نویسنده: بهاره قاسم پور
بروزرسانی: 22 مرداد 1401
ستاره | سرویس روانشناسی – اختلال اضطراب جدایی زمانی روی می‌دهد که یک فرد، مبتلا به ترس جدایی از یک فرد خاص، اشخاص یا حتی حیوان خانگی شود. در حالی که بسیاری از افراد، اختلال اضطراب جدایی را مختص کودکان قلمداد می‌کنند، اما بزرگسالان نیز می‌توانند به این عارضه دچار شوند. اما این اضطراب از کجا نشات می‌گیرد و چگونه باید با آن مقابله کرد؟ برای کسب آگاهی بیشتر درباره این اختلال آزاردهنده با ما همراه باشید.
اختلال اضطراب جدایی
یک فرد ممکن است در رابطه با جدایی دچار اضطراب شدید شود. این حالت می‌تواند همراه با علائم فیزیکی باشد. مانند:
- حالت تهوع
- سردرد
- گلو درد
اختلال اضطراب جدایی اغلب در کودکان، به ویژه کودکان زیر ۲ سال روی می‌دهد. کودک در این سن هنوز درک نمی‌کند که اگر یکی از والدین از او دور شود، هنوز هست و برخواهد گشت.
گاهی اوقات بزرگسالانی که به این وضعیت دچار می‌شوند، افرادی هستند که در کودکی نیز مبتلا به اختلال اضطراب جدایی بوده اند. در حالی که برخی از افراد، تنها در بزرگسالی دچار این وضعیت می‌شوند.
گاهی اوقات بزرگسالانی که به این وضعیت دچار می‌شوند، افرادی هستند که در کودکی نیز مبتلا به اختلال اضطراب جدایی بوده اند. در حالی که برخی از افراد، تنها در بزرگسالی دچار این وضعیت می‌شوند.
علائم اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان
نگرانی بیش از حد درباره تنها ماندن، اضطراب جدایی را توصیف می‌کند. اضطراب جدایی نوعی اختلال اضطراب است. دیگر اختلالات اضطرابی عبارتند از گذر هراسی (ترس از فضا‌های باز و عمومی) و اختلال هراس.
علائم اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان عبارتند از:
علائم اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان عبارتند از:
- پریشانی و اضطراب غیرطبیعی در مورد جدا شدن از یک فرد یا حیوان خانگی
- نگرانی بیش از حد از اینکه اگر فردی آن‌ها را ترک کند دچار آسیب خواهد شد
- افزایش و تشدید ترس از تنهایی
- بروز علائم جسمی و فیزیکی، زمانی که می‌دانند به زودی از فردی دیگر جدا خواهند شد
- نگرانی بیش از حد در رابطه با تنها ماندن
- چک کردن مداوم همسر یا افراد مورد علاقه
این علائم می‌توانند به مدت ۶ ماه یا بیشتر در بزرگسالان باقی بمانند. این علائم ممکن است موجب پریشانی شدید در بزرگسالان شده به طوری که بر وضعیت اجتماعی و شغلی آن‌ها تاثیر گذارد.
چه عواملی باعث بروز اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان می‌شوند؟
اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان می‌تواند ناشی از جدایی از والدین، همسر یا فرزندان باشد. به‌علاوه این اضطراب ممکن است با دیگر بیماری‌های روحی روانی نیز مرتبط باشد. مواردی مانند توهم ناشی از اختلالات روانی یا ترس از تغییرات به علت اختلال طیف اوتیسم (ASD).
گهگاه ممکن است اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان به عنوان رفتاری کنترل‌گر یا حمایتی بیمارگونه، طبقه بندی شود. با این حال، رفتار آن‌ها اغلب روشی برای بیان ترس‌هایشان در رابطه با جدایی است.
گهگاه ممکن است اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان به عنوان رفتاری کنترل‌گر یا حمایتی بیمارگونه، طبقه بندی شود. با این حال، رفتار آن‌ها اغلب روشی برای بیان ترس‌هایشان در رابطه با جدایی است.
عوامل خطرزا در ابتلا به اضطراب جدایی
به گفته کارشناسان، افراد مبتلا به اختلال وسواسی اجباری یا OCD بیشتر در معرض ابتلا به اختلال اضطراب جدایی قرار می‌گیرند.
افراد مبتلا به اضطراب جدایی اغلب دچار بیماری‌های روحی روانی دیگری نیز هستند. مانند ترس‌های اجتماعی، اختلالات هراس یا گذر هراسی (ترس از فضا‌های باز و عمومی)
دیگر عوامل خطرزا در بروز اختلال اضطراب جدایی عبارتند از:
افراد مبتلا به اضطراب جدایی اغلب دچار بیماری‌های روحی روانی دیگری نیز هستند. مانند ترس‌های اجتماعی، اختلالات هراس یا گذر هراسی (ترس از فضا‌های باز و عمومی)
دیگر عوامل خطرزا در بروز اختلال اضطراب جدایی عبارتند از:
- جنسیت زن
- ناملایمات دوران کودکی، مانند مرگ یکی از اعضای خانواده
- سابقه حوادث روان تکانشی در دوران کودکی مانند سوء استفاده و تجاوز
گاهی اوقات بروز تغییری مهم در زندگی مانند طلاق یا رفتن فرزند از خانه می‌تواند باعث ایجاد اضطراب جدایی در بزرگسالان شود.
نحوه تشخیص اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان
پزشک ابتدا درباره علائم با بیمار صحبت می کند. سپس پزشک از راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (DSM) برای تشخیص اضطراب جدایی در بزرگسالان استفاده خواهد کرد.
نکته: DSM یک زبان مشترک و استاندارد برای طبقه‌بندی اختلالات روانی ارائه می‌کند و توسط انجمن روان‌پزشکی آمریکا تهیه شده است.
گزینه‌های درمان و مدیریت اضطراب جدایی
پزشک ابتدا روان درمانی را برای درمان اضطراب جدایی در نظر می‌گیرد.
۱) درمان رفتاری شناختی (CBT)
این درمان به فرد کمک می‌کند تا افکار و رفتار‌هایی که موجب تشدید علائم اضطراب جدایی می‌شوند را شناسایی کند. والدین همچنین می‌توانند از تکنیک‌های فرزندپروری برای کاهش اضطراب جدایی خود استفاده کنند. گاهی اوقات فرد می‌تواند از گروه درمانی و خانواده درمانی نیز بهره ببرد.
۲) دارو‌های ضد اضطراب
اگر فرد دچار علائم حاد اضطراب جدایی باشد، پزشک ممکن است به طور موقت برای او دارو‌های ضد اضطراب تجویز کند. با این حال، این دارو‌ها را نمی‌توان برای مدت زمان طولانی استفاده کرد و برخی از آن‌ها ممکن است اعتیاد آور باشند.
فرد باید از درمانی استفاده کند تا بتواند شیوه‌های تفکر خود را تغییر داده و در نتیجه میزان بروز اضطراب جدایی را کاهش دهد.
فرد باید از درمانی استفاده کند تا بتواند شیوه‌های تفکر خود را تغییر داده و در نتیجه میزان بروز اضطراب جدایی را کاهش دهد.
۳) شرکت در گروه‌های حمایت‌گر
شرکت در جلسات و گروه‌هایی که ویژه اختلال اضطراب جدایی هستند، می‌تواند به فرد در یادگیری تکنیک‌های کاهش اضطراب ناشی از جدایی کمک کند.
کلام آخر
اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان به اندازه کودکان امری شایع نیست. با این حال در صورت بروز، اضطراب می‌تواند چنان شدید باشد که بر زندگی روزمره فرد تاثیری منفی بگذارد. در صورت مشاهده علائم این بیماری باید به پزشک مراجعه کنید. روان درمانی و در برخی موارد مصرف دارو می‌توانند به کاهش علائم اختلال اضطراب جدایی کمک کنند. شاید بسیاری از ما کم و بیش با این اضطراب درگیر باشیم اما راه‌های مقابله با آن را ندانیم. اگر شما نیز از اختلال اضطراب جدایی رنج می‌برید، تجربه خود را از مقابله با آن برای ما و سایر خوانندگان ستاره در بخش «ارسال نظر» بنویسید.
برگرفته از: medicalnewstoday.com
