ولادت امام هادی (ع)؛ دهمین امام شیعیان

ستاره | سرویس مذهبی – در سپیده دم پانزدهم ذیحجه سال ۲۱۲ هجری، شعر حیات بر لبان آفرینش جاری شد و زمین را جشن حضور فراگرفت. دهمین صدف دریای آفرینش شکافته شد و گوهر تابنده ای را بر صفحه فطرت به نمایش گذاشت تا چشم هر بیننده ای از فروغ فروزانش خیره گردد. گلی از عترت یاس در شهر رسالت در دامان موسای زمان و جواد آل محمد (ع) جوانه زد و سرای آن امام همام را از شمیم عِطر دل انگیزش پر ساخت. او را که فقیه بود و پرهیزکار، هادی نامیدند تا نویدی باشد از صبح هدایت در دنیای قحط زده ایمان؛ او که با حضورش، جهانی را ریزه خوارِ خوان نعمت خود ساخت. شور و شعف مسلمانان از ولادت ایشان باعث سرودن شعر ولادت امام هادی برای جشن‌ها، مولودی‌ها و پیام‌های تبریک شده است. در ادامه در مورد ولادت ایشان بیشتر می‌خوانیم. 

 

ولادت امام هادی (ع) دهمین اختر تابناک امامت

امام هادی (ع) از کودکی شجاعت ذاتی داشت

هنگامی که امام جواد (ع) بنا به دعوت اجباری معتصم عباسی می خواست از مدینه به سوی بغداد حرکت کند، حضرت هادی (ع) را که کودکی بیش نبود در آغوش گرفت و فرمود: چه دوست داری تا از عراق برایت بیاورم؟ حضرت هادی (ع) عرض کرد: شمشیری که گویا آتش شعله ور است. سپس امام جواد (ع) به پسر دیگرش موسی فرمود: تو چه دوست داری تا از عراق برایت سوغات بیاورم؟ موسی عرض کرد: اسبی برایم بیاور. امام جواد (ع) فرمود: «ابوالحسن (حضرت هادی) به من شباهت دارد و مانند من است ولی موسی به مادرش شبیه است». خواسته امام هادی (ع) از پدر، نشانه شجاعت ذاتی اوست. او شمشیر بران جهاد و دفاع می خواست تا از حریم دین و عدل اسلامی نگهبانی کند.

 

 

انتخاب از خردسالی برای امامت

حضرت هادی (ع) در دامان پدری به فراگیری علوم و معارف دینی و تربیت اسلامی پرداخت که وارث علوم اهل بیت و همچون موسی بن عمران، گشاینده دریای فتنه ها و جدا کننده حق از باطل بود. حضرت هادی (ع) با تربیت والای امام جواد (ع)، از هر لحاظ شایسته و در خور مقام امامت بعد از آن حضرت بود. حضرت جواد (ع) نیز با برخورداری از علم الهی و شناخت واقعی از مقام حضرت هادی (ع)، بارها در زمان حیات خویش، به جانشینی فرزند خردسالش تصریح کرده و ایشان را امام بعد از خود معرفی نموده و فرموده بود: «امام پس از من، فرزندم علی است. فرمانش، فرمانِ من، سخنش، سخنِ من و اطاعت از او، اطاعت از من است».

امام هادی (ع) دومین امامی بود که در خردسالی به امامت رسید. ایشان در هنگام شهادت پدر ارجمندشان حضرت جواد (ع)، هشت سال بیشتر نداشت و همانند پدر گرامی شان، از همان اوان کودکی وارث امامت گردید. آن حضرت (ع) به حقیقت شایسته کلام جد بزرگوارش، حضرت رضا (ع) بود که: «ما اهل بیت پیامبر، از یکدیگر ارث می بریم و کودکانمان بدون هیچ تفاوتی مانند بزرگانمان هستند». شایستگی حضرت هادی (ع) در امامت به نحوی بود که همگان را در برابر وقار و هیبت چشم گیر ایشان به کرنش و فروتنی وا می داشت.

 

امام هادی (ع) کامل ترن انسان ها

امام هادی (ع) همچون دیگر نیاکان پاکش، سرمشق اخلاق پسندیده، پارسایی و بندگی حضرت حق بود. فضیلت ها و صفات والای انسانی آن حضرت، چنان با ارزش بود که دانشمندان، سیاستمداران و سیره نویسان بزرگ، به ستایش آن حضرت پرداخته و قلم فرسایی ها کرده اند.

ابن شهر آشوب در کتاب مناقب در توصیف حضرت هادی (ع) چنین به مدح و ستایش ایشان می پردازد: «حضرت هادی (ع) از نزدیک، نمکین ترین و از دور، کامل ترین انسان ها بود. هرگاه سکوت می کرد، هیبت و شکوهش آشکار و چیره می شد و هرگاه سخن می گفت، بها و مقامش چشم گیر می گردید. نشانه خاندان رسالت از سیمایش می درخشید؛ چرا که او میوه درخت رسالت، شاخه ای از بوستان نبوت و گزیده ای از دودمان پیامبر اکرم (ص) بود».

 

سیاست دستگاه حکومت در برابر امام هادی (ع)

به رغم تلاش های مذبوحانه حکومت های وقت برای خدشه وارد کردن به مقام والای امام هادی (ع) و دگرگون ساختن موقعیت اجتماعی آن حضرت، روز به روز بر شأن و مقام ایشان افزوده می شد؛ به نحوی که طاغوت های زمان نیز برای فریبکاری و گمراه ساختن اذهان عمومی، مجبور به ابراز ارادت و اظهار دوستی به مقام شامخ ولایت آن حضرت می گردیدند. از آن جمله می توان به نامه متوکل به حضرت هادی (ع) اشاره کرد که در آن، حضرت را به سامرا دعوت کرد. بخشی از نامه به شرح ذیل است: «…امیرمؤمنان متوکل به مقام و منزلت والای شما و خاندانتان آگاه است و می کوشد تا سبب رفاه و خشنودی شما را فراهم آورد، از حریم عزت و آبروی شما محافظت نماید و امنیت و آرامش شما را تأمین سازد تا بدین وسیله، خشنودی پروردگار را جلب و ادای وظیفه کرده باشد».

 

 

عظمت و شکوه امام هادی (ع)

محمد بن حسن اشتر علوی، از عظمت امام هادی (ع) چنین حکایت می کند: من همراه پدر خویش در برابر کاخ متوکل با گروهی از مردم اجتماع کرده بودیم. در این هنگام ناگاه امام هادی (ع) وارد شد و همگی در برابر شکوه آن حضرت از مرکب ها پیاده شدند و ایشان وارد کاخ گردید. سپس بعضی از حاضران به همدیگر گفتند: چرا ما برای این جوان پیاده شدیم، با اینکه او شریف تر و بزرگ تر از ما نیست. سوگند به خدا دیگر برای او پیاده نخواهیم شد. ابوهاشم جعفری به آنها گفت: به خدا سوگند، همه شما با دیدن امام (ع) با کمال فروتنی در برابرش پیاده خواهید شد. چندی نگذشت که آن حضرت (ع) از خانه متوکل بیرون آمد. تا نگاه حاضران به ایشان افتاد، همه از مرکب ها پیاده شدند. ابوهاشم به آنها گفت: مگر شما خیال نداشتید برای آن حضرت پیاده نشوید. گفتند: به خدا سوگند نتوانستیم خود را نگه داریم و ناگزیر پیاده شدیم.

در پایان ولادت امام هادی (ع) را به تمام شیعیان جهان تبریک می گوییم. شعر شهادت امام هادی و شعر تولد ایشان را نیز می توانید در ستاره بخوانید.