داستان کوتاه جالب برای مدرسه؛ این داستان ها را حتما بخوانید!

ستاره | سرویس فرهنگ و هنر – اگر به دنبال داستان کوتاه جالب برای مدرسه هستید، ما در این مطلب ۴ داستان کوتاه آموزنده برای دانش آموزان را برای شما گرداوری کرده‌ایم. در مطلبی دیگر نیز بیش از ۱۵ داستان کوتاه جالب و خواندنی را برای شما گرداوری کرده‌ایم. با ما همراه باشید.

 

۱. زود قضاوت نکنیم!

روی خانم معلم سر کلاس ریاضی به دانش آموز خود گفت: آرنو، عزیزم، اگر من به شما یک سیب و یک سیب و یکی بیشتر سیب بدهم شما چند تا سیب خواهی داشت؟ بعد از چند ثانیه آرنو با اطمینان گفت: ۴ تا سیب!

معلم متعجب و نگران شد؛ چرا که جواب این سوال بسیار ساده بود و او باید می‌گفت ۳، در حالی که گفت ۴! خانم معلم فکر کرد شاید آرنو خوب به سوال او گوش نکرده است. برای همین دوباره پرسید:

خوب گوش کن خیلی ساده است. اگر به دقت گوش کنی می‌تونی جواب صحیح بدهی. اگر من به تو یک سیب و یک سیب دیگه و یکی بیشتر سیب بدهم تو چند تا سیب خواهی داشت؟

آرنو که در قیافه معلمش نا امیدی می‌دید دوباره شروع کرد به حساب کردن با انگشتانش. آرون کمی مکث کرد و دوباره گفت: “۴”…

نومیدی در صورت معلم باقی ماند. به یادش آمد که آرنو توت فرنگی دوست دارد. او فکر کرد شاید آرنو سیب رو دوست ندارد و برای همین نمی‌تواند تمرکز داشته باشد. در این موقع او با هیجان فوق العاده و چشمهای برق زده پرسید:  

خوب آرنو اگر من به تو یک توت فرنگی و یکی دیگه و یکی بیشتر توت فرنگی بدهم تو چند تا توت فرنگی خواهی داشت؟

معلم خوشحال بنظر می‌رسید. آرنو با انگشتانش دوباره حساب کرد. هیچ فشاری در آرنو وجود نداشت ولی کمی درخانم معلم بود. او موفقیت جدیدی برای آرنو می خواست و آرنو با تامل جواب داد “۳”

حالا خانم معلم تبسم پیروزمندانه‌ای داشت. برای نزدیک شدن به موفقیتش او می‌خواست به خودش تبریک بگوید ولی یک چیز مانده بود او دوباره از آرنو پرسید: خوب حالا من سوال اولم را دوباره می‌پرسم، مطمئنم که تو می‌توانی جواب صحیح بدهی؛ اگر من به تو یک سیب و یک سیب دیگه و یکی دیگه بیشتر سیب بدهم تو چند تا سیب خواهی داشت؟

آرنو فوری جواب داد “۴”!

خانم معلم مبهوت شده بود و با صدای گرفته و خشمگین پرسید چطور آرنو …چطور چنین چیزی ممکن است؟ تو مجموع توت فرنگی‌ها را درست حساب می‌کنی ولی سیب‌ها را نه!

آرنو با صدای پایین و با تامل پاسخ داد: “برای اینکه من قبلا یک سیب در کیفم داشتم”

 

۲. به دیگران بگویید که چقدر برایتان ارزش دارند

روزی معلمی از دانش آموزانش خواست که اسامی همکلاسی‌هایشان را بر روی دو ورق  کاغذ بنویسند و پس از نوشتن هر اسم یک خط فاصله قرار دهند. سپس از آنها خواست که درباره قشنگترین چیزی که می‌توانند در مورد هر کدام از همکلاسی‌هایشان بگویند، فکر کنند و در آن خط‌های خالی بنویسند.

بقیه وقت کلاس با انجام این تکلیف درسی گذشت و هرکدام از دانش آموزان پس از نوشتن ایده‌های خود، برگه‌ها را به معلم تحویل دادند و کلاس را ترک کردند.

روز شنبه شد؛ معلم نام هر کدام از دانش آموزان را در برگه‌ای جداگانه و تمام نظرات بچه‌های دیگر در مورد هر دانش آموز را در زیر اسم آنها نوشت و برگه مربوط به هر دانش آموز را بخود آن دانش آموز تحویل داد.

شادی خاصی کلاس را فرا گرفت؛ معلم که داشت بچه‌ها را با دقت نگاه می‌کرد، این زمزمه‌ها را از کلاس شنید:

“واقعا؟”

“من هرگز نمی‌دانستم که دیگران به وجود من اهمیت می‌دهند! “

“من نمی‌دانستم که دیگران اینقدر مرا دوست دارند.” و…

دیگر صحبتی ار آن برگه‌ها نشد و معلم نیز متوجه نشد که آیا دانش‌آموزان بعد از کلاس در مورد این فعالیت با والدینشان بحث و صحبت کرده‌اند یا خیر. به هر حال برایش مهم نبود.

 آن تکلیف هدف معلم را بر آورده کرده بود. دانش آموزان از خود و تک تک همکلاسی‌هایشان راضی بودند با گذشت سال‌ها بچه‌‌های کلاس از یکدیگر دور افتادند. چند سال بعد، یکی از دانش آموزان در جنگ کشته شد و معلم در مراسم خاکسپاری او شرکت کرد.

 او تابحال، یک سرباز ارتشی را در تابوت ندیده بود… پسر کشته شده، جوان خوش قیافه و برازنده ای به نظر می‌رسید.

 کلیسا مملو از دوستان سرباز بود. دوستانش با عبور از کنار تابوت وی، مراسم وداع را بجا آوردند. معلم آخرین نفر در این مراسم تودیع بود. به محض اینکه معلم در کنار تابوت قرار گرفت، یکی از سربازانی که مسئول حمل تابوت بود، به سوی او آمد و پرسید: ” آیا شما معلم ریاضی مارک نبودید؟”

 معلم با تکان دادن سر پاسخ داد: “چرا”

 سرباز ادامه داد: “مارک همیشه درصحبت‌هایش از شما یاد می‌کرد. “پس از مراسم تدفین، اکثر همکلاسی‌هایش برای صرف ناهار گرد هم آمدند. پدر و مادر مارک نیز که در آنجا بودند، معلوم بود که منتظر ملاقات با معلم مارک هستند.

 پدر مارک در حالیکه کیف پولش را از جیبش بیرون می‌کشید، به معلم گفت: “ما می‌خواهیم چیزی را به شما نشان دهیم که فکر می‌کنیم برایتان آشنا باشد. “او با دقت دو برگه کاغذ فرسوده دفتر یادداشت که از ظاهرشان پیدا بود بارها و بارها تا خورده و با نواری به هم بسته شده بودند را از کیفش در آورد.

 معلم داستان ما با یک نگاه آنها را شناخت. آن کاغذها، همانی بودند که تمام خوبی‌های مارک از دیدگاه دوستانش درونشان نوشته شده بود.

 مادر مارک گفت: “از شما به خاطر کاری که انجام دادید متشکریم. همانطور که می‌بینید مارک آن را همانند گنجی نگه داشته است.”

همکلاسی‌های سابق مارک دور هم جمع شدند. چارلی با کمرویی لبخند زد و گفت: “من هنوز لیست خودم را دارم. اون رو در کشوی بالای میزم گذاشتم.”

همسر چاک گفت:” چاک از من خواست که آن را در آلبوم عروسیمان بگذارم.”

مارلین گفت: “من هم برای خودم را دارم. توی دفتر خاطراتم گذاشته‌ام.”

سپس ویکی، کیفش را از ساک بیرون کشید و لیست فرسوده‌اش را به بچه‌ها نشان داد و گفت: “این همیشه با منه، من فکر نمی‌کنم که کسی لیستش را نگه نداشته باشد.”

 معلم با شنیدن حرف‌های شاگردانش دیگر طاقت نیاورد و گریه‌اش گرفت. او برای مارک و برای همه دوستانش که دیگر او را نمی‌دیدند، گریه می‌کرد.

 سرنوشت انسانها در این جامعه بقدری پیچیده است که ما فراموش می‌کنیم این زندگی روزی به پایان خواهد رسید و هیچ یک از ما نمی‌داند که آن روز کی اتفاق خواهد افتاد.

بنابراین به کسانی که دوستشان دارید و به آنها توجه دارید بگویید که برایتان مهم و با ارزشند، قبل از آنکه برای گفتن دیر شده باشد.

 

← داستان کوتاه جالب برای مدرسه →

 

۳. تحمل نفرت دیگران!

روزی معلم به بچه‌های کلاس گفت که می‌خواهد با آنها بازی کند. بچه‌ها غرق در شادی شدند؛ معلم برای این بازی از آن‌ها خواست که فردا هر کدام یک کیسه پلاستیکی بردارند و درون آن به تعداد آدم‌هایی که از آنها بدشان می‌آید سیب زمینی بریزند و با خود به مدرسه بیاورند!

فردا بچه‌ها با کیسه‌های پلاستیکی به مدرسه آمدند. در کیسه‌ی بعضی‌ها ۲ بعضی‌ها ۳ و بعضی‌ها ۵ سیب زمینی بود. معلم به بچه‌ها گفت: تا یک هفته هر کجا که می‌روند کیسه پلاستیکی را با خود ببرند.

روزها به همین ترتیب گذشت و بچه‌ها کم کم شروع کردند به شکایت از بوی سیب زمینی‌های گندیده! علاوه بر این آن‌هایی که سیب زمینی بیشتری داشتند از حمل آن بار سنگین هم خسته شده بودند.

پس از گذشت یک هفته بازی بالاخره تمام شد و بچه‌ها راحت شدند.

معلم از بچه ها پرسید: از اینکه یک هفته سیب زمینی‌ها را با خود حمل می‌کردید چه احساسی داشتید؟ بچه ها از اینکه مجبور بودند سیب زمینی‌های گندیده و بدبو و سنگین را همه جا با خود حمل کنند شکایت داشتند.

آنگاه معلم منظور اصلی خود را از این بازی این چنین توضیح داد: این درست شبیه وضعیتی است که شما کینه‌ی آدم‌هایی که دوستشان ندارید را در دل خود نگه می‌دارید و همه جا با خود می‌برید.

بوی بد کینه و نفرت قلب شما را فاسد می‌کند و شما آن را همه جا همراه خود حمل می‌کنید. حالا که شما بوی بد سیب زمینی‌ها را فقط برای یک هفته نتوانستید تحمل کنید پس چطور می‌خواهید بوی بد نفرت را برای تمام عمر در دل خود تحمل کنید؟

 

← داستان کوتاه جالب برای مدرسه →

 

۴. نتیجه دوستی خوب با دیگران

یکی از روزهای سال اول دبیرستان بود. من از مدرسه به خانه بر می‌گشتم که یکی از بچه‌های کلاس را دیدم. اسمش “جک” بود و انگار همه‌ی کتاب‌هایش را با خود به خانه می‌برد. با خودم گفتم: “کی این همه کتاب رو آخر هفته به خانه می‌بره. حتما این پسر خیلی بی‌حالی است!

من برای آخر هفته‌ام برنامه‌ ریزی کرده بودم. (مسابقه‌ی فوتبال با بچه‌ها، مهمانی خانه‌ی یکی از همکلاسی‌ها) بنابراین شانه‌هایم را بالا انداختم و به راهم ادامه دادم.‌

همینطور که می‌رفتم،‌ تعدادی از بچه‌ها را دیدم که به طرف او دویدند و او را به زمین انداختند. کتاب‌هایش پخش زمین شد و خودش هم روی خاک‌ها افتاد. عینکش هم افتاد و چند متر آن طرف‌تر ‌روی چمنها پرت شد.

سرش را که بالا آورد، در چشماش یه غم خیلی بزرگ دیدم. بی‌اختیار قلبم به طرفش کشیده شد و بطرفش دویدم. در حالیکه به دنبال عینکش می‌گشت، ‌یه قطره درشت اشک در چشمانش دیدم.

 همینطور که عینکش را به دستش می‌دادم، گفتم: “این بچه‌ها یه مشت آشغالن!” او به من نگاهی کرد و گفت: “هی، متشکرم!” و لبخند بزرگی صورتش را پوشاند. از آن لبخندهایی که سرشار از سپاسگزاری قلبی بود.

 کمکش کردم که بلند شود و ازش پرسیدم کجا زندگی می‌کنی؟ معلوم شد که او هم نزدیک خانه‌ی ما زندگی می‌کرد. ازش پرسیدم پس چطور من تو را ندیده بودم؟

 او گفت که قبلا به یک مدرسه‌ی خصوصی می‌رفته است. پیش از این با چنین کسی آشنا نشده بودم. ما تا خانه پیاده قدم زدیم و من بعضی از کتاب‌هایش را برایش آوردم.

 او واقعا پسر جالبی از آب درآمد. در طول مسیر ازش پرسیدم آیا دوست دارد با من و دوستانم فوتبال بازی کند؟ و او جواب مثبت داد.

ما تمام اخر هفته را با هم گذراندیم و هر چه بیشتر جک را می شناختم، بیشتر از او خوشم می‌آمد. دوستانم هم چنین احساسی داشتند.

صبح دوشنبه رسید و من دوباره جک را با حجم انبوهی از کتاب‌ها دیدم. به او گفتم:” پسر تو ‌با این همه کتابی که با خودت این طرف و آن طرف می‌بری، واقعا بعد از مدت کوتاهی عضلات قوی پیدا می‌کنی!” جک خندید و نصف کتاب‌ها را در دستان من گذاشت.

 در چهار سال بعد، من و جک بهترین دوستان هم بودیم. وقتی به سال آخر دبیرستان رسیدیم، هر دو به فکر دانشکده افتادیم. جک تصمیم داشت به جورج تاون برود و من به دوک.

من می‌دانستم که همیشه دوستان خوبی باقی خواهیم ماند. مهم نیست کیلومترها فاصله بین ما باشد.

او تصمیم داشت دکتر شود و من قصد داشتم به دنبال خرید و فروش لوازم فوتبال بروم. جک کسی بود که قرار بود برای جشن فارغ التحصیلی صحبت کند. من خوشحال بودم که مجبور نیستم در آن روز روبروی همه صحبت کنم.

من جک را دیدم. او عالی به نظر می‌رسید و از جمله کسانی به شمار می‌آمد که توانسته‌اند خود را در دوران دبیرستان پیدا کنند.

حتی عینک زدنش هم به او می‌آمد. همه‌ی دخترها دوستش داشتند به شکلی که من گاهی به او حسودی می کردم!

امروز یکی از آن روزها بود. معلوم بود که جک برای سخنرانی‌اش کمی عصبی است. بنابراین دست محکمی به پشتش زدم و گفتم: “هی مرد بزرگ! تو عالی خواهی بود!”

 

 او با همان نگاه معنی داری که بار در دیدار اول همدیگر را دیده بودیم به من نگاه کرد؛ همان نگاه سپاسگزار واقعی و لبخند زد و گفت “مرسی”.

گلویش را صاف کرد و صحبتش را اینگونه شروع کرد: “فارغ التحصیلی زمان سپاس از کسانی است که به شما کمک کرده‌اند این سال‌های سخت را بگذرانید. والدین شما، معلمانتان، خواهر برادرهایتان شاید یک مربی ورزش… اما مهمتر از همه، دوستانتان…

من اینجا هستم تا به همه‌ی شما بگویم دوست کسی بودن، بهترین هدیه‌ای است که شما می‌توانید به کسی بدهید. من می‌خواهم برای شما داستانی را تعریف کنم.”

من به دوستم با ناباوری نگاه می‌کردم، در حالیکه او داستان اولین روز آشناییمان را تعریف می‌کرد. به آرامی گفت که در آن تعطیلات آخر هفته قصد داشته خودش را بکشد. او گفت که چگونه کمد مدرسه‌اش را خالی کرده تا مادرش بعدا وسایل او را به خانه نیاورد. جک نگاه سختی به من کرد و لبخند کوچکی بر لبانش ظاهر شد.

 

 او ادامه داد: “خوشبختانه، من نجات پیدا کردم. دوستم مرا از انجام این کار غیر قابل بحث، باز داشت.”

من به همهمه‌ای که در بین جمعیت پراکنده شد گوش می‌دادم، در حالیکه این پسر خوش قیافه و مشهور مدرسه به ما درباره‌ی سست‌ترین لحظه‌های زندگیش توضیح می‌داد.

پدر و مادرش را دیدم که به من نگاه می‌کردند و لبخند می‌زدند. همان لبخند پر از سپاس.

من تا آن لحظه عمق این لبخند را درک نکرده بودم. هرگز تاثیر رفتارهای خود را دست کم نگیرید. با یک رفتار کوچک، شما می توانید زندگی یک نفر را دگرگون نمایید: برای بهتر شدن یا بدتر شدن.

خداوند ما را در مسیر زندگی یکدیگر قرار می‌دهد تا به شکل‌های گوناگون بر هم اثر بگذاریم.  دنبال خدا، در وجود دیگران بگردیم.