غزل شماره ۳۷۶ حافظ: دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۷۶ حافظ

دوستان وقت گل آن بِه که به عشرت کوشیم
سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم‌

ای یاران، بهتر است در فصل بهار به عیش و شادی مشغول شویم؛ این سخن را که از گفته‌های صاحبان ذوق و مکاشفه است، با تمام وجود پذیرا شویم.

نیست در کس کرم و وقت طرب می‌گذرد
چاره آن است که سجاده به می‌ بفروشیم

در کسی بخشندگی و جوانمردی نیست و زمان شادی از دست می‌رود، راهکار در آن است که جانماز عبادت را برای خرید شراب بفروشیم.

خوش هواییست فرح‌بخش خدایا بفرست
نازنینی که به رویش می‌ گلگون نوشیم

هوایی مطبوع و نشاط انگیز است؛ خدایا، محبوب و یار نازپروری را به سوی ما بفرست که به شادی دیدارش شراب ارغوانی بنوشیم.

ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنر است
چون از این غصه ننالیم و چرا نخروشیم

چگونه از این غم و اندوه ننالیم و فریاد برنیاوریم که ارغنون‌نواز سپهر یعنی ستاره سعد زهره که به پشتیبانی هنرمندان مشهور است، اکنون راهزن و مانع پیشرفت هنرمندان شده است.

گل به جوش آمد و از می‌ نزدیمش آبی
لاجرم ز آتش حرمان و هوس می‌جوشیم

گل به جوشش درآمد و ما از شراب بر چهره‌اش آبی نپاشیدیم؛ به ناچار خود از آتش نومیدی و بی‌نصیبی به حال جوشیدن افتاده‌ایم.

می‌کشیم از قدح لاله شرابی موهوم
چشم بد دور که بی مطرب و می‌ مدهوشیم

از پیاله گل لاله شرابی خیالی می‌نوشیم، چشم حسود دور و کور باد که بدون رامشگر و شراب سرمست و از خودبی‌خود شده هستیم.

حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما
بلبلانیم که در موسم گل خاموشیم‌