زبان ملی چگونه به وجود می آید و برای حفظ و پاسداری از زبان ملی چه باید کرد؟

ستاره | سرویس محتوای کمک درسی – در کشورهای مختلف تعریف متفاوتی از زبان ملی وجود دارد. این زبان رکن اصلی در برقراری ارتباط میان ساکنان یک کشور است. در کشورهایی مثل ایران عزیزمان که قومیت‌های متفاوتی با زبان‌های مختلفی زندگی می‌کنند، اهمیت زبان ملی بیشتر آشکار می‌شود. این زبانی است که تمام قومیت‌های کشور از جمله عرب، ترک، لر، کرد، بلوچ و… آن را پذیرفته‌اند و توسط آن با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. بنابراین باید در حفظ و پاسداری از زبان ملی کوشا باشیم. در این مطلب به وجود آمدن زبان ملی در ایران و اهمیت آن می‌پردازیم و شیوه‌های حفظ و پاسداری از زبان ملی را بررسی می‌کنیم.

 

 

چرا زبان ملی اهمیت دارد؟

تعریف زبان ملی واحد برای چنین جمعی با چنین تفاوت‌هایی ممکن است در نگاه اول مشکل به نظر برسد، اما با بررسی زوایای تاریخی موضوع به این نتیجه می‌رسیم که از زمانی به بعد این اجزا جدا با همه تفاوت‌های‌شان تبدیل به یک کل واحد شده‌اند. شاید در ابتدا کنار هم قرار دادن این جزء ها تحت اجبار یا بر خلاف میل باطنی هرکدام بوده است، اما با گذشت زمان و تشکیل پیوندهای فرهنگی، مذهبی، هنری، اقتصادی و… وجود این کل واحد تبدیل به امری شده که گویا از ازل وجود داشته است. جالب اینکه تمام قومیت‌ها با تمام تفاوت‌ها، خود را با هم یکی می‌دانند و برای خود هویتی جدید و یگانه قائل می‌شوند.

در این فرآیند یکی شدن، وجود یک زبان واحد است ضرورتی غیرقابل انکار بود، زبانی واحد تا این اجزا بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. با آغاز این ارتباط است که اجزا نسبت به هم شناخت پیدا می‌کنند و بر بستر این شناخت است که بده و بستان‌ها در زمینه‌های دیگر نیز انجام می‌شود. به این ترتیب طی دوران پیوندی ایجاد می‌شود که به آسانی گسستنی نیست.

در کشور ایران زبان ملی زبانی است که یک ترک و یک عرب با استفاده از آن، از زیبایی‌های ارس و کارون با یکدیگر سخن می‌گویند و یک بلوچ و یک گیلک درباره بندر چابهار و بندر انزلی بایکدیگر به گفتگو می‌پردازند. ترکمن‌ها از اسب سواری و چوگان میگویند و کرد‌ها از رقص زیبای‌شان برای آن‌ها تعریف می‌کنند.

با توجه به آنچه گفته شد، این نتیجه به دست می‌آید که زبان مشترک یا زبان ملی در کشور ایران حلقه اتصال این زنجیره قومی به یکدیگر است و شاید واضح‌ترین نشانه‌ای باشد که وجود یک کل واحد به نام مردم ایران را نمایش می‌دهد.

 

 

به عنوان یک ایرانی به نظرتان برای حفظ و پاسداری از زبان ملی چه باید کرد؟

حال که از اهمیت زبان ملی آگاه شدیم لازم است به شیوه حفظ و پاسداری از آن بپردازیم و بررسی کنیم که آیا اصلا لزومی در حفاظت از زبان ملی وجود دارد یا خیر. زبان رکن اصلی ارتباط میان قومیت‌های مختلف ساکن در یک کشور است. زبان وسیله برقراری ارتباط است و تا زمانی که اجزا با قومیت‌های مختلف در کنار یکدیگر احساس رضایت می‌کنند و به برقراری ارتباط با یکدیگر علاقه نشان می‌دهند، خود به خود این زبان مشترک را حفظ خواهند کرد.

بنابراین می‌توان گفت زبان ملی از پیشینیان برای ما به یادگار گذاشته شده است و یکی از علل اتحاد و همبستگی ما ایرانیان محسوب می‌شود. از این‌رو باید برای حفظ و پاسداری از زبان ملی تلاش کنیم. برای این منظور باید برای حفظ و پاسداری از زبان ملی لازم است که از تعصب افراطی و برخوردهای نژادپرستانه که موجب توهین یا تحقیر هر یک از اقوام می‌شود و هویت و فردیت مستقل و اولیه آنها را در زیر سوال می‌برد، اجتناب کنیم. این برخوردها نتیجه‌ای عکس و سو خواهد داشت و قومیت ها را نسبت به اتحاد و کل واحدی که تشکیل داده اند دلسرد خواهد کرد. زبان ملی نباید در برابر زبان مادری اقوام قرار بگیرد. بلکه باید از زبان‌های مادری برای ارتقا خود و حتی برای آموزش و جا انداختن خود در بین افراد اقوام مختلف استفاده کند.

در پایان خوب است این نکته را به یاد داشته باشیم که زبان وسیله‌ای برای ارتباط و بیان عقاید است. کافی است از عشق سخن بگوییم، از صلح حمایت کنیم، درباره پیشرفت و تعالی بشر بحث کنیم، حفاظت از کره زمین را تبلیغ کنیم و جهانی زیبا را با کلام‌مان ترسیم نماییم، آنگاه شاید دیگر خیلی مهم نباشد به چه زبانی سخن می‌گوییم. مهم انسان بودن و از انسانیت سخن گفتن است.

 

سخن آخر

آنچه در این نوشته خواندید شرحی مختصر درباره ماهیت زبان ملی و نحوه شکل گیری آن در ایران و چگونگی حفاظت و پاسداری از زبان ملی بود. تعریف شما از زبان ملی چیست؟ شما چه راهی را برای حفظ و پاسداری از زبان ملی پیشنهاد می‌کنید؟ لطفا نظرات و پیشنهادات خود را با ما و سایر همراهان ستاره به اشتراک بگذارید.