سوره ذاریات (برای افزایش روزی و ازدواج)

ستاره | سرویس مذهبی – سوره ذاریات یکی از سوره‌های قرآن است که نامش به معنی باد‌هایی است که می‌تواند اشیا را از زمین بلند کند. اگر دوست دارید تا درباره نکات این سوره، وجه‌تسمیه، شأن نزول، ثواب تلاوت و فضائل و برکات آن بیشتر بدانید با ما همراه باشید. ضمن این‌که در انتهای مقاله متن و ترجمه سوره ذاریات برای شما آورده شده است.

شناسنامه سوره ذاریات

• ۶۰ آیه دارد.
• در جزء ۲۶ و ۲۷ قرار دارد.
• در مکه نازل شده است.
• پنجاه و یکمین سوره قرآن است.
• سوره قبلی آن احقاف و سوره بعدی آن غاشیه است.
• شصت و هفتمین سوره‌ای است که بر پیامبر (ص) نازل شد.

وجه‌تسمیه سوره ذاریات

این سوره با کلمه «ذاریات» شروع شده است و برای همین به این نام خوانده می‌شود. ذاریات جمع ذاریة به معنای باد‌هایی است که اشیا را به پرواز درمی‌آورد.

شأن نزول سوره ذاریات

موضوع اصلی سوره ذاریات در مورد معاد و انکار آن توسط مشرکین است. علاوه بر مسئله معاد موضوعات زیر در سوره ذاریات مطرح شده است:

• توحید و نشانه‌های خداوند در نظام آفرینش
• داستان مهمانی فرشتگان در خانه حضرت ابراهیم (ع) و مأموریت شأن درباره قوم لوط
• داستان حضرت موسی (ع) و قوم عاد و ثمود و قوم نوح
• لجاجت اقوام گذشته در برابر پیامبران و دعوت خداوند از پیامبر (ص) به استقامت در برابر مخالفت کفار.

مشهورترین آیه سوره ذاریات

«وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ»

«و جن و انس را نیافریدم، جز براى آن‌که مرا بپرستند.»

ثواب خواندن سوره ذاریات

فضائل و برکات سوره ذاریات

پیامبر اکرم (ص):

• اگر سوره ذاریات را بر زن بارداری که سخت زایمان می‌کند بیاویزند به‌زودی زایمان می‌کند.

امام صادق (ع):

• هر کس سوره ذاریات را در روز یا شب بخواند خداوند زندگی او را روبه‌راه کرده و رزق فراوان به او خواهد داد و با چراغی نورانی قبرش را روشن می‌کند که تا روز قیامت روشن باشد.
• اگر سوره ذاریات را نزد بیماری که بستری است بنویسند به خواست خدا بهبود می‌یابد.
• اگر دختری که ازدواج نکرده آیه ۴۹ سوره ذاریات را بنویسد و به گردنش بیاویزد به لطف خداوند به‌زودی ازدواج می‌کند:

«وَ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ خَلَقْنَا زَوْجَیْنِ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ»

«و از هر چیزى دو گونه [یعنى نر و ماده]آفریدیم امید که شما عبرت گیرید»

متن و ترجمه سوره ذاریات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَالذَّارِیَاتِ ذَرْوًا ﴿۱﴾
سوگند به بادهاى ذره‏ افشان (۱)
فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا ﴿۲﴾
و ابرهاى گرانبار (۲)
فَالْجَارِیَاتِ یُسْرًا ﴿۳﴾
و سبک سیران (۳)
فَالْمُقَسِّمَاتِ أَمْرًا ﴿۴﴾
و تقسیم‏ کنندگان کار [ها](۴)
إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌ ﴿۵﴾
که آنچه وعده داده شده‏ اید راست است (۵)
وَإِنَّ الدِّینَ لَوَاقِعٌ ﴿۶﴾
و [روز]پاداش واقعیت دارد (۶)
وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْحُبُکِ ﴿۷﴾
سوگند به آسمان مشبک (۷)
إِنَّکُمْ لَفِی قَوْلٍ مُخْتَلِفٍ ﴿۸﴾
که شما [درباره قرآن]در سخنى گوناگونید (۸)
یُؤْفَکُ عَنْهُ مَنْ أُفِکَ ﴿۹﴾
[بگوى]تا هر که از آن برگشته برگشته باشد (۹)
قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ ﴿۱۰﴾
مرگ بر دروغپردازان (۱۰)
الَّذِینَ هُمْ فِی غَمْرَةٍ سَاهُونَ ﴿۱۱﴾
همانآن‌که در ورطه نادانى بى‏ خبرند (۱۱)
یَسْأَلُونَ أَیَّانَ یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۲﴾
پرسند روز پاداش کى است (۱۲)
یَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ یُفْتَنُونَ ﴿۱۳﴾
همان روز که آنان بر آتش عقوبت [و آزموده]شوند (۱۳)
ذُوقُوا فِتْنَتَکُمْ هَذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ ﴿۱۴﴾
عذاب [موعود]خود را بچشید این است همان [بلایى]که با شتاب خواستار آن بودید (۱۴)
إِنَّ الْمُتَّقِینَ فِی جَنَّاتٍ وَعُیُونٍ ﴿۱۵﴾
پرهیزگاران در باغ‌ها و چشمه سارانند (۱۵)
آخِذِینَ مَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ إِنَّهُمْ کَانُوا قَبْلَ ذَلِکَ مُحْسِنِینَ ﴿۱۶﴾
آنچه را پروردگارشان عطا فرموده مى‏ گیرند زیرا که آن‌ها پیش از این نیکوکار بودند (۱۶)
کَانُوا قَلِیلًا مِنَ اللَّیْلِ مَا یَهْجَعُونَ ﴿۱۷﴾
و از شب اندکى را مى‏ غنودند (۱۷)
وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ ﴿۱۸﴾
و در سحرگاهان [از خدا]طلب آمرزش می کردند (۱۸)
وَفِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ﴿۱۹﴾
و در اموالشان براى سائل و محروم حقى [معین]بود (۱۹)
وَفِی الْأَرْضِ آیَاتٌ لِلْمُوقِنِینَ ﴿۲۰﴾
و روى زمین براى اهل یقین نشانه‏ هایى [متقاعدکننده]است (۲۰)
وَفِی أَنْفُسِکُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ ﴿۲۱﴾
و در خود شما پس مگر نمى ‏بینید (۲۱)
وَفِی السَّمَاءِ رِزْقُکُمْ وَمَا تُوعَدُونَ ﴿۲۲﴾
و روزى شما و آنچه وعده داده شده‏ اید در آسمان است (۲۲)
فَوَرَبِّ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ مَا أَنَّکُمْ تَنْطِقُونَ ﴿۲۳﴾
پس سوگند به پروردگار آسمان و زمین که واقعا او حق است همان گونه که خود شما سخن مى‏ گویید (۲۳)
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ ضَیْفِ إِبْرَاهِیمَ الْمُکْرَمِینَ ﴿۲۴﴾
آیا خبر مهمانان ارجمند ابراهیم به تو رسید (۲۴)
إِذْ دَخَلُوا عَلَیْهِ فَقَالُوا سَلَامًا قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُنْکَرُونَ ﴿۲۵﴾.
چون بر او درآمدند پس سلام گفتند گفت‏ سلام مردمى ناشناسید (۲۵)
فَرَاغَ إِلَى أَهْلِهِ فَجَاءَ بِعِجْلٍ سَمِینٍ ﴿۲۶﴾
پس آهسته به سوى زنش رفت و گوساله‏ اى فربه [و بریان]آورد (۲۶)
فَقَرَّبَهُ إِلَیْهِمْ قَالَ أَلَا تَأْکُلُونَ ﴿۲۷﴾
آن را به نزدیکشان برد [و]گفت: مگر نمى ‏خورید (۲۷)
فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِیفَةً قَالُوا لَا تَخَفْ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَامٍ عَلِیمٍ ﴿۲۸﴾
و [در دلش]از آنان احساس ترسى کرد گفتند مترس و او را به پسرى دانا مژده دادند (۲۸)
فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِی صَرَّةٍ فَصَکَّتْ وَجْهَهَا وَقَالَتْ عَجُوزٌ عَقِیمٌ ﴿۲۹﴾
و زنش با فریادى [از شگفتى]سر رسید و بر چهره خود زد و گفت: زنى پیر نازا [چگونه بزاید](۲۹)
قَالُوا کَذَلِکِ قَالَ رَبُّکِ إِنَّهُ هُوَ الْحَکِیمُ الْعَلِیمُ ﴿۳۰﴾
گفتند پروردگارت چنین فرموده است او خود حکیم داناست (۳۰)
قَالَ فَمَا خَطْبُکُمْ أَیُّهَا الْمُرْسَلُونَ ﴿۳۱﴾
[ابراهیم]گفت: اى فرستادگان ماموریت‏ شما چیست (۳۱)
قَالُوا إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمٍ مُجْرِمِینَ ﴿۳۲﴾
گفتند ما به سوى مردمى پلیدکار فرستاده شده‏ ایم (۳۲)
لِنُرْسِلَ عَلَیْهِمْ حِجَارَةً مِنْ طِینٍ ﴿۳۳﴾
تا سنگهایى از گل رس بر [سر]آنان فرو فرستیم (۳۳)
مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّکَ لِلْمُسْرِفِینَ ﴿۳۴﴾
[که]نزد پروردگارت براى مسرفان نشان‏گذارى شده است (۳۴)
فَأَخْرَجْنَا مَنْ کَانَ فِیهَا مِنَ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۳۵﴾
پس هر که از مؤمنان در آن [شهرها]بود بیرون بردیم (۳۵)
فَمَا وَجَدْنَا فِیهَا غَیْرَ بَیْتٍ مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿۳۶﴾
و [لى]در آنجا جز یک خانه از فرمانبران [خدا بیشتر]نیافتیم (۳۶)
وَتَرَکْنَا فِیهَا آیَةً لِلَّذِینَ یَخَافُونَ الْعَذَابَ الْأَلِیمَ ﴿۳۷﴾
و در آنجا براى آن‌ها که از عذاب پر درد مى‏ ترسند عبرتى به جاى گذاشتیم (۳۷)
وَفِی مُوسَى إِذْ أَرْسَلْنَاهُ إِلَى فِرْعَوْنَ بِسُلْطَانٍ مُبِینٍ ﴿۳۸﴾
و [نیز]در [ماجراى]موسى، چون او را با حجتى آشکار به سوى فرعون گسیل داشتیم (۳۸)
فَتَوَلَّى بِرُکْنِهِ وَقَالَ سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿۳۹﴾
پس [فرعون]با ارکان [دولت]خود روى برتافت و گفت: [این شخص]ساحر یا دیوانه‏ اى است (۳۹)
فَأَخَذْنَاهُ وَجُنُودَهُ فَنَبَذْنَاهُمْ فِی الْیَمِّ وَهُوَ مُلِیمٌ ﴿۴۰﴾
[تا]او و سپاهیانش را گرفتیم و آنان را در دریا افکندیم در حالى که او [در آخرین لحظه]نکوهشگر [خود]بود (۴۰)
وَفِی عَادٍ إِذْ أَرْسَلْنَا عَلَیْهِمُ الرِّیحَ الْعَقِیمَ ﴿۴۱﴾
و در [ماجراى]عاد [نیز]، چون بر [سر]آن‌ها آن باد مهلک را فرستادیم (۴۱)
مَا تَذَرُ مِنْ شَیْءٍ أَتَتْ عَلَیْهِ إِلَّا جَعَلَتْهُ کَالرَّمِیمِ ﴿۴۲﴾
به هر چه مى‏وزید آن را، چون خاکستر استخوان مرده مى‏ گردانید (۴۲)
وَفِی ثَمُودَ إِذْ قِیلَ لَهُمْ تَمَتَّعُوا حَتَّى حِینٍ ﴿۴۳﴾
و در [ماجراى]ثمود [نیز عبرتى بود]آنگاه که به ایشان گفته شد تا چندى برخوردار شوید (۴۳)
فَعَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ فَأَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ وَهُمْ یَنْظُرُونَ ﴿۴۴﴾
تا [آنکه]از فرمان پروردگار خود سر برتافتند و در حالى که آن‌ها مى ‏نگریستند آذرخش آنان را فرو گرفت (۴۴)
فَمَا اسْتَطَاعُوا مِنْ قِیَامٍ وَمَا کَانُوا مُنْتَصِرِینَ ﴿۴۵﴾
در نتیجه نه توانستند به پاى خیزند و نه طلب یارى کنند (۴۵)
وَقَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمًا فَاسِقِینَ ﴿۴۶﴾
و قوم نوح [نیز]پیش از آن [اقوام نامبرده همین گونه هلاک شدند]زیرا آن‌ها مردمى نافرمان بودند (۴۶)
وَالسَّمَاءَ بَنَیْنَاهَا بِأَیْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ ﴿۴۷﴾
و آسمان را به قدرت خود برافراشتیم و بى‏ گمان ما [آسمان]گستریم (۴۷)
وَالْأَرْضَ فَرَشْنَاهَا فَنِعْمَ الْمَاهِدُونَ ﴿۴۸﴾
و زمین را گسترانیده‏ ایم و چه نیکو گسترندگانیم (۴۸)
وَمِنْ کُلِّ شَیْءٍ خَلَقْنَا زَوْجَیْنِ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ ﴿۴۹﴾
و از هر چیزى دو گونه [یعنى نر و ماده]آفریدیم امید که شما عبرت گیرید (۴۹)
فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ إِنِّی لَکُمْ مِنْهُ نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿۵۰﴾
پس به سوى خدا بگریزید که من شما را از طرف او بیم‏ دهنده‏ اى آشکارم (۵۰)
وَلَا تَجْعَلُوا مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آخَرَ إِنِّی لَکُمْ مِنْهُ نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿۵۱﴾
و با خدا معبودى دیگر قرار مدهید که من از جانب او هشداردهنده‏ اى آشکارم (۵۱)
کَذَلِکَ مَا أَتَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا قَالُوا سَاحِرٌ أَوْ مَجْنُونٌ ﴿۵۲﴾
بدین سان بر کسانى که پیش از آن‌ها بودند هیچ پیامبرى نیامد جز اینکه گفتند ساحر یا دیوانه‏ اى است (۵۲)
أَتَوَاصَوْا بِهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ طَاغُونَ ﴿۵۳﴾
آیا همدیگر را به این [سخن]سفارش کرده بودند [نه]بلکه آنان مردمى سرکش بودند (۵۳)
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَمَا أَنْتَ بِمَلُومٍ ﴿۵۴﴾
پس از آنان روى بگردآن‌که تو در خور نکوهش نیستى (۵۴)
وَذَکِّرْ فَإِنَّ الذِّکْرَى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ ﴿۵۵﴾
و پند ده که مؤمنان را پند سود بخشد (۵۵)
وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ ﴿۵۶﴾
و جن و انس را نیافریدم جز براى آنکه مرا بپرستند (۵۶)
مَا أُرِیدُ مِنْهُمْ مِنْ رِزْقٍ وَمَا أُرِیدُ أَنْ یُطْعِمُونِ ﴿۵۷﴾
از آنان هیچ روزیى نمى‏ خواهم و نمى‏ خواهم که مرا خوراک دهند (۵۷)
إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِینُ ﴿۵۸﴾
خداست که خود روزى بخش نیرومند استوار است (۵۸)
فَإِنَّ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذَنُوبًا مِثْلَ ذَنُوبِ أَصْحَابِهِمْ فَلَا یَسْتَعْجِلُونِ ﴿۵۹﴾
پس براى کسانى که ستم کردند بهره‏ اى است از عذاب همانند بهره عذاب یاران [قبلى]شأن پس [بگو]در خواستن عذاب از من شتابزدگى نکنند (۵۹)
فَوَیْلٌ لِلَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ یَوْمِهِمُ الَّذِی یُوعَدُونَ ﴿۶۰﴾
پس واى بر کسانى که کافر شده‏ اند از آن روزى که وعده یافته‏ اند (۶۰)