غزل شماره ۳۲۶ حافظ: در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم

در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم

در خلوت‌سرا و عشرتکده خود محبوبی دارم که حلقه گیسویش مانند نعل اسبی که در آتش نهند بر روی گونه سرخ آتشگون او قرار گرفته و پیوسته مرا شیفته و بی‌قرار خود ساخته است.

عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند
وین همه منصب از آن حور پریوش دارم

من رندی عاشق‌پیشه و شرابخواری سرآوازه و مشهورم و این همه مقام و مرتبه را مدیون آن زیباروی پری‌مانند هستم.

گر تو زین دست مرا بی سر و سامان داری
من به آه سحرت زلف مشوش دارم

هرگاه مرا این‌گونه نابسامان و بی‌سرانجام سازی، هنگام سحر، با آه خود گیسوهای تو را پریشان و نابسامان می‌کنم.

گر چنین چهره گشاید خط زنگاری دوست
من رخ زرد به خونابه منقش دارم

اگر خط سبز عارض تو دوست عزیز، این‌گونه جلوه‌گری کند، من چهره زرد خود را با اشک خونین منقش خواهم کرد.

گر به کاشانه رندان قدمی خواهی زد
نقل شعر شکرین و می‌ بی‌غش دارم

و اگر تو به خانه محقر عیاران بیایی با شراب ناب خالص و نُقل شعر شیرین از تو پذیرایی می‌کنم.

ناوک غمزه بیار و رسن زلف که من
جنگ‌ها با دل مجروح بلاکش دارم

با خودت تیر عشوه و ریسمان زلف خود را بیاور که من برای دربند کردن دل رنجیده و سرکش خود با آن کشمکش‌های زیادی دارم.

حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است
بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم‌