غزل شماره ۳۳۶ حافظ با صدای علی موسوی گرمارودی
متن غزل شماره ۳۳۶ حافظ
مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم
به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم
یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم
بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم
خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم
گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کش
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم
روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم
معنی و تفسیر غزل شماره ۳۳۶ حافظ
مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم
نوید و خبر خوش وصال تو چه زمانی فرا می‌رسد تا من که پرنده و فرشته عالم پاک بالا هستم، از زندگی چشم پوشیده و از دام این جهان پرواز کنم؟
به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم
سوگند به دوستی و محبت تو که اگر مرا غلام و چاکر خود بدانی، از فکر سَروَری بر دنیا و هرچه در آن است دست برمی‌دارم.
یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم
خدایا پیشتر از آنکه این تن خاکی من همچون گرد و غباری از عالم هستی برخاسته و ناپدید شود، از ابر راهنمایی بارانی رسانیده و مرا هدایت فرما.
بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص‌کنان برخیزم
لحظه‌ای با شراب و نوازنده بر سر خاک آرامگاه من درنگ کن تا با شنیدن بو و در اشتیاق گرویدن به تو، رقص‌کنان از گودی گور به پاخیزم.
خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم
ای زیبای خوش‌رفتار، از جای برخیز و اندام خود را نشان بده تا در حال رقص و شادی دست از هستی و زندگی بشویم.
گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کش
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم
هرچند سالخورده و ناتوانم، شبی مرا با گرمی و محبت در آغوش بفشار تا بامدادان از کنار تو برخاسته جوانی از سر گیرم.
روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم
هنگام مردنم لحظه‌ای جلوه‌گر شو و خودت را به من بنما تا حافظ‌وار دست از زندگی و دنیا بشویم.
منبع: شرح جلالی بر حافظ با تصرف و تلخیص.
