غزل شماره ۱۳۳ حافظ: صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

غزل شماره ۱۳۳ حافظ با صدای علی موسوی گرمارودی

متن غزل شماره ۱۳۳ حافظ

این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت
و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد

این رامشگر و آوازخوان اهل کدام دیار است که ابتدا نغمه عراق نواخت و سپس به دستگاه حجاز پرداخت.

ای دل بیا که ما به پناه خدا رویم
از آنچه آستین کوته و دست دراز کرد‌

ای دل شتاب کن تا بخاطر دست درازی و کردار ناپسندمان و کوته آستینی و فقر خود به خدا پناه ببریم. یعنی هم توبه کنیم و هم عرض حاجت به درگاهش ببریم.

صنعت مکن که هر که محبت نه راست باخت
عشقش به روی دل در معنی فراز کرد

دورویی و تزویر مکن، زیرا هر کسی که با عشق واقعی رفتار نکرد، بازنده شد و آن عشق، درِ عالم معنا را به روی دل او بست. یعنی فرد دور از عشق، از فهم حقیقت عاجر می‌ماند.

فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید
شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد

فردای قیامت که پیشگاه حقیقت و راستی برپا و آشکار شود، آن سالکی که عمل واقعی انجام نداد و به دروغ و مجاز اعمالش را انجام داده، شرمسار خواهد شد.

ای کبک خوش خرام کجا می‌روی بایست
غره مشو که گربه زاهد نماز کرد‌

ای کبک زیباحرکات، به کجا می‌روی؟ صبر کن و فریب گربه زاهد که نماز می‌خواند را مخور.

حافظ مکن ملامت رندان که در ازل
ما را خدا ز زهد ریا بی‌نیاز کرد

حافظ، وارستگان و رندان را سرزنش مکن، زیرا خداوند در رهمان ابتدای خلقت ما را از انجام زهد ریاکارانه بی‌نیاز ساخت. یعنی تقدیر ما این است که ریاکار نباشیم.