به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، ثریا قاسمی گفت: من از جشنواره و نتایجاش خبر چندانی ندارم و دوستان اطرافم به من گفتند چه اتفاقهایی افتاده و حتی آنها به من گفتند که جایزه گرفتم. من اصلا اطلاع نداشتم که بخواهم به این مراسم بیایم، قاعدتا باید اینطور میبود که زنگ میزدند و اطلاع میدادند اما این اتفاق نیفتاد. فکر میکنم چنین رفتاری جزو آداب دعوتهای رسمی است که باید به آنها اهمیت داد. وقتی چنین رفتاری صورت نمیگیرد طبیعی است که من هم پیگیر نمیشوم و حالا هم از هیچ چیز اطلاع ندارم. البته ممکن است یک دعوتنامهای به دفتر تهیهکننده فرستاده باشند ولی این مسئله به شخص من ربطی ندارد. وقتی ما میخواهیم یک فرد به خصوص را به جایی یا حتی منزلمان دعوت کنیم از خود شخص رسما دعوت به عمل میآوریم. این کار را حتی با یک تلفن هم میتوان انجام داد و به نظرم پیش پا افتاده ترین حالت ممکن است. حالا ممکن بود من باز هم نروم و نتوانم در مراسم شرکت داشته باشم اما فکر میکنم اصول و قاعده چیزی غیر از این رفتار را میطلبید.
من همانقدر برای مسئولین جشنواره بیاهمیت بودم که آنها برای من. اصلا من جایزه را میخواهم چه کار کنم! بهتر است به جای همه این تشریفات و برو و بیاهای تجملاتی که این همه آدم ۶ ماه یا یکسال از وقت شان را برای ده روز صرف میکنند که آدمها بیایند فیلم ببینند و بعد هم به چهار نفر سیمرغ بدهند، فکری برای ساماندهی وضعیت نا به سامان هنرمندان بیکار و بیمار بکنند. به جای این کارها بیایند چارهای برای حال افرادی که عمرشان را برای صنعت سینما تلف کردند بیندیشند. از فیلمبردار، کارگردان و صدابردار و بچههای فنی و سناریستها بگیرید تا هنرپیشهها خیلیها بیکار هستند، چارهای برای آنها بیندیشید. این همه هزینه را اگر بخواهند بین کسانی که شرایط مناسبی ندارند تقسیم کنند خیلی اتفاق بهتری خواهد افتاد، لااقل امورات آنها میگذرد. وگرنه جشنواره برای من چه اهمیتی میتواند داشته باشد.
مجله اینترنتی ستاره