ولادت امام صادق در چه روزی است؟

در ۱۷ ربیع الاول سال ۸۳ هجری قمری طلوع خورشید امامت، بار دیگر مدینه را منور کرد. در آن روز، خورشیدی شکفت که بعدها پرتو انوار الهی اش دوازده هزار غنچه جویای محبت و حقیقت را شکوفا کرد و حیات و طراوت تازه ای به جهان بخشید؛ چرا که با شکوفایی و عطرافشانی آنها، مسیر بوستان حقیقت و رستگاری از بیابان خشک ضلالت و بدبختی جدا شد و سرگشتگان و عاشقان وجه اللّه به سرمنزل مقصود رسیدند.

 

ولادت امام صادق در چه روزی است؟

صبح روز جمعه ۱۷ ربیع الاول سال ۸۳ هجری قمری، مدینه چشم انتظار طلوع خورشیدی دیگر از سلاله پاک رسول اللّه (ص) بود، تا با تجلی جمال آن مولود مبارک وضوی نور گرفته و چهره خویش را بار دیگر منور سازد. سرانجام خانه امامت و ولایت با میلاد فرخنده ششمین امام معصوم علیه السلام، غرق شادی و سرور شد. ملائک مشتاقانه به استقبال و خوش آمدگویی از آن نوگل تازه شکفته به زمین آمدند و نرگس چشمان خود را میزبان قدوم مبارک آن عزیز بزرگوار کردند.

 

 

شرافت و اصالت نسب امام صادق (ع)

شکوفایی ششمین گل بوستان امامت در هفدهم ربیع الاول سال ۸۳ هجری، مدینه را آکنده از عطرگل محمّدی و غرق شادی و سرور کرد. نام آن حضرت جعفر و مشهورترین کنیه ایشان، ابوعبداللّه و معروف ترین لقب شان صادق است. پدر بزرگوارشان، امام محمّد باقر (ع) مانند اجداد گرامی خود از زهد و تقوایی راستین و الهی بهره مند بود و مادر آن حضرت، «ام فَروه» نوه محمّد بن ابی بکر یکی از یاران نزدیک امام علی (ع) بود.

 

لحظه تولد امام صادق (ع)

امام جعفر صادق (ع) هنگامی متولد شدند که پدر بزرگوار ایشان، امام محمّد باقر (ع) برای کاری خارج از مدینه به سر می بردند. پس از تولد، نوزاد را در پارچه سفیدی پیچیدند و به نزد جد گران قدرشان امام سجاد (ع) آوردند. حضرت زین العابدین (ع) نگاهی توأم با نشاط و امید بر او افکندند و پس از قرائت آیاتی از قرآن و ذکر و دعا فرمودند: «امید است قدمش مبارک باشد».

 

 

القاب و کنیه های امام صادق (ع)

امام صادق (ع) دارای القاب بسیاری هستند که هر کدام به گونه ای، صفت و حقیقت وجودی ایشان را نمایان می کنند. معروف ترین لقب ایشان، صادق به معنی راستین و راستگو است، القاب دیگر ایشان عبارتند از: فاضل، قائم، کامل، منجی، صابر، کلمة الحق، لسان الحق و صادق، همچنین ایشان دارای سه کنیه ابوعبداللّه ، ابی اسماعیل و ابوموسی می باشند که ابوعبداللّه از دیگر کنیه های ایشان معروف تر است.

 

نام گذاری امام صادق (ع)

در برخی نوشته ها انتخاب لقب امام ششم (ع) را به پیامبر (ص) نسبت می دهند، چنان چه در کتاب علل الشرائع از قول پیامبر (ص) آمده است:

 «به هنگامی که پسرم، جعفر بن محمّد به دنیا آمد او را صادق (ع) بخوانید برای این که در تداوم امامت، فرزندی به دنیا می آید که به همین اسم (جعفر) نامیده می شود [و] بدون حقی ادعای امامت می کند و او را جعفر کذاب می نامند».

 صادق، همچنین نام نهری است در بهشت، چرا که وجود پربرکت امام صادق (ع) نیز همچون آبشار زلال نهر بهشت، حیات بخش و پرثمر است.

 

 

دوران کودکی

امام صادق (ع) در کودکی مایه دلگرمی و موجب سرور اهل خانه بودند. چنان چه هوشمندی و زیرکی ایشان در دوران کودکی همه را به حیرت وا می داشت و حرکت و راه و رسم ایشان، نشان می داد که در مسیر خیر و عزت قدم بر می دارند. این امر حتی در بازی های کودکانه آن حضرت نیز مشهود بود. ایشان حدودا ۱۰ ساله بودند که در جلسات درس و بحث جدّ بزرگوارشان و بعدها جلسات درس پدر ارجمند خود شرکت می کردند و این در حالی بود که آن حضرت در میان دیگر افراد شرکت کننده در آن جلسات که همه از افراد بزرگسال بودند، درخششی فوق العاده داشتند.

 

عظمت علمی امام صادق (ع)

دوران ۳۴ ساله امامت امام صادق (ع)، عصر شکوفایی معارف اهل بیت علیهم السلام بود. آن حضرت در این دوران از درگیری بنی امیه و بنی عباس و اشتغال آن ها به خودشان استفاده کرده و با توجه به نیاز شدید جامعه آن زمان و آماده بودن زمینه اجتماعی، با ایجاد یک حوزه وسیع علمی و دینی، به تربیت شاگردان بسیاری در زمینه های مختلف علمی و مذهبی پرداختند. عده شاگردان معروف ایشان را تا ۴۰۰۰ نفر و مجموع آن ها را تا ۱۲۰۰۰ نفر هم نوشته اند. به این ترتیب آن حضرت ضمن مبارزه با شبهات مسموم بدعت گزاران، اسلام نام محمّدی را از زیر حجاب تیره و تار اسلام بنی امیه و بنی عباس بیرون آوردند.

 

 

برخی از ویژگی های اخلاقی امام صادق (ع)

• دستگیری از محرومان: همین که پاسی از شب می گذشت امام صادق (ع) انبانی ازنان و گوشت و پول فراهم می آورد و آن را بر دوش می گرفت و به سوی خانه نیازمندان مدینه رهسپار شده و آن ها را در میانشان، تقسیم می کرد.
• خیرخواهی و گذشت: روزی، مردی به نزد امام صادق (ع) آمد و گفت: پسر عموی ایشان، به آن حضرت ناسزا گفته و در این راه از چیزی فرو گذار نکرده است. امام با شنیدن این سخن از جای برخاسته و دو رکعت نماز گزاردند و آن گاه چنین دعا کردند: «خداوندا، من حق خود را بر او بخشیدم، جود و کرم تو از من بیشتر است او را ببخش و گفتار و کردارش را بر او مگیر» و پیوسته آن فرد را دعا می کردند.
• نماز ملکوتی: روزی امام صادق (ع) مشغول نماز بودند و آیات قرآن را در نماز تلاوت می کردند. ناگهان از حال رفتند. پس از لحظاتی که به حال عادی بازگشتند، حاضران از ایشان پرسیدند: «این چه حالی بود که به شما دست داد؟» آن بزرگوار در پاسخ فرمودند: «آیات قرآن را تکرار کردم، تا این که به حالتی رسیدم که گویی آن آیات را به طور مستقیم از زبان نازل کننده آیات، می شنیدم».
• کار و تلاش: امام صادق (ع) کار و تلاش برای کسب روزی را وسیله حفظ آبرو تلقی کرده و می فرمودند: «آدمی باید در پیِ کسب و کار برای حفظ آبروی خود باشد».
• قناعت: امام صادق (ع) درباره میانه روی اقتصادی می فرمودند: «من ضامنم که اگر کسی میانه رو باشد، فقیر نگردد».
• ساده زیستی: امام صادق (ع) در بسیاری از وقت ها، با کارگران و غلامان خود بر سر یک سفره می نشستند و بدون هیچ غروری با آنان هم غذا می شدند. در خوردن غذا آرام و صبور بودند و هرگز با حرص و ولع غذا نمی خوردند و مانند برخی از متکبران، غذای مخصوص و متفاوت از دیگران نداشتند.
• شخصیت علمی و معنوی: ابن حجر (دانشمند اهل سنت) در کتاب صواعق می گوید: «او، آن قدر مباحث فقهی را در جهان عرضه کرده که قبل و بعد او سابقه ندارد».
• فعالیت های سیاسی: ایشان در فرصت های مناسب، از جمله در روز عرفه و در اجتماع عظیم حجاج در مراسم حج، حکومت را حق خود معرفی می کردند.
• اخلاق اجتماعی: ایشان فردی خوش مجلس و خوش سخن بودند. با مردم روابط گرم و معاشرتی صمیمانه داشتند، ولی این گرمی و صمیمیت سبب آن نمی شد که در مجلس ایشان، کار خارج از نزاکتی صورت گیرد. آن امام، هرگز کلام کسی را قطع نمی کرد. همچنین ایشان با چهره ای بشاش و گشاده و با لبانی متبسم با مردم روبرو می شدند چنانچه مالک بن انس یکی از شاگردان امام صادق (ع) و پیشوای مذهب مالکی می گوید: «او فردی شوخ طبع و خنده رو بود».