سوره نحل – صفحه ۲۳۱ قران

إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَیْکُمُ ﭐلْمَیْتَةَ وَﭐلدَّمَ وَلَحْمَ ﭐلْخِنْزِیرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَیْرِ ﭐللَّهِ بِهِ فَمَنِ ﭐضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَإِنَّ ﭐللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ (۱۱۵)

وَلَا تَقُولُواْ لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُکُمُ ﭐلْکَذِبَ هَـٰذَا حَلَالٌ وَهَـٰذَا حَرَامٌ لِّتَفْتَرُواْ عَلَى ﭐللَّهِ ﭐلْکَذِبَ إِنَّ ﭐلَّذِینَ یَفْتَرُونَ عَلَى ﭐللَّهِ ﭐلْکَذِبَ لَا یُفْلِحُونَ (۱۱۶)

مَتَاعٌ قَلِیلٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ (۱۱۷)

وَعَلَى ﭐلَّذِینَ هَادُواْ حَرَّمْنَا مَا قَصَصْنَا عَلَیْکَ مِن قَبْلُ وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَـٰکِن کَانُواْ أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ (۱۱۸)

ثُمَّ إِنَّ رَبَّکَ لِلَّذِینَ عَمِلُواْ ﭐلسُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُواْ مِن بَعْدِ ذَالِکَ وَأَصْلَحُواْ إِنَّ رَبَّکَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ (۱۱۹)

إِنَّ إِبْرَاهِیمَ کَانَ أُمَّةً قَانِتاً لِلَّهِ حَنِیفاً وَلَمْ یَکُ مِنَ ﭐلْمُشْرِکِینَ (۱۲۰)

شَاکِراً لِّأَنْعُمِهِ ﭐجْتَبَاهُ وَهَدَاهُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ (۱۲۱)

وَءَاتَیْنَاهُ فِی ﭐلدُّنْیَا حَسَنَةً وَإِنَّهُ فِی ﭐلْئَاخِرَةِ لَمِنَ ﭐلصَّالِحِینَ (۱۲۲)

ثُمَّ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ أَنِ ﭐتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْرَاهِیمَ حَنِیفاً وَمَا کَانَ مِنَ ﭐلْمُشْرِکِینَ (۱۲۳)

إِنَّمَا جُعِلَ ﭐلسَّبْتُ عَلَى ﭐلَّذِینَ ﭐخْتَلَفُواْ فِیهِ وَإِنَّ رَبَّکَ لَیَحْکُمُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ ﭐلْقِیَامَةِ فِیمَا کَانُواْ فِیهِ یَخْتَلِفُونَ (۱۲۴)

ﭐدْعُ إِلِى سَبِیلِ رَبِّکَ بِـﭑلْحِکْمَةِ وَﭐلْمَوْعِظَةِ ﭐلْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُم بِـﭑلَّتِی هِیَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِیلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِـﭑلْمُهْتَدِینَ (۱۲۵)

خداوند، تنها مردار، خون، گوشت خوک و آنچه را با نام غیر خدا سر بریده‏ اند، بر شما حرام کرده است؛ اما کسانى که ناچار شوند، در حالى که تجاوز و تعدى از حد ننمایند، (خدا آن‌ها را مى‏بخشد؛ چرا که) خدا بخشنده و مهربان است. (۱۱۵)

به خاطر دروغى که بر زبانتان جارى مى‏ شود (و چیزى را مجاز و چیزى را ممنوع مى ‏کنید) نگویید: «این حلال است و آن حرام‏»، تا بر خدا افترا ببندید به یقین کسانى که به خدا دروغ مى ‏بندند، رستگار نخواهند شد! (۱۱۶)

بهره کمى است (که در این دنیا نصیبشان مى ‏شود)؛ و عذاب دردناکى در انتظار آنان است! (۱۱۷)

چیزهایى را که پیش از این براى تو شرح دادیم، بر یهود حرام کردیم؛ ما به آن‌ها ستم نکردیم، اما آن‌ها به خودشان ظلم و ستم مى‏ کردند! (۱۱۸).

اما پروردگارت نسبت به آن‌ها که از روى جهالت، بدى کرده ‏اند، سپس توبه کرده و در مقام جبران برآمده ‏اند، پروردگارت بعد از آن آمرزنده و مهربان است. (۱۱۹)

ابراهیم (به تنهایى) امتى بود مطیع فرمان خدا؛ خالى از هر گونه انحراف؛ و از مشرکان نبود؛ (۱۲۰)

شکرگزار نعمتهاى پروردگار بود؛ خدا او را برگزید؛ و به راهى راست هدایت نمود! (۱۲۱)

ما در دنیا به او (همت) نیکویى دادیم؛ و در آخرت از نیکان است! (۱۲۲)

سپس به تو وحى فرستادیم که از آیین ابراهیم -که ایمانى خالص داشت و از مشرکان نبود- پیروى کن! (۱۲۳)

(تحریم هاى) روز شنبه (براى یهود) فقط بعنوان یک مجازات بود، که در آن هم اختلاف کردند؛ و پروردگارت روز قیامت، در آنچه اختلاف داشتند، میان آن‌ها داورى مى ‏کند! (۱۲۴)

با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما! و با آن‌ها به روشى که نیکوتر است، استدلال و مناظره کن! پروردگارت، از هر کسى بهتر مى ‏داند چه کسى از راه او گمراه شده است؛ و او به هدایت‏ یافتگان داناتر است. (۱۲۵)