متن ولادت حضرت علی اکبر | ادبی، تاریخی و متن کوتاه

روز میلاد حضرت علی اکبر (ع) شور و شادی بی‌اندازه به خانواده امام حسین (ع) بخشید و بعدها نیز دیدار حضرت علی اکبر همواره در دل پدرشان سرور و وجد بوجود می‌آورد.

می‌‏آیی و کائنات به تو سلام می‏‌کند. عطر آرام تو که از افق لبریز می‏‌شود، جهان در دامنه زلال روح تو به نماز می‌‏ایستد. آفتاب در پیشانی تو شدت می‏‌گیرد. تمام میوه‌‏های درختان شاداب می‏‌شوند و برگ‌‏های سبز برای تو شعر می‌‏خوانند. گل‏‌های سرخ از لبخند‌های بی‏‌مضایقه تو جان می‌‏گیرند و همه رودها، به شوق عطر تو به دریا می‌‏ریزند. همه موج‌‏ها از تو یاد گرفته‏‌اند که هیچ‏گاه از رفتن باز نمانند. پیش از آنکه بیایی، ابر‌ها نام زلالت را بر همه باریده بودند.
همه نام تو را می‏‌دانند. همه تو را می‌‏شناسند. تو شبیه‏‌ترین غنچه‌‏ها به بهاری، تو شبیه‏‌ترین شکوفه‏‌های ازل به پیامبری صلی‏‌الله‌‏علیه‏‌و‏آله هستی.

همه عطر تو را می‏‌شناسند؛ نارنج‏‌ها، ابرها، باد‌ها و گنجشک‌‏ها. نام تو در خون همه گلبرگ‏‌های زیبا جریان دارد. همه عطر‌ها از مهربانی تو سرچشمه می‏‌گیرند. تمام اردیبهشت‏‌ها از آغوش گرامی تو جان می‏‌گیرند. بهشت، بهانه‏‌ای‏ست برای دیدن تو. بی تو، بهار توهمی بزرگ است که به کویر‌های بی‌‏پایان ختم می‌‏شود.
تو مسافر تمام قلب‏‌هایی هستی که پرنده‏‌ها را دوست دارند. ماه از گریبان گرامی تو آغاز می‏‌شود و روز در پیراهن تو تکثیر می‌‏شود. با تو می‏‌توان خورشید را به کوچک‌‏ترین ایوان‏‌ها دعوت کرد و باران را مهمان تمام شیشه‏‌های غبار گرفته بی‏‌رهگذر.

امشب به یمن آمدنت تمام آینه‌ها قد می‌‏کشند. ابر‌ها همه باران می‏‌شوند تا بی‌‏واسطه گونه‌‏های بهشتی‏‌ات را ببوسند. با آمدنت، عشق به مهمانی خانه‌‏های فراموش شده می‏‌رود و سقف خانه‌‏ها ستاره‏‌پوش می‏‌شوند. در زیارت نامه‌ات می‌خوانیم: «سلام بر تو‌ای صدیق و شهید بزرگوار و سید پیشتاز که با سعادت زیستی و با شهادت درگذشتی و از دست رفتی و از دنیا جز عمل صالح بهره‌ای نگرفتی و در زندگی جز به سودای پر سود آخرت نپرداختی»،

و چگونه این چنین نباشد آن جوانی که شبیه‌ترین مردم به پیامبر و تربیت یافته دو سید جوانان اهل بهشت است و عصاره خلقت، حضرت، ولی عصر (عج) نیز این گونه زائر توست: «سلام بر تو‌ ای علی اکبر، اول فدایی از بهترین نسل ابراهیم خلیل. شهادت می‌دهم که تو از هر کس اولی به خدا و رسولش هستی، و خداوند ما را به زیارت تو و رفاقت جد و پدر و عمو و برادر و مادر مظلومه‌ات، موفق بدارد.

من از دشمنان و کشندگان تو بیزارم و از خداوند می‌خواهم با تو در نعیم ابدی بوده و همیشه از دشمنانت دور باشم. سلام و رحمت خدا بر تو باد.»

 

هلال ماه جبینش از دل شبِ زلفش رخ نمود، ابر‌های پلک واره از هم دور شد و برق نگاه یک جفت ستاره، آسمان مهتابی رخسارش را شکافت. این نخستین تصویر از شمایل شهزاد بنی هاشم در قاب نگاه چشم‌های لیلا علیهاالسلام بود!

از وقتی که پنجره چشم‌هایش را به روی جاده بی انتها نگاه لیلا باز کرده بود، خواب را از دیدگان او ربوده بود؛ نه از آن جهت که دستی باید گهواره بی تابی‌هایش را تکان می‌داد و یا جرعه‌های شیره گل، لبان او را به شبنم می‌نشاند! لیلا نیز مثل هر زن دیگری، راه و رسم مادری می‌دانست و سلوک مهربانی می‌شناخت، اما آنچه در گهواره دستان او تکان می‌خورد، یک کودک نبود که سپیدی موی مادر را به پای بزرگ شدن خویش بطلبد.

او از هم اینک بزرگ بود؛ همانند اسم اعظمی که بر وی خطاب می‌کردند و غیرت بوتُراب را در برق چشمان او به تماشا می‌نشستند. انگار که از هم اکنون با ذوالفقار نگاهش، دروازه‌های کربلا را می‌گشود.

آن جلال و جبروتی که کودک لیلا را بر تخت بزرگی و شوکت می‌نشاند، تکرار خطوط نسخه وجود حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم بر صفحه هستی علی اکبر علیه السلام بود. گویی برگه‌ای از کتاب جان پیامبر رحمت صلی الله علیه و آله وسلم در پیش چشم لیلای دور مانده از خاتم رُسُل قرار گرفته بود و او در آن نظر نمی‌افکند و چیزی نمی‌خواند، جز آن چه به امین اللّه منتسب بود!

لیلا دیگر مادر کودک خویش نبود، بلکه دایه کودکی‌های پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم شده بود و چه موهبتی برتر از آن که زنی موسپید شود در راه روسپیدی عشق!؟

مگر نه آن که چیزی نخواهد گذشت که کودک رسول‌واره لیلا، دلاور صحنه‌های کربلا خواهد شد؟!