آنچه باید در مورد ورزش رزمی ووشو بدانید

 

بعضی افراد ووشو را به عنوان یک ورزش رزمی در دنیای مدرن امروزه می‌دانند؛ ترجمه تحت الفظی این واژه چینی از دو قسمت “وو” به معنای رزم و “شو” به معنای هنر تشکیل شده است. ووشو یک واژه برای توصیف هنر رزمی چینی مشابه کونگ فو است. در واقع کونگ فو و ووشو زمانی یکی بودند؛ اگر چه که امروزه ووشو بیشتر به عنوان یک ورزش نمایشی شناخته می‌شود.

 

اگر به ترجمه تحت الفظی آن دقت کنیم، در می‌یابیم که تاریخچه‌ای غنی دارد و همچنین در افسانه‌ها نیز وجود دارد. به طور کلی ریشه این ورزش رزمی به هزاران سال قبل در چین باز می‌گردد، آن‌ها این ورزش را برای شکار و حفظ جان خود در مقابل دشمنان طراحی کرده بودند. این ورزش رزمی در زمان امپراطور چین شین هوانگ (۲۶۹ سال قبل از میلاد مسیح) به رسمیت شناخته شد. در آن زمان نوع خاصی از کُشتی به سربازان آموزش داده می‌شد که در آن از کلاه خود نوک تیز استفاده می‌شد.
امروزه عبارت ووشو اغلب برای توصیف ورزش رزمی و نمایشی به کار می‌رود. همانگونه که قبلا اشاره کردیم، تاریخچه این هنر رزمی چینی در افسانه ها نیز ریشه دارد. البته یک بخش از افسانه‌ها به نقل قول‌های متنوع در زمان خیلی دور باز می‌گردند (در واقع هیچ تاریخچه‌ای پس از گذشت هزاران سال دقیق نیست) و بخشی نیز به دلیل قوانین کمونیستی نابود شدند. در همین زمان بود که ادبیات در معبد شائولین نابود شد و استادان کونگ فو از کشور فرار کردند و تمام کسانی که هنر‌های رزمی و بومی را ترک کردند تقریباً شکست خوردند.

 

در اواسط سال ۱۹۰۰ دولت چین برای ملی و استاندارد کردن هنر‌های رزمی اقدام نمود و همین کوشش باعث شد که ووشو تبدیل به یک ورزش رزمی شود. در سال ۱۹۵۸ تمام اتحادیه‌های ووشو توسط دولت چین منصوب شدند. در همین راستا اتحادیه چین کمیسیونی را جهت حفظ و استاندارد سازی این فرم فعالیت فیزیکی اختصاص داد و در نتیجه نظام ملی ووشو با سبک‌های استاندارد و آموزش و درجه بندی مربیان شکل گرفت و همزمان آموزه‌های ووشو به برنامه درسی دبیرستان و دانشگاه اضافه شد. این سیستم جدید به ترکیب حرکات مشترک از تمام سبک‌ها و فرم‌ها و ایده‌ها که با هنر‌های رزمی چینی مرتبط هستند پرداخته است. در سال ۱۹۸۶ موسسه ملی تحقیقات ووشو به عنوان مرکز رسمی برای تحقیقات و مدیریت فعالیت‌های ووشو در جمهوری خلق چین تاسیس شد و به فعالیت پرداخت. سرانجام در سوم اکتبر سال ۱۹۹۰ میلادی، حین یازدهمین دروه مسابقات تابستانی آسیا، فدراسیون بین المللی ووشو در پایتخت چین یعنی پکن تاسیس شد.

 

مسابقات ووشو به دو گروه تالو (اجرای فرم) و ساندا (مبارزه) دسته بندی می‌شوند. تالو حرکات از پیش تعیین شده‌ای هستند که برای دفاع در مقابل حمله حریف مجازی طراحی شده‌اند. بخش تالو در مسابقات ووشو توسط داوران بر اساس معیار‌ها و قوانین ووشو داوری می‌شوند. این فرم‌ها از هنر‌های رزمی و سنتی چین سرچشمه گرفته اند. اخیراً مسابقات ووشو به خاطر پرش‌های بلند و آکروباتیک بیش از گذشته شهرت یافته اند.

بخش مبارزه‌ی مسابقات ساندا (سانشو) نام دارد و تمام جنبه‌های ایستادن و ضربات سخت را در بر می‌گیرد و شامل مشت زنی و لگد زنی است. گفتنی است که در این مسابقات سطح مقابله‌ای وجود دارد که از سائوجیا و چیننا نشات گرفته است. ساندا بیشتر در کیک بوکسینگ و ام ام آی و مویی تای ظاهر می‌شود، ولی تکنیک‌های بیشتری دارد.

● مشت کوتاه (چانگ کوان): این حرکت حاصل حرکات دیگر سبک‌های سنتی است. مشت کوتاه که خیلی در فرم‌های ووشو دیده می‌شود ملزم به انعطاف پذیری بالا، سرعت، دقت و قدرت است. انجام حرکت مشت کوتاه کار سختی است و نیازمند انعطاف پذیری بالا و روحیه ورزشکاری است و معمولا انجام آن در سنین پایین آغاز می‌شود. همه حرکات باید در طی ۴ گام انجام شود.
● نانکوان (مشت جنوبی): این سبک از مناطق جنوب چین نشاًت گرفته است. اغلب این مشت بلند را به خاطر شدت قدرت و حرکات قهرمانانه و حالت ایستادن ثابت و پیچیده شدن دست‌ها می‌شناسند. مشت بلند معمولاً از انعطاف پذیری و حرکات آکروباتیک کمتری نسبت به چانگ کوان برخوردار است، اما نیازمند قدرت در ماهیچه‌های پا و هماهنگی پا و باسن است. همه حرکات در طی ۴ گام انجام می‌شود.
● تایجی چوان (مشت تایجی): به تصور غلط عموم مردم، تایجی چوان با سرعت و شدت کم انجام می‌شود و گمان می‌کنند انجام این حرکات برای افراد مسن مناسب است. اما بالعکس، تایجی چوان معمولاً از حرکات سختی از قبیل: تعادل، پرش، ضربه زدن و لگد زدن تشکیل شده است.

● دائو (چاقو)
● جیان (شمشیر دو لبه)
● نان دائو (شمشیر یک لبه جنوبی): حرکت شمشیر و تکنیک‌ها براساس حرکات پروانه‌ای که به حرکات جنوبی نیز شهرت دارند انجام می‌شود.
● تایجیان (شمشیر دو لبه جنوبی)

● تفنگ
● نیزه بلند
● چماق جنوبی

 

الهه، سهیلا و شهبانو منصوریان که در ایران و جهان با عنوان خواهران منصوریان شناخته می‌شوند، قهرمانان ملی و بین المللی رشته ووشو محسوب می‌شوند. الهه منصوریان پرافتخارترین ووشوکار ایرانی است.  الهه منصوریان اولین ووشوکار ایرانی است که توانسته بر یک حریف چینی غلبه کند. از جمله افتخارات این بانوی افسانه‌ای می‌توان به نقره مسابقات آسیایی کره جنوبی ۲۰۰۷، طلای مسابقات آسیایی ماکائو ۲۰۰۹، مدال نقره جهان در سال ۲۰۰۹، مدال طلای سانشو در جام جهانی ۲۰۱۰، مدال برنز گوانگجو، برنز جهانی ترکیه ۲۰۱۱، طلای جهانی مالزی ۲۰۱۳، نقره آسیایی اینچئون ۲۰۱۴ و طلا آسیایی تایوان ۲۰۱۶ اشاره کرد. این سه خواهر در مسابقات قهرمانی آسیا سال ۲۰۱۶ سه مدال رنگارنگ (دو طلا و یک برنز) برای کاروان ووشوی ایران به ارمغان آوردند.

 

 

منبع: سایت رسمی فدراسیون جهانی ووشو