آن را براى کسانى که آماده درک حقایقند، روشن سازیم. (۱۰۵)

از آنچه که از سوى پروردگارت بر تو وحى شده، پیروى کن! هیچ معبودى جز او نیست! و از مشرکان، روى بگردان! (۱۰۶)

اگر خدا مى‏ خواست، (همه به اجبار ایمان مى‏آوردند) و هیچ یک مشرک نمى‏ شدند؛ و ما تو را مسؤول (اعمال) آن‌ها قرار نداده ‏ایم؛ و وظیفه ندارى آن‌ها را (به ایمان) مجبور سازى! (۱۰۷)

(به معبود) کسانى که غیر خدا را مى خوانند دشنام ندهید، مبادا آن‌ها (نیز) از روى (ظلم و) جهل، خدا را دشنام دهند! اینچنین براى هر امتى عملشان را زینت دادیم سپس بازگشت همه آنان به سوى پروردگارشان است؛ و آن‌ها را از آنچه عمل مى ‏کردند، آگاه مى ‏سازد (و پاداش و کیفر مى ‏دهد). (۱۰۸)

با نهایت اصرار، به خدا سوگند یاد کردند که اگر نشانه‏ اى (معجزه‏اى) براى آنان بیاید، حتما به آن ایمان مى ‏آورند؛ بگو: «معجزات فقط از سوى خداست (و در اختیار من نیست که به میل شما معجزه‏ اى بیاورم)؛ و شما از کجا مى‏ دانید که هرگاه معجزه ‏اى بیاید (ایمان مى ‏آورند؟ خیر) ایمان نمى ‏آورند!» (۱۰۹)

و ما دل‌ها و چشم هاى آن‌ها را واژگونه مى‏ سازیم؛ (آرى آن‌ها ایمان نمى ‏آورند) همان‏گونه که در آغاز، به آن ایمان نیاوردند! و آنان را در حال طغیان و سرکشى، به خود وا مى ‏گذاریم تا سرگردان شوند! (۱۱۰)

(و حتى) اگر فرشتگان را بر آن‌ها نازل مى ‏کردیم، و مردگان با آنان سخن مى ‏گفتند، و همه چیز را در برابر آن‌ها جمع مى‏ نمودیم، هرگز ایمان نمى ‏آوردند؛ مگر آنکه خدا بخواهد! ولى بیشتر آن‌ها نمى‏ دانند! (۱۱۱)

اینچنین در برابر هر پیامبرى، دشمنى از شیاطین انس و جن قرار دادیم؛ آن‌ها بطور سرى (و درگوشى) سخنان فریبنده و بى ‏اساس (براى اغفال مردم) به یکدیگر مى ‏گفتند؛ و اگر پروردگارت مى‏ خواست، چنین نمى‏ کردند؛ (و مى ‏توانست جلو آن‌ها را بگیرد؛ ولى اجبار سودى ندارد.) بنابر این، آن‌ها و تهمت هایشان را به حال خود واگذار! (۱۱۲)

و متمایل گردد