غزل شماره ۱۸۱ حافظ: بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

معنی و تفسیر غزل شماره ۱۸۱ حافظ

بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
که به بالای چمان از بن و بیخم برکند

پس از این فقط دست به دامان آن محبوب بلندقامت دست خواهم شد و فقط به او پناهنده می‌شوم که با قد و بالای خرامانش ریشه وجودم را از جای درآورده و مرا بی‌قرار کرده است.

حاجت مطرب و می‌ نیست تو برقع بگشا
که به رقص آوردم آتش رویت چو سپند‌

ای یار، براى شادى ما به رامشگر و شراب نیازى نیست، همین که تو نقاب از چهره‌ات برداری کافیست تا من با دیدن چهره‌ درخشان تو مانند اسفند که بر روى آتش مى‌رقصد، از شدت شوق به رقص و پاى‌کوبى بپردازم.

هیچ رویی نشود آینه حجله بخت
مگر آن روی که مالند در آن سم سمند

هیچ چهره‌اى نمى‌تواند مانند آیینه‌ای در حجله عروس بخت جلوه‌گاه خوشبختى شود مگر آن چهره که سُم اسب یار را بر آن مالیده باشند.

گفتم اسرار غمت هر چه بود گو می‌باش
صبر از این بیش ندارم چه کنم تا کی و چند

گفتم و راز عشق تو را فاش کردم، دیگر هر چه بادا باد، زیرا بیشتر از این صبر ندارم، چه کنم؟ آخر تا کى باید این راز را پنهان بدارم؟

مکش آن آهوی مشکین مرا‌ ای صیاد
شرم از آن چشم سیه دار و مبندش به کمند

اى شکارچی، آهوى مشک بوى مرا صید نکن، از چشم سیاهش شرم داشته باش و او را با کمند مبند.

من خاکی که از این در نتوانم برخاست
از کجا بوسه زنم بر لب آن قصر بلند

من که بر درگاه یار به خاک افتاده‌ام و از فرط خاکسار بودن نمی‌توانم برخیزم، چگونه مى‌توانم بر بالای قصر بلند او بوسه زنم؟

بازمستان دل از آن گیسوی مشکین حافظ
زان که دیوانه همان به که بود اندر بند

اى حافظ، دل خودت را از حلقه گیسوى سیاه خوشبوی یار بازپس‌مگیر، چراکه دل تو دیوانه است و برای دیوانه همان بهتر است که در زنجیر باشد