۱۴ آبان؛ روز فرهنگ عمومی

فرهنگ عمومی به معنای فرهنگ غالب و گسترده‌ای است كه در ميان عموم جامعه رواج و رسوخ دارد و حوزه‌ای از عقايد،‌ ارزش‌ها، جلوه‌های احساسی و هنجارهاست كه اجبار اجتماعی غير رسمی از آن حمايت می‌كند و فراتر از گروه‌ها و اقشار خاص در كليت جامعه مورد قبول است.

 

 

روز فرهنگ عمومی
تاریخ	۱۴ آبان
علت نامگذاری	بنا به تصویب شورای فرهنگ عمومی و همزمان با تصویب آیین نامه شورای فرهنگ عمومی روز ۱۴ آبان ماه در تقویم رسمی کشورمان به عنوان روز فرهنگ عمومی نامگذاری شد.

 

تاریخچه روز فرهنگ عمومی

شورای فرهنگ عمومی ۱۴ آبان‌ماه را در تقویم سال ۱۳۸۷ به نام “روز فرهنگ عمومی” نامگذاری کرد. روابط عمومی دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی اعلام کرد در چهارصد و شصت و ششمین جلسه این شورا روز ۱۴ آبان که مصادف با تصویب آئین‌نامه شورای فرهنگ عمومی است، به نام روز فرهنگ عمومی مصوب گردید.

روابط عمومی دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی اعلام کرد: در چهارصد و شصت و ششمین جلسه این شورا روز ۱۴ آبان که مصادف با تصویب آئین‌نامه شورای فرهنگ عمومی است، به نام روز فرهنگ عمومی مصوب گردید.

در این جلسه همچنین اصلاحات دستورالعمل اجرایی آئین نامه نامگذاری شهرها، خیابان، اماکن و موسسات عمومی نیز بررسی و تصویب شد. شایان ذکر است که شورای فرهنگی عمومی، مسئولیت نامگذاری روز‌های خاص را در تقویم رسمی کشور بر عهده دارد و مصوبات این شورا، پس از طرح در شورای عالی انقلاب فرهنگی نهایی می‌شود.

فرهنگ عمومی دارای دو جهت «عینی» و «اعتباری» است که می‌‌‌‏بایست هر دو را مدنظر داشت. هیچ کس بهتر از مقام معظم رهبری، آیت‌‌‌‏الله خامنه‌‌‌‏ای، این دو بعد فرهنگ عمومی را تبیین نكرده‌‌‌‏اند. از نظر ایشان فرهنگ عمومی دو بخش دارد: یک بخش آن ظاهری و بارز مثل: شکل لباس و شکل معماری است که تأثیر خاصی بر روی ذهنیات و خلقیات و منش و تربیت افراد دارد و بخش دیگرش مربوط به امور نامحسوس مثل اخلاقیات فردی و اجتماعی مردم، وقت‌شناسی، وجدان کاری، مهمان دوستی و احترام به بزرگترهاست.

 

آشنایی با فرهنگ عمومی 

فرهنگ عمومی مؤلفه‌هایی از فرهنگ است که تأثیرات آن عام و فراگیر می‌باشد و عامه مردم در کیفیت آن نقش دارند و از شیوه رفتارهای عمومی مردم یا عرف و عادات و رسوم و زبان ساخته می‌‌‌‏شود.

فرهنگ تعيين كننده چگونگی تفكر و احساس اعضای جامعه است. فرهنگ راهنمای اعمال انسانها و معرف جهان بينی‌های آنها در زندگی است. فرهنگ عمومی به معنای فرهنگ غالب و گسترده‌ای است كه در ميان عموم جامعه رواج و رسوخ دارد و حوزه‌ای از عقايد،‌ ارزش ها، جلوه‌های احساسی و هنجارهاست كه اجبار اجتماعی غير رسمی از آن حمايت می‌كند و فراتر از گروه‌ها و اقشار خاص در كليت جامعه مورد قبول است.

 

 

ویژگی‌ها و شاخص‌های فرهنگ عمومی

۱. فرهنگ عمومی دارای دو جهت «عینی» و «اعتباری» است که می‌‌‌‏بایست هر دو را مدنظر داشت. هیچ کس بهتر از مقام معظم رهبری، آیت‌‌‌‏الله خامنه‌‌‌‏ای، این دو بعد فرهنگ عمومی را تبیین نكرده‌‌‌‏اند. از نظر ایشان فرهنگ عمومی دو بخش دارد: یک بخش آن ظاهری و بارز مثل: شکل لباس و شکل معماری است که تأثیر خاصی بر روی ذهنیات و خلقیات و منش و تربیت افراد دارد و بخش دیگرش مربوط به امور نامحسوس مثل اخلاقیات فردی و اجتماعی مردم، وقت‌شناسی، وجدان کاری، مهمان دوستی و احترام به بزرگترهاست. 

۲. فرهنگ عمومی حوزه‌‌‌‏ای از نظام فرهنگی جامعه است که پشتوانه آن اجبار قانونی و رسمی نیست، بلکه تداوم آن در گرو اجبار اجتماعی اعمال شده از سوی آحاد جامعه و تشکلها و سازمانهای غیردولتی (غیررسمی) است. برخلاف حوزه فرهنگ رسمی که در نهایت، اجبار فیزیکی از آن حمایت می‌‌‌‏کند، حوزه فرهنگ عمومی عمدتاً بر پذیرش و اقناع استوار است و عدم پایبندی به آن مجازات، به معنای حقوقی کلمه، را در پی ندارد. به عبارت دیگر مفهوم فرهنگ عمومی در تقابل مردم ـ دولت مفهوم پیدا می‌‌‌‏کند.

۳. فرهنگ عمومی مؤلفه‌هایی از فرهنگ است که تأثیرات آن عام و فراگیر می‌باشد و عامه مردم در کیفیت آن نقش دارند و از شیوه رفتارهای عمومی مردم یا عرف و عادات و رسوم و زبان ساخته می‌‌‌‏شود و یا تأثیر مشهود می‌پذیرد و عموم جنبه‌‌‌‏ها و عرصه‌‌‌‏ها و زندگی مردم را تحت تأثیر قرار می‌‌‌‏دهد و عموم مردم نسبت به آنها حساسیت و شناخت دارند.

۴. فرهنگ عمومی، سازندگان و عاملان خاص خودش را دارد که بر بخشی از آنها دولت نظارت می‌‌‌‏کند. نزدیک شدن به فرهنگ عمومی و اصلاح آن از طریق بخشنامه میسر نیست.

۵. فرهنگ عمومی مانند کل نظام فرهنگی و فرهنگ، در چهار وجه ظاهر می‌‌‌‏شود: درونی، روانی، نمادی، نهادی و آثار. از این رو می‌‌‌‏توان رگه‌‌‌‏های فرهنگ عمومی را در همه این جلوه‌‌‌‏ها یافت. فرهنگ عمومی، در کنار فرهنگ رسمی، در همه حوزه‌‌‌‏های زندگی اجتماعی، خانواده، حکومت، اقتصاد و آموزش و پرورش و نظایر این‌ها حضور دارد. از این رو نمی‌توان آن را به حوزه مشخصی محدود ساخت.

 

مفهوم اصلاح فرهنگ عمومی

دو مفهوم کلی از کلمه اصلاح به ذهن متبادر می شود:

یکی تجدید شکل فرهنگ عمومی مدنظر است یعنی سامان جدید و نو به مواد فرهنگ دادن به گونه‌ای که فرهنگ عمومی شکل تازه‌ای پیدا کند و دیگری منظور از اصلاح، رفع کژی‌ها و انحرافات آن است که اینجا دو حالت پیش می آید:

الف: بازگشت به اصل و منشأ فرهنگ عمومی و پیرایش آن از عناصری که به مرور زمان وارد آن شده است.

ب: ارجاع فرهنگ عمومی به غایت و هدف مورد نظر و سعی در رفع موانع دست یابی به هدف.

 

 

آیا با معنا و مفهوم تهاجم فرهنگی آشنایی دارید؟ راه های مقابله با آن چگونه است؟

 

هدف از روز فرهنگ عمومی

هدف از نامگذاری یک روز به عنوان روز فرهنگ عمومی، توجه به فرهنگ و فرهنگ‌سازی جامعه و اصلاح فرهنگ عمومی جامعه است. اکنون به شرح این موارد می‌پردازیم.

 

ضرورت اصلاح فرهنگ عمومی

دست کم به سه دلیل اصلاح فرهنگ عمومی ضروری است:

• نسلهای تازه هر ملت باید راه و رسم زندگی را فرا گیرند و این امر از طریق «انتقال» فرهنگ رخ می دهد. انتقال فرهنگ جریانی است که طی آن نسل جدید با شیوه زندگی نسل قدیم آشنا می شود و چگونگی زندگی کردن به شیوه آنان را می آموزد.
• انتظار پذیرش بی چون و چرای تجربه گذشتگان توسط نسل‌های جدید، خارج از طبیعت آدمی است و چون و چرا کردن، پدیده ای را با خود دارد که نقد و بررسی یا «ارزیابی» نامیده می شود. پس می توان گفت: که فرهنگ عمومی هر ملتی همواره در معرض ارزیابی نسل‌های تازه است و در این جریان نقد و بررسی، کاستی‌ها و راستی‌ها رخ می نمایانند.
• مسائل و نیازهای زندگی، اموری متغیر هستند و پاسخگویی به آنها ضرورت دارد. تلاش برای پاسخ گویی به نیازهای تازه و در عین حال رفع کاستی های برملا شده در جریان ارزیابی فرهنگ، به ایجاد شیوه های زندگی یا فرهنگ عمومی منجر می شود. و جریان ایجاد یا توسعه فرهنگ زمانی می تواند یک جریان اصلاح گرا یا کمال بخش باشد که شناخت درست و ارزیابی دقیق، بنیادهای آن را تشکیل داده باشند.

 

اصول اصلاح فرهنگ عمومی

در اصلاح فرهنگ عمومی می بایست نکات زیر را در نظر داشت و به کار بست:

۱. تغییر در باورها و دیدگاههای مردم و مسئولان نسبت به اصلاح فرهنگی به این صورت که اصلاح فرهنگ عمومی امری پیچیده، تدریجی، کم جلوه و پنهانی و همگانی است.

۲. دخالت دادن مردم برای تغییر.

۳. توجه و اهمیت به قدرت فرهنگ در جریان تحول و تکامل جامعه.

۴. ادراک و احساس ایجاد تغییر در فرهنگ عمومی جامعه به شکل سیستماتیک و منظم.

۵. در نظر گرفتن باورهای اصیل مذهبی و ملی مردم جامعه به عنوان پایه های بنیادین برای تغییر.