حکایت پندآموز به مکه رفتن روباه | وقتی روباه می‌خواهد حاجی شود

در افسانه های مربوط به حیوانات، روباه نقش عمده ای دارد. این موجود، نماد حیله گری، فیب کاری، دورویی و خیانت است. برای رسیدن به مقصود خود به هر وسیله ای دست میزند. در طول تاریخ آنچه بیش از هر مساله ی انسان را رنج داده است، دروغ، ریا و فریبکاری بوده است. انسان  همواره تنفر خود را در افسانه ها و مثل های گوناگون، در لباس روباه اظهار کرده است.

حکایت حج رفتن روباه

حکایت به مکه رفتن روباه، روایت دیگری است از جمله حیله گری های این «جانور فریبکار». حکایت از این قرار است:

روزی بود، روزی از روزها، روباهی در نی زاری بازی میکرد. یکی از نی ها شکست. روباه نی را برداشت و روی شانه اش گذاشت و به راه افتید. در میان راه به خروسی برخورد که روی دیواری ایستاده بود و داشت ذکر خدا می کرد.

روباه  وقتی که خروس را دید، گفت:

آهای موذن خدا! این حقه بازی یا حیله گری نیست. آن کار هایی را که می دیدی قبلا می کردم، دیگر رها کرده ام. حالا دارم می روم به مکه، به زیارت خانه ی خدا!

من اکنون مــی روم بــه بیت الله
تــوبــــه کـــــردم مــن از بــد دنیـا

که دگر مـــال مــردمــان نخــــورم
مــــرغ بیـــداد از کســـان نبـــرم

 مانده مالـــــی زباب در دستـــم
می خورم تا که زندگی هستـــم

بیشتر بخوانید: حکایت شیرین و خواندنی روباه و مرغ‌های قاضی

خروس نادان ساده لوح، از شنیدن این حرف ها گول خورد و گفت:

آی روباه! من هم آرزو دارم، همراه شما به زیارت بروم.

روباه گفت:
بسیار خوب بفرمایید تا برویم.

خروس از سر دیوار پایین آمد و همراه روباه روانه شد. کمی که رفتند، بر لب رودخانه ای رسیدند. در رود خانه ی مذکور مرغابی ای مصروف شنا کردن بود. مرغابی همینکه خروس را دید که همراه روباه  می رود، از ته ی آب صدا زد:
آهای موذن خدا!مگر از ذکر خدا غافل شده ای که همراه روباه می روی؟

خروس گفت: آنطوریکه تو هم فکر میکنی، نیست.

این اکنون مـــــی رود بـه بیــت الله
توبــه کـــــرده است از بــــد دنــیــا

که دگـــر مال مــــــردمـــان نــخورد
مــــرغ بیـــداد از کســــــان نبــــرد

مانده مـــالی زبــــاب در دستــش
می خورد تا که زنده گی هستش

مرغابی گفت: حالا که اینطور است، من هم همراه شما به زیارت می روم. آن دو گفتند:

بسم الله! بفرمایید برویم.

مرغابی از آب برون آمد و همره آنها شد. هر سه نفر به راه افتادند. اندکی که رفتند، به باغی رسیدند. هدهدی « شانه به سر»روی شاخه ی درختی نشسته بود. تا دید که مرغابی و خروس همراه روباه می روند، از سر شاخه صدا زد:
آهای احمق ها! مگر چه گناهی کرده اید که به دست این روباه حرامزاده افتادید؟

مرغابی گفت: گناهی نکرده ایم ای قاصد حضرت سلیمان، این طور که تو گمان می کنی، نیست. این اکنون می رود به بیت الله… الا اخیر…

هدهد گفت: پس اگر اینطور است، من هم همراه شما می به زیارت روم.  آنهاگفتند: بسم الله! بفرمایید!
هدهد هم از درخت پایین آمد و همراه آنها براه افتاد. رفتند و رفتند تا لانه ی روباه رسیدند.

همینکه چشم شان  به سوراخ روباه افتاد، دیدند که ای وای! مقداری از دست و پای مرغ اینجا و آنجا روی هم انباشته شده است. از ترس شروع کردند به لرزیدن.

روباه گفت: نترسید! من از وقتی که توبه کرده ام، دیگر مرغ ها را آزار نمی دهم. حالا بیایید تا شب  را در این جا سپری کنیم و صبح زود دوباره براه به افتیم.
آن ها به داخل سوراخ روباه رفتند و هر طوری که بود، شب را سحر کردند.

همینکه صبح شد، روباه برخواست  و اولتر از همه خروس را صدا زد. خروس نزد او آمد.
روباه گفت: یادت است که  روزی از روی بام چه طعنه هایی بمن می زدی و مسخره ام می کردی؟

خروس بناکرد به التماس و زاری و گفت:
ای روباه! من موذن خدا هستم. بیا و از سر گناهان من بگذر!

بیشتر بخوانید: حکایت خواندنی و آموزنده شغال، روباه مکار و مرغ دو منی

روباه گفت:
چپ باش! تو باچه حقی به داخل خانه های مردم می روی و از پشت بام ها، به بهانه ی اینکه می خواهی آذان بگویی، به زن های مردم نگاه میکنی؟ خروس گفت:
آی روباه! خدا مرا برای این خلق کرده  است که هنگام سحر، زود از خواب بیدار شوم و آذان بدهم تا مردم   برای ادای نماز بیدار شوند.

روباه گفت: ممکن است تو این قدر مومن باشی، اما مادرت اینطور نبود. روباه  پیش رفت و بیخ گلوی خروس را گرفت و خفه ش کرد و خوردش.

چون خوردن خروس را تمام کرد. مرغابی را صدا زد. مرغابی آمد و روباه خطاب به وی گفت:
یادت می اید که از داخل رود خانه« نهر آب» صدایت را بلند کردی و چه چیز ها بمن می گفتی؟

مرغابی بنا کرد به عذر و زاری. روباه گفت:

درست است! من از سر این گناهت گذشتم. اما  با این یکی  گناه دیگر تو چه کنم که  به درون آب ها می روی،  شنا می کنی و با این کار خود آب ها را بهم می زنی و کثیف و الوده می سازی؟

بعد یک مومنی می خواهد که وضو بگیرد، می بیند که آب ها کثیف شده است. این را گفت و بیخ گلوی مرغابی را چسپید. این راهم خفه کرد و خورد.

پس از خوردن مرغابی ، هدهد را صدا زد و گفت:
 یادت هست که از سر شاخه ها چه گپ هایی به من می زدی؟ تو حالا نام خود را قاصد سلیمان گذاشته ای و خودت را نزد مردم عزیز کرده ای؟
هدهد گفت: آخر من برای حضرت سلیمان آب پیدا کردم . روباه گفت:

پدر سوخته! دروغ نگو! اگر راست می گویی و راستی راستی این هنر را داری و می توانی آب پیدا کنی، پس کو آب را به من نشان بده!

هدهد به روی زمین نشست و به کندن زمین شروع کرد تا آب برون بیاورد.
روباه از جایش پرید پرید و هدهد را یکدفعه در دهان گرفت.
هدهد از داخل دهان روباه صدای خود را بلند کرد و گفت:
ای روباه!

نصیحتی به تو می کنم که گوش بده!

روباه دهان باز کرد که بگوید: بگو!

ناگهان هدهد از دهان باز مانده اش برون پرید.

هنگامیکه که می پریدو می رفت ، دید که لشکری از دور می آید و در پیشاپیش لشکر یک  شاهین در حال پرواز است. هدهد پیش  رفت و از شاهین پرسید:
کجا می روید؟
شاهین گفت: قاصد حضرت سلیمان ! این لشکر به دنبال کاری هستند. هدهد گفت: چه کاری؟

شاهین گفت:

دختــر پادشـــاه بیمـــار است
بــر سر او طبیب بسیار است

بهـــــر او رسیـــده از اطــبــــا
دل خرگــــوش و زهـــره روبــاه

سه روز است که می گردیم و خرگوشی پیدا کرده ایم. اما روباه به گیر ما نیافتاده است.

هدهدگفت:

من یک روباهی سراغ دارم . بیایید تا به شما نشان بدهم.
هدهد از جلو و شاهین و سوار ها از عقب او، به راه افتادند تا به نزدیک سوراخ روباه رسیدند. هدهد پیش روی لانه ی روباه رفت و گفت:
آی روباه! تو واقعا خیلی به من محبت کردی و من خیلی پیش شما خجالت هستم. حالا آمده ام که محبت های شما را تلافی کنم.
الآن یک لشکر بزرگی از عقب دارند می‌آیند که خانه ی تو را خراب کنند. اگر دل ات برای جوانیت می سوزد، زود فرار کن!
روباه از سوراخ برون آمد. نگاهی به دور و بر خود و بربیابان کرد. دید که  راست می گوید.خواست فرار کند که سوارها، تازی ها را به دنبالش فرستادند. روباه قدری دوید و خسته شد.
تازی ها او را گرفتند و پاره پاره اش کردند. آنگاه سوار ها هم رسیدند و زهره اش را بیرون آوردند و برای دختر پادشاه بردند.

آنچه بیش از هر چیز دیگر انسان را رنج میدهد، دروغ و فریب کاری است