نویسنده: سمیه قندهاری
بروزرسانی: 22 مرداد 1401
ستاره | سرویس روانشناسی – اختلال اوتیسم یک اختلال رشدی است که در حدود یک سالگی بروز کرده و بعد از سه سالگی بیش از قبل خود را نشان می‌دهد. کودک مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و تعاملات اجتماعی دچار مشکل است. مطالعات نشان داده‌است که اثر این اختلال در اجتماعی شدن و گسترش مهارت‌های ارتباطی تا زمان بزرگسالی این کودکان باقی می‌ماند. به علاوه تعداد زیادی از این کودکان در دوره نوجوانی و بزرگسالی به علایم و اختلالات روانپزشکی بیشتری مبتلا می‌شوند.
اوتیسم در بزرگسالی
در ابتدا تصور بر آن بود که اوتیسم یک بیماری واحد با دامنه وسیعی از علایم می‌باشد. در حال حاضر، عوامل ژنتیکی را عامل اصلی این بیماری می‌دانند اما علت بیماری اوتیسم هنوز به طور قطعی شناخته شده نیست. مطالعات در مورد کودکان اوتیسم نشان داده که اثر علایم اوتیسم مانند اختلال در اجتماعی شدن و مهارت‌های ارتباطی این کودکان تا زمان بزرگسالی باقی می‌ماند و به احتمال خیلی زیاد پزشکان و روانپزشکان حوزه بزرگسالان با تعدادی از بیماران تشخیص داده نشده مبتلا به اختلال اوتیسم مواجه می‌شوند. به علاوه، در دوره نوجوانی و بزرگسالی کودکان اوتیسم علایم و اختلالات روانپزشکی بیشتری دیده شده است و احتمال بیشتری دارد که به عنوان افراد وسواسی، منزوی، اسکیزوفرنی، عقب مانده ذهنی یا افراد با آسیب مغزی شناخته شوند.
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی بسیار مشکل است و معمولا برای تشخیص سه مورد؛ ارتباطات اجتماعی، هوش اجتماعی و تفکر و استدلال آنها مورد بررسی قرار می‌گیرد.
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به طور کلی دارای مشخصه‌های زیر هستند:
در انجام کارهای گروهی مشکل دارند.
- حجم گفتگوهای آنها کم و کوتاه است.
- در درک کنایات مشکل دارند.
- در انتخاب موضوع جهت گفتگوی اجتماعی مشکل دارند.
- کلمه به کلمه صحبت می‌کنند.
- در فهم زبان بدن، اشارات و درک حالات چهره مشکل دارند.
- انگیزه‌ای جهت ارتباطات اجتماعی ندارند.
- ممکن است دوستان زیادی نداشته باشند و به کارهای اجتماعی نپردازند.
- اگر جریان عادی زندگی دچار ازهم‌گسیختگی شود دچار اضطراب شدید می‌شوند.
- در سازماندهی زندگی خود و ایجاد طرح‌هایی برای آینده مشکل دارند.
هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است اما در بعضی موارد رفتارهای خود آزاری و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن)، پاسخ‌های غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول مشاهده شود.
شیوه نوین تشخیص اوتیسم در بزرگسالی
گروهی از پژوهشگران دانشگاه کینگ لندن، اسکن مغزی سریعی ارایه کرده‌اند که می‌تواند با ۹۰ درصد دقت، اوتیسم در بزرگسالی را ظرف فقط ۱۵ دقیقه تشخیص دهد. محققان دانشگاه کینگ از اسکن ام آ ر آی برای تصویر برداری از ماده خاکستری مغز استفاده کرده و سپس یک شیوه تصویر برداری جداگانه برای تبدیل این تصاویر اسکن شده به تصاویر سه بعدی بکار می‌گیرند تا الگوریتم‌های رایانه‌ای ساختار، شکل و ضخامت این ماده را ارزیابی کنند. این اندازه گیری‌های پیچیده به کمک رایانه می‌تواند به سرعت نشانگرهای زیست شناختی را برای ارزیابی اینکه آیا فردی اختلال طیف اوتیسم دارد یا خیر نشان دهد. به گفته این دانشمندان این یافته مهمی است که محققان امیدوارند در آینده به غربالگری برای اوتیسم در کودکان منجر شود.
اوتیسم در بزرگسالی و مشکلات اجتماعی
- تعداد کمی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ازدواج می‌کنند، بچه دار می‌شوند و در مناطق بزرگ شهری زندگی می‌کنند. بسیاری از کسانی که با افراد اوتیسم زندگی می‌کنند بیان می‌دارند که مصاحبت با آنها مثل مصاحبت با افراد سالم است. درحال حاضر گفته می‌شود که افراد اوتیستیک طول عمر طبیعی دارند.
- بعضی از آنها توانایی زندگی مستقل دارند، برخی دیگر زندگی نیمه وابسته دارند و بعضی می‌توانند مشکلات اصلی زندگی را خودشان حل کنند.
اوتیسم در بزرگسالی و اشتغال
- برخی از افراد بزرگسال مبتلا به اوتیسم می‌توانند درجات دانشگاهی داشته باشند و بطور مستقل کار کنند و براساس شدت مشکل برخی دیگر باید تحت نظارت دیگران (افراد خانواده یا مراکز مربوطه) زندگی کرده و به کار مشغول شوند.
- درصد کمی از بزرگسالان اوتیسم می‌توانند مشاغل خاص (بدون نظارت) را برعهده گیرند (اگرچه در انجام آنها مهارت‌های پایین‌تری نسبت به بقیه دارند) و برخی دیگر می‌توانند در کارگاه‌های حمایتی تحت نظارت کار کنند.
- سه نوع اشتغال به کار در مورد آنها ذکر شده است: اشتغال رقابتی (بیشترین استقلال را به فرد می‌دهد و هیچ حمایتی از او صورت نمی‌گیرد. او حتی می‌تواند کار خود را مدیریت کند. حتی ممکن است در مشاغلی که نیازمند توجه به جزییات است و البته نیازی به تعاملات اجتماعی پیچیده نیست مثل علم کامپیوتر موفق باشند)، اشتغال پشتیبانی شده و اشتغال حمایتی (ایمن).
- فیزیوتراپیست‌ها و کاردرمانگرها با بزرگسالان مبتلا به اوتیسم برای موفقیت در زندگی روزانه کار می‌کنند. آنها منابع اجتماعی برای افزایش فرصت‌های حرکتی پیشنهاد می‌دهند و همچنین ورزش‌های فردی را برای ترویج هماهنگی بدن و مهارت‌های راه رفتن ارایه می‌دهند. آنها با هر فرد کار می‌کنند تا به وی کمک کنند که آمادگی جسمی، عملکردی و حرکتی خود را بهبود بخشد و بتواند شغلی داشته باشد، عملکرد موفقی در خانه ارایه دهد و از فعالیت‌های اوقات فراقت خود لذت ببرد.
بیشتر تحقیقات و پژوهش‌هایی که درباره اوتیسم صورت گرفته است بر روی تشخیص علایم بیماری اوتیسم و درمان آن در کودکان تمرکز دارد اما مطالعات مختلف نشان می‌دهد که این اوتیسم در بزرگسالی می‌تواند زندگی آنان را نیز تحت تاثیر خود قرار دهد. بزرگسالانی که مبتلا به این اختلال هستند کمتر به دنبال آموزش‌های عالی، یافتن شغل یا پیشرفت در زندگی خود می‌روند. محققان تلاش می‌کنند تاثیر برنامه‌های آموزشی بر روی آماده کردن دانش آموزان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم را مورد مطالعه قرار دهند و به آنها کمک کنند زندگی مستقلی داشته باشند. در تمامی موارد طیف اتیسم، ممکن است علایم اختلال در بزرگسالی با استفاده از دارو، برنامه‌های درمانی و تلاش‌های خود شخص جهت پوشاندن مشکل، زیاد به چشم نیاید.
مــــجید
من چند بار بخاطر افسردگی رفتم پیش روانپزشک تا حالا پیش حداقل ده تا روانپزشک رفتم ولی هیچ کدومشون نتونستن تشخیص بدن مشکلم اوتیسمه تا اینکه اتفاقی تو اینترنت خوندم و دیدم دقیقاً همین چیزای رو که نوشته رو علائمش رو دارم تو ارتباط برقرار کردن خیلی ضعیفم بسختی میتونم وارد یه گروه بشم دقیقاً این مشکل رو از اول بچگی داشتم نمی‌تونستم تو یه گروه با سایرین مچ بشم انگار اونا حرفهای منو نمی‌فهمیدن و منم حرف اونا رو دقیقاً نمیتونم بفهمم طرف چه ذهنیت و چه احساسی داره حتی حرفهاشون واسم غیر قابل درکه خصوصا اشاره و حالت های صورتشون از تغییرات افسردگی میگیرم و با هیچکسی نمیتونم به مدت طولانی دوست بشم و اصلا بعضی وقتا سالها تنها میشم و همچنین تو یادگیری همیشه
به روشهای خودم اکتفا میکنم تو جهت یابی تو خوندن مطالب به قانونهای خود درآورده خودم متکی میشم مثلاً بیشتر مواقع مطالب رو سر وته میخونم و نوع درک زبان محاوره ای برام سخته در کل همش عذابه خصوصاً هر چی سن بالاتر میره اصلا تمایلی به ارتباط با دیگران ندارم علاقه و انگیزم صفر صفر شده و از مرگ ذره ای نمیترسم و بدون هیچ هدف و آینده ای واقعا باید جلوی تولد اینطور آدما رو بگیرن این جنایت بزرگه توی ایران که پزشکا میگن توکل کن به خدا و بزا، کلی ادم ناقص الخلقه و مشکل دار چرا باید اجازه بدن بهونشون اینکه تو کار خدواند دخالت نباید کرد پس غلط میکنید قانون میذارید بذارید انسانها با خوی طبیعی و ذاتی شون زندگی کنن چرا اصلا دخالت میکنید تو کار خدا!!!!!
بدون نام
اتیسم دنیای دیگری است و هیچ شخصی دیگری را نمیشناسد .بعضی روزها آبی بعضی روزها نارنجی است.اتیسم در هر انسانی وجود دارد در بعضی مشهود در برخی نا مشهود .
ساحل رضایی
سلام یعنی ممکنه کسی که اتیسم داره بعدا اسکیزوفرنی هم بگیره.
سمیه قندهاری
کودکانی که والدین یا یکی از اعضای خانواده آنان مبتلا به اسکیزوفرنی باشد ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلال اوتیسم قرار بگیرند. بنابراین ممکن است بین این دو اختلال عوامل مشترکی وجود داشته باشد. اما هیچ یک علت دیگری نیست.
بدون نام
شاید علم اینو یه روزی ثابت کنه به نظر من اوتیسم تصادفی نیست. کودکی که مبتلا به اوتیسمه حتما پدرو مادرش ویا خانواده پدری ویا مادری شکل خفیف اون را دارند. شاید زندگی عادی خودشو نو انجام میدن اما اگه عمیق نگاه کنیم نشانه های اوتیسم را در صحبت انها وطرز تفکر خواهیم دید. از نظر من خجالت یعنی اوتیسم.