دعای روز پنجم ماه رمضان

[vc_row][vc_column][vc_cta h2=”” txt_align=”right” style=”3d” add_button=”bottom” btn_title=”اعمال روز پنجم ماه رمضان” btn_color=”sky” btn_align=”center” btn_link=”url:https%3A%2F%2Fsetare.com%2Ffa%2Fnews%2F22022%2F%25D8%25A7%25D8%25B9%25D9%2585%25D8%25A7%25D9%2584-%25D8%25B1%25D9%2588%25D8%25B2-%25D9%25BE%25D9%2586%25D8%25AC%25D9%2585-%25D9%2585%25D8%25A7%25D9%2587-%25D8%25B1%25D9%2585%25D8%25B6%25D8%25A7%25D9%2586-%25D8%25AF%25D8%25B1-%25D9%2585%25D9%2581%25D8%25A7%25D8%25AA%25DB%258C%25D8%25AD-%25D8%25A7%25D9%2584%25D8%25AC%25D9%2586%25D8%25A7%25D9%2586%2F|target:_blank”]

دعای روز پنجم ماه رمضان با معنی

اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي فِيهِ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِينَ وَ اجْعَلْنِي فِيهِ مِنْ عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ الْقَانِتِينَ وَ اجْعَلْنِي فِيهِ مِنْ أَوْلِيَائِكَ الْمُقَرَّبِينَ بِرَأْفَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ

خدای من؛ در این روز مرا از استغفار کنندگان قرار ده و مرا جزء بندگان شایسته‌ی مطیعت قرار ده و به حق مهربانیت مرا از دوستان مقرب درگاهت قرار ده ای مهربان‌ترین مهربانان

[/vc_cta][/vc_column][/vc_row]

فایل صوتی دعای روز پنجم ماه رمضان

استوری دعای روز پنجم ماه رمضان

اگر دوست دارید که دعای روز پنجم ماه رمضان را در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارید، می‌توانید از عکس و ویدئوهای زیر که در ابعاد استاندارد استوری برای واتساپ و اینستاگرام ساخته شده است، استفاده کنید.

⏬ برای دانلود استوری بالا کلیک کنید.

تفسیر دعای روز پنجم ماه رمضان

شرح دعای روز پنجم ماه رمضان از آیت‌الله مجتهدی

آیت‌الله مجتهدی در شرح «اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِینَ» می‌گوید: در این دعا می‌گوییم خدایا من را در این ماه رمضان جزو مستغفرین قرار بده، برای استغفار، باید شرایط استغفار را داشت. کسی که مال حرام خورده که با استغفار کارش درست نمی‌شود، باید برود و صاحبان مال را راضی کند.

وی در ادامه می‌گوید: با مال حرام و رشوه و ربا رشد کرده‌ای، حال که توبه می‌کنی باید بروی سود ربا را به صاحبان آن بازگردانی، غذای کم و حلال بخوری تا گوشت‌های تنت که با مال حرام پرورش یافته‌اند، آب شوند.

این استاد اخلاق می‌افزاید: کسی که شب تا صبح پای کار حرام نشسته، باید شب‌ها احیاء نگه‌دارد و عبادت کند، از جمله در شب ۱۵ شعبان که احتمالاً شب قدر است که تمام مقدورات ما در آن نوشته می‌شود. آیت‌الله مجتهدی تهرانی ادامه می‌دهد: پس «خدایا مرا از مستغفرین قرار بدهد» یعنی اینکه واقعاً استغفار کنم و اگر مال حرامی دارم، آن را حلال کنم، به گناهی که قبلاً کردم فکر نکنم و از آن لذت نبرم، حالا زبانی هم استغفار کنیم، خوب است، بعد از نماز مغرب هم ۷۰ بار استغفار وارد است.

وی به بیان حدیثی در این باره می‌پردازد و می‌گوید: «من اکثر الاستغفار»، کسی که زیاد استغفار کند، ۴ چیز به دست می‌آورد، «جعل الله له من کل همٍ و غمٍ فرجا» اگر غم و غصه دارد، غم و غصه‌اش بیرون می‌آید، من هم دلم غصه‌دار می‌شود، وقتی شیعیان عراق را می‌کشند، وقتی در فلسطین جنایت مرتکب می‌شوند، روایت هم داریم وقتی یک شیعه در غرب عالم غصه‌دار می‌شود، یک شیعه هم در شرق عالم محزون می‌شود.

این استاد اخلاق تاکید می‌کند: آدم گاهی اوقات بی‌خودی غم و غصه‌اش می‌شود، من گاهی همین طوری غصه‌ام می‌گیرد، تسبیح را برمی‌دارم، استغفار می‌کنم و حالم خوب می‌شود.

آیت‌الله مجتهدی تهرانی در ادامه می‌گوید: دوم «من کل خوفٍ امنا» گاهی اخبار ناخوشایند را می‌دهند. اگر استغفار کنی، هیچ خبری نمی‌شود، یه نفر دشمن داری، تهدید کرده که امشب ترورت می‌کنم، استغفار کنی، او را یکی دیگر ترور می‌کند و راحت می‌شوی، اگر استغفار کرده‌ای از کسی نترس و فقط از خدا بترس. وی ادامه می‌دهد: سوم «من کل ضیقٍ مخرجا» صاحبخانه تو را جواب کرده؟ سفته‌هایت عقب افتاده؟ گرفتاری؟ اگر استغفار کنی همه اینها درست می‌شود.

این عالم برجسته ادامه می‌دهد: اگر در گرفتاری هستید، اگر مشکل ازدواج دارید، اگر منزل می‌خواهید، استغفار کنید، خدا گره از کارهاتان باز می‌کند، اما باید شرایط استغفار را هم مراعات کرد. وی ادامه می‌دهد: و چهارم اینکه «و رزقه من حیث لا یحتسب» از جایی که گمان نداری استغفار کنی، می‌آید، همسفر خوب پیدا می‌کنی، یک زن خوب گیرت می‌آید، برای نماز شب اگر استغفار کردی یک زن نماز شب‌خون گیرت می‌آید و اگر استغفار نکنی یک زن بی‌نماز گیرت می‌آید.

آیت‌الله مجتهدی در ادامه می‌گوید: رزق همه‌اش پول نیست، در احادیث که آمده اگر این کار را بکنی رزقت زیاد می‌شود، رزق معنوی رزق است، رفیق خوب رزق است، همسفر خوب هم رزق است، هر وقت می‌خواهید مسافرت بروید، چند بار استغفار کنید تا یک همسفر خوب داشته باشید.

وی در ادامه در شرح «وَاجْعَلْنِی فِیهِ مِنْ عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ الْقَانِتِینَ» می‌گوید: خدایا من را از بندگان شایسته خودت قرار بده، فرمانبردار تو باشم، اطاعت تو را کنم، خدا آدم فرمانبردار را دوست دارد.

این استاد بزرگ اخلاق در ادامه در شرح «وَاجْعَلْنِی فِیهِ مِنْ أَوْلِیائِکَ الْمُقَرَّبِینَن» اظهار می‌کند: خدایا من را از دوستان نزدیکت قرار بده، آیا خدا دوست نزدیک دارد؟ بله، بندگانی هستند که آدم آنها در بهشت هم پیدا نمی‌کند، خطاب می‌شود که خدایا این دوست ما کجاست؟ ندا می‌آید که در حضور و بهشت خدا رفته است. وی با بیان اینکه بهشت خدا، جدا از بهشت معمول است، می‌گوید: بهشت معمولی برای کسانی است که غذا و حوری می‌خواهند؛ اما آنها که خود خدا را می‌خواهند و عبادت را برای خود خدا کردند و نه برای ترس از جهنم، آنها در بهشت خدا وارد می‌شوند، آیه قرآن هم وجود دارد، «فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی» از خدا بخواهیم که در آن بهشت قرار بگیریم، جنت فردوس، جنت عدل جنت‌های متعدد وجود دارد ولی جنت خدا، عالی است.

این عالم ربانی در ادامه در شرح فراز آخر دعای روز پنجم ماه رمضان «بِرَأْفَتِکَ یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ» می‌گوید: خدا به مهربانی خودت، دعاهای ما را مستحاب کن، این خدایی که رحمت از همه رحمت‌ها بیشتر است.

شرحی دیگر بر دعای روز پنجم ماه رمضان

در فراز اوّل از دعای روز پنجم ماه رمضان با دلی شکسته متوجه بارگاه الهی می شویم و می گوییم:

خدایا! مرا امروز از استغفار کنندگان قرار بده.

«استغفار» به معنای توبه و طلب بخشش از گناهان است. «استغفار» عملی پسندیده است که سبب تقرّب انسان به پروردگار می شود. اگر انسان به بخشش و رحمت پرودرگار امید نداشت و نسبت به آینده‌ی خود مأیوس و نگران بود، هیچ گاه استغفار نمی‌کرد، بلکه روز به روز بر دامنه‌ی گناهانش افزوده می‌شد. «استغفار» باید جنبه‌ی عملی داشته باشد؛ زیرا استغفار واقعی آن است که عمل صالح، جبران گناهان و اصلاح گذشته را در پی داشته باشد.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: استغفار، درجه ی انسان‌های بلندمرتبه است و شش مرحله دارد. اول: پشیمانی از گذشته؛ دوم: تصمیم بر ترک گناه در آینده؛ سوم: پرداخت حقوق مردم، تا آن که خدا را ملاقات کنی؛ چهارم: جبران واجبات ترک شده؛ پنجم: از بین رفتن گوشت های روییده از حرام در بدن؛ ششم: چشاندن سختی طاعت به بدن برای جبران خوشی معصیت.

علی بن حمزه از نزدیکان و شاگردان امام صادق علیه السلام چنین می‌گوید: دوستی داشتم از سران بنی امیه، روزی به من گفت از امام صادق (ع) برایم اجازه بگیر تا به خدمتش برسم. من برای او اجازه گرفتم و با هم به حضور آن حضرت رفتیم. دوستم سلام کرد و در محضر امام نشست و به امام چنین گفت: «قربانت گردم، من کارمند این قوم یعنی خلفای بنی امیّه بودم و از این رهگذر، ثروت کلانی به دست آوردم. اینک توبه کرده‌ام، با این اموال چه کنم؟!»

امام فرمودند: «اگر افرادی مثل شما، «اعوان ظلمه» نبودند، بنی امیه نمی‌توانستند حقوق ما را پایمال کنند و به این همه مال و ثروت برسند». آن گاه فرمودند: «اگر راه نجات تو را بگویم، آیا به آن عمل می کنی؟!» او عرض کرد: «آری، قول می دهم که عمل بکنم». امام فرمودند: «همه‌ی ثروتی که از ناحیه‌ی بنی امیه به دست آورده‌ای، به حساب بیاور و مالک آن چه از اموال را شناختی، به او برگردان، و صاحب آن چه را که نمی‌شناسی، از سوی صاحبش صدقه بده. اگر چنین کنی من در پیشگاه خدا، ضامن بهشت برای تو می شوم».

علی بن حمزه می گوید: پس از آن که امام صادق علیه السلام دوستم را نسبت به پاک ساختن اموالش و توبه ی حقیقی نصیحت فرمود، دیدم دوستم مدت طولانی در فکر فرو رفت و سپس عرض کرد: «من تصمیم خود را گرفتم و دستور شما را انجام خواهم داد». از محضر امام بیرون آمدیم. دوستم با ما به کوفه بازگشت و همه‌ی آن چه به دست آورده حتی لباسی را که بر تن داشت، به صاحبانش رد کرد و بقیه را صدقه داد.

کار به جایی رسید که ما برای او لباس می‌فرستادیم و معاش روزانه‌اش را تأمین می‌کردیم. از این جریان چند ماه بیشتر نگذشته بود که او بیمار شد. به عیادت او رفتیم، در حال جان دادن چشمانش را گشود و گفت: «ای علی بن ابی حمزه! سوگند به خدا، مولای تو؛ امام صادق (ع) به وعده ی خود وفا کرد.» این را گفت و از دنیا رفت. جنازه اش را برداشتیم و پس از غسل و کفن و نماز، دفن کردیم.

پس از مدتی به حضور امام صادق علیه السلام رسیدم. حضرت فرمود: «ما به وعده ی خود درباره ی دوستت (یعنی ضمانت بهشت) وفا کردیم». عرض کردم: «درست می‌فرمایی! دوستم هنگام مرگش همین گونه به من خبر داد!» بنابراین فراز نخست از دعای روز پنجم ماه رمضان درباره ی توبه است.

از رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم نقل شد که فرمودند: توبه را به تأخیر مینداز؛ زیرا مرگ ناگهانی می آید. امام علی (ع) نیز می‌فرمایند: توبه قلب را پاک می‌کند و گناهان را می‌شوید.

در قسمت دوم دعای این روز عرض می کنیم:

خدایا! مرا در زمره ی بندگان شایسته و فرمان بردار خویش قرار بده.

بنده‌ی صالح کسی است که اعمال نیکو و شایسته، ملکه و عادت او گردد. سختی‌ها و مشقّات را برای خدا تحمل کند و در راه خداوند از جان و مال و زن و فرزند بگذرد. ایمان به مبدأ و معاد، تلاش در راه عدالت، سبقت در خوبی‌ها، مبارزه با فساد و منکرها و گسترش معروف و خوبی‌ها، نشان دهنده‌ی روح طاعت بنده نسبت به مولا و پروردگارش است.

در بخش آخر از دعای روز پنجم ماه رمضان، با حالتی ملتمسانه، به درگاه ایزد منان روی می آوریم و می گوییم:

خدایا! مرا از اولیا و دوستان مقرّب خود قرار ده، به رأفت و مهربانیت، ای مهربان ترین مهربانان!

اولیای خدا، کسانی هستند که میان آنان و خدا فاصله ای نیست؛ حجاب‌ها از قلبشان کنار رفته است و در پرتوی نور معرفت و ایمان و عمل پاک، خدا را با چشم دل می‌بینند آن گونه که هیچ شک و تردیدی به دل هایشان راه نمی‌یابد. در نظر اینان هرچه جز خداست، کوچک، کم ارزش و ناپایدار جلوه می کند. امیرمؤمنان علی علیه السلام در خطبه ی معروف «همّام» درباره ی اولیا خداوند چنین می فرماید: دل های آنان محزون و مردم از شرّشان در امان هستند.

در قسمت دیگری از این خطبه می فرمایند: اگر اجلی که خداوند برای آنان مقرر کرده، نبود، حتی یک چشم بر هم زدن ارواح آنان در بدن هایشان آرام نمی گرفت، به خاطر عشق به پاداش الهی و ترس و وحشت از مجازات کیفر او.

در فراز آخر از دعای روز پنجم از مقام قرب اولیای الهی سخن به میان آمد. ویژگی دیگر اولیای خداوند این است که هرگز دلشان نمی‌لرزد و اندوهناک نمی‌شوند. سخت ترین لحظه برای آنان، لحظه ی هجران و دوری از پروردگار است. زبان حال چنین افرادی در دعای کمیل این گونه است: اگر مرا به آتش دوزخت بسوزانی، صبر می کنم، اما فراق و دوری تو را چگونه تحمل کنم؟