مجموعه غزل شهادت امام علی (علیه السلام)

ستاره | سرویس سرگرمی – فرا رسیدن ایام شهادت امام اول شیعیان بر دوستداران آن حضرت تسلیت باد. با مجموعه‌ای از غزل شهادت امام علی (ع) همراه ما باشید.

 

غزل شهادت امام علی (ع) با نام “جای سجده”برای شب نوزدهم ماه مبارک رمضان (شب ضربت خوردن)

به زخم فرق تو نازد خدای داد گرت

که گشت آب وضوی نماز خون سرت

 

نشست تیغ به فرق سرت چهار انگشت

درست وقت دعا جای سجده شد سپرت

 

ستارگان همه تا صبح گریه می کردند

به لحظه های مناجات و گریه سحرت

 

به فرق پاک تو یک زخم را همه دیدند

چه زخم ها که ندیدند و بود بر جگرت

 

چه سال ها که عزا دار همسرت بودی

به دیده اشک عزا بود و بر جگر شررت

 

زدشمنان چه بگویم که با تو چون کردند

شکست روز و شب از جهل دوستان کمرت

 

خبر نداشت کسی از غم دلت ، یک عمر

سکوت کردی و می سوخت پای تا به سرت

 

تو آن همای همیشه بلند پروازی

که با شهادت زهرا سلام الله علیها شکست بال و پرت

 

ستاده اند ملایک به پیشواز، ولی

نشسته اند یتیمان کوفه منتظرت

 

ز هوش رفتی و افتادی و همه دیدند

که شسته شد سرت از اشک دیدة پسرت

 

تمام عمر ز وصف تو دم زند میثم

به این امید که فردا نیفتد از نظرت

****

 

غزل شهادت امام علی (ع) برای مصیبت شب نوزدهم ماه رمضان

علی امشب میان کوچه ها تنهاتر از ماه است

پریشان تر ز مرغان عزادار شبانگاه است

 

به روی ارغوانش عطر لبخندی شکوفا شد

علی آیا ز توفیقی که امشب دارد آگاه است؟

 

شتاب گام هایش بیشتر می گردد از نبض اش

مسیر زندگی در چشم او امشب چه کوتاه است

 

خزیده در ردای شب تمام ناجوانمردی

و شمشیری که قصدش فرق خورشید سحرگاه است

 

علی آرام می سوزد علی آرام می جوشد

علی آرام می نوشد از آن جامی که دلخواه است

 

میان چشم هایش قطره ی اشک شکوفا شد

میان چشم هایی که دلیل هر چه گمراه است

 

علی آرام می گرید ز داغ کودکانی که

فراق مهربانی ها بر آنها سخت جانکاه است

 

یتیمان کاسه های شیر را بر خاک اندازید

مجال دلنوازی با علی بسیار کوتاه است

 

صدایی آشنا می آید از اعماق تاریکی

نوای بغض نخلستان و یا غم مویه ی چاه است

 

هنوز از مسجد کوفه پس از کوچ علی بینی

که ذکر دائم گلدسته هایش : «فزتُ و الله» است

****

غزل شهادت امام علی (ع) برای شب شهادت “مصیبت شب بیست و یکم رمضان”

ای نخل‌های کوفه! امام شما چه شد؟

آن اشک و شور و گریه و حال و دعا چه شد؟

 

محراب کوفه! سرخی دامان تو ز چیست؟

سجادۀ علی! علی مرتضی چه شد؟

 

هم صحبت غریب تو ای چاه کوفه کو؟

فریادهای آن دل درد آشنا چه شد؟

 

ای صحنه‌های بدر و احد کو امیرتان؟

ای ذوالفقار، بازوی شیرخدا چه شد؟

 

ای کوچه‌های شهر مدینه خبر دهید

صاحب عزای حضرت خیرالنسا چه شد؟

 

ای کودک یتیم که خالی است سفره‌ات

آورد آنکه بهر تو هر شب غذا چه شد؟

 

ای بام کوفه بانگ اذان علی کجاست؟

آن صوت دلنشین و صدای رسا چه شد؟

 

پیر مریض! یار غریبی که نیمه شب

می‌ریخت در دهان تو هر شب دوا چه شد؟

 

ای کوفه آن امیر غریبی که سال‌ها

دیده است از رعیتش آزارها چه شد؟

 

«میثم» بخوان ز سوز جگر روضۀ علی

با ما بگو به آن شه ارض و سما چه شد؟

 

غزل شهادت امام علی (ع) برای شب شهادت از نگاه حضرت عباس

شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود

فریاد بی‌صدا، غم دل بود و آه بود

دیگر پس از شهادت زهرا به چشم او

صبح سفید هم‌چو دل شب سیاه بود

دانی چرا جبین علی را شکافتند؟

زیرا به چشم کوفه عدالت گناه بود

خونش نصیب دامن محراب کوفه شد

آن رهبری که کعبه بر او زادگاه بود

یک عمر از رعیت خود هم ستم کشید

اشک شبش به غربت روزش گواه بود

دستش برای مردم دنیا نمک نداشت

عدلش به چشم بی‌نگهان اشتباه بود

هم‌صحبتی نداشت که در نیمه‌های شب

حرفش به چاه بود و نگاهش به ماه بود

مولا پس از شهادت زهرا غریب شد

هرا نه یار او که بر او یک سپاه بود

وقتی که از محاسن او می‌چکید خون

عباس را به صورت بابا نگاه بود

«میثم!» هزار حیف که پوشیده شد ز خون

رویـی کـه بهـر گمشـدگان شمـع راه بود