غزل شماره ۴۲۵ حافظ یکی از غزلهای نادر است که شاعر در ۹ بیت پشت سر هم در وصف یک محبوب یا شاهد سروده است. معشوق از طبقه بالای جامعه بوده؛ چراکه لباس زرباف از پارچهای لطیف پوشیده و خرامان...
غزل شماره ۴۲۴ حافظ غزلی یکدست عاشقانه و جزو زیباترین عاشقانههای ادبیات فارسی است. شاعر از معشوق میخواهد که او را ترک نکند، چراکه روشنی چشم، مایه آرامش جان و همنفس قلب گریزان حافظ است. یار عاشقان بسیاری دارد که...
غزل شماره ۴۲۳ حافظ یک غزل عرفانی با معانی و تعبیرات عمیق است که حافظ در دوره پیری و اواخر عمر در کمال انسجام و پختگی سروده است. حافظ که گویا تازه از خواب غفلت برخاسته، به در میکده میرود،...
غزل شماره ۴۲۲ حافظ عاشقانهای زیبا برای معشوق زمینی است. محبوب با گیسوان بلند همچون زنجیرش آمده تا دل حافظ دیوانه را در بند بکشد؛ حافظ اظهار امیدواری میکند که یار فرصت و مجال کافی برای عشوه و دلبری داشته...
غزل شماره ۴۲۱ حافظ در سفر تبعید به یزد سروده شده و این اولین غزل شاعر در شهر یزد است که نه در مدح شیخ یحیی بلکه در تعریف خانقاه شیخ دادا سروده شده است. این غزل سرشار از تصویرسازیهای...
غزل شماره ۴۲۰ حافظ بازگو کننده گلهها و شکایات شاعر از شاه شجاع در اوایل بروز اختلافات فیمابین است که به زیبایی با ردیف یعنی چه سروده شده است و او را مؤاخذه میکند. برخی شارحان از این غزل برداشتهای...
غزل شماره ۴۱۹ حافظ چنان که از محتوای کلام آن برمیآید در اوایل سلطنت شاه شجاع و مقارن ایامی که حافظ در مجالس شاه حضور مییافته سروده شده است. حافظ وصال شاه شجاع را از زندگی جاودانه بهتر میداند و...
غزل شماره ۴۱۸ حافظ پس از اتمام دوران تبعید در یزد و هنگام بازگشت به شیراز سروده شده است. شاعر صلاح خود را در نزدیک شدن مجدد به شاه میبیند و میگوید حتی اگر در کوی یار ماهچهره شمشیر ببارد،...
غزل شماره ۴۱۷ حافظ در زمان شاه شجاع و در زمانی که روابط فیمابین کاملاً حسنه بوده است، به هنگام یکی از مسافرتهای شاه شجاع سروده است. طبق بیت اول زندگی حافظ در عیش مدام و خوشی است و از...
غزل شماره ۴۱۶ حافظ مربوط به ایام جوانی شاعر بوده که به استقبال غزل عبید زاکانی رفته است و در محسنات کلام به خوبی از عهده آن برآمده است. حافظ محبوب را مخاطب قرار داده و میگوید خوش است نسیم...
غزل شماره ۴۱۵ حافظ در زمان شاه شجاع و زمانی که هنوز روابط فیمابین او و شاه به کلی قطع نشده بوده اما اثراتی از دلسردی وجود داشته سروده شده است. حافظ قاصد راستگوی عاشقان یا همان باد صبا را...
غزل شماره ۴۱۴ حافظ در یک فصل بهار که نهال عیش و شادی در حال شکفتن است سروده شده است که شاعر از نبودن ساقی و باده گلهمند است و بخاطر از دست رفتن همدلان خاطری آزرده دارد. دمیدن گلبُن...
