غزل شماره ۲۶۸ حافظ: گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

معنی و تفسیر غزل شماره ۲۶۸ حافظ

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس

از گلزار دنیا گلچهره‌ای برای ما بس است و از باغ دنیا سایه آن معشوق بالا بلند ما را کفایت می‌کند.

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد
از گرانان جهان رطل گران ما را بس

از من دور باد که با ریاکاران همنشین شوم. از آن چیز‌هایی که همنشینی آن‌ها بر انسان سخت و سنگین می‌آید، پیمانه گران‌سنگ شراب برای ما کافی است.

قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند
ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

کاخ بهشت را به خاطر انجام دادن کار‌های نیک جزا می‌دهند. ما که قلندری وارسته و مستمندیم دیر مغان برایمان مکفی است.

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین
کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

بر لب جوی آب بنشین و به گذشتن آن که مانند گذر عمر است بنگر که همین اشاره از دنیای در حال گذر، برای ما کفایت می‌کند.

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان
گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس

به سود و دریافت‌های نقدی که از بازار دنیا به دست می‌آوری بنگر و بنگر که چه رنج‌هایی در برابر آن می‌کشی. اگر این سود و زیان نابرابر برای شما کافی نیست برای ما کافی است.

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

وقتی یار پیش ماست نیازی نیست که بیشتر از آن چیزی طلب کنیم. این خوشبختی که از نعمت همنشینی آن همنَفَس بهره‌مندیم برای ما افزون است.

از در خویش خدا را به بهشتم مفرست
که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

برای خاطر خدا، از آستان خود مرا به بهشت روانه مکن، زیرا از همه آنچه در این عالم هستی وجود دارد ما به سر کوچه تو بسنده کرده‌ایم.

حافظ از مشرب قسمت گله ناانصافیست
طبع چون آب و غزل‌های روان ما را بس‌

ای حافظ، اظهار نارضایتی از سهمیه ازلی بی‌انصافی است. قریحه و طبع روان و غزل‌های لطیف و ناب برای ما کافی است.