غزل شماره ۳۸۶ حافظ با صدای علی موسوی گرمارودی
متن غزل شماره ۳۸۶ حافظ
خدا را کم نشین با خرقه پوشان
رخ از رندان بی‌سامان مپوشان
در این خرقه بسی آلودگی هست
خوشا وقت قبای می فروشان
در این صوفی وشان دردی ندیدم
که صافی باد عیش دردنوشان
تو نازک طبعی و طاقت نیاری
گرانی‌های مشتی دلق پوشان
چو مستم کرده‌ای مستور منشین
چو نوشم داده‌ای زهرم منوشان
بیا و از غبن این سالوسیان بین
صراحی خون دل و بربط خروشان
ز دلگرمی حافظ بر حذر باش
که دارد سینه‌ای چون دیگ جوشان
معنی و تفسیر غزل شماره ۳۸۶ حافظ
خدا را کم نشین با خرقه پوشان
رخ از رندان بی‌سامان مپوشان
برای خاطر خدا با صوفیان خرقه‌پوش کمتر معاشرت کن و روی از آزادگان بی‌سر و سامان برمتاب.
در این خرقه بسی آلودگی هست
خوشا وقت قبای می‌فروشان
در لباس زهد صوفی ناپاکی فراوان است. بر روزگار قبای می‌فروشان آفرین باد.
در این صوفی‌وشان دَردی ندیدم
که صافی باد عیش دُردنوشان
در این صوفی‌نما‌ها عار و حمیت ندیدم. خدا کند که عیش و شادی باده‌نوشان مستمند، باصفا و خالی از آلودگی باشد.
تو نازک طبعی و طاقت نیاری
گرانی‌های مشتی دلق‌پوشان
تو طبیعتی حساس و زودرنج داری و نمی‌توانی خشونت و گران‌جانی‌های صوفی‌های دلق‌پوش را تاب بیاوری.
چو مستم کرده‌ای مستور منشین
چو نوشم داده‌ای زهرم منوشان
حالا که مرا از خود بی‌خود کرده‌ای، روی از من نهان مکن و در حالی‌که به من شراب نوشین داده‌ای به کامم زهر مریز.
بیا و از غبن این سالوسیان بین
صراحی خون دل و بربط خروشان
بیا و بنگر که از زیان این نیرنگ‌بازان، تُنگ شراب دلخون شده و عود به فریاد درآمده است.
ز دلگرمی حافظ بر حذر باش
که دارد سینه‌ای چون دیگ جوشان
منبع: شرح جلالی بر حافظ با تصرف و تلخیص.
