سوره انعام – صفحه ۱۱۱ قران

آیات استخاره سوره انعام به همراه ترجمه

وَلَهْواً وَغَرَّتْهُمُ ﭐلْحَیَاةُ ﭐلدُّنْیَا وَذَکِّرْ بِهِ أَن تُبْسَلَ نَفْسٌ بِمَا کَسَبَتْ لَیْسَ لَهَا مِن دُونِ ﭐللَّهِ وَلِیٌّ وَلَا شَفِیعٌ وَإِن تَعْدِلْ کُلَّ عَدْلٍ لَّا یُؤْخَذْ مِنْهَا أُوْلَـٰئِکَ ﭐلَّذِینَ أُبْسِلُواْ بِمَا کَسَبُواْ لَهُمْ شَرَابٌ مِّنْ حَمِیمٍ وَعَذَابٌ أَلِیمٌ بِمَا کَانُواْ یَکْفُرُونَ (۷۰)

و سرگرمى گرفتند، و زندگى دنیا، آن‌ها را مغرور ساخته، و با این (قرآن)، به آن‌ها یادآورى نما، تا گرفتار (عواقب شوم) اعمال خود نشوند! (و در قیامت) جز خدا، نه یاورى دارند، و نه شفاعت‏ کننده‏اى! و (چنین کسى) هر گونه عوضى بپردازد، از او پذیرفته نخواهد شد؛ آن‌ها کسانى هستند که گرفتار اعمالى شده ‏اند که خود انجام داده‏ اند؛ نوشابه‏ اى از آب سوزان براى آنهاست؛ و عذاب دردناکى بخاطر اینکه کفر مى‏ ورزیدند (و آیات الهى را انکار) مى ‏کردند. (۷۰)

❈❈❈

قُلْ أَنَدْعُواْ مِن دُونِ ﭐللَّهِ مَا لَا یَنفَعُنَا وَلَا یَضُرُّنَا وَنُرَدُّ عَلَىٰ أَعْقَابِنَا بَعْدَ إِذْ هَدَانَا ﭐللَّهُ کَـﭑلَّذِی ﭐسْتَهْوَتْهُ ﭐلشَّیَاطِینُ فِی ﭐلْأَرْضِ حَیْرَانَ لَهُ أَصْحَابٌ یَدْعُونَهُ إِلَى ﭐلْهُدَى ﭐئْتِنَا قُلْ إِنَّ هُدَى ﭐللَّهِ هُوَ ﭐلْهُدَىٰ وَأُمِرْنَا لِنُسْلِمَ لِرَبِّ ﭐلْعَالَمِینَ (۷۱)

بگو: «آیا غیر از خدا، چیزى را بخوانیم (و عبادت کنیم) که نه سودى به حال مال دارد، نه زیانى؛ و (به این ترتیب) به عقب برگردیم بعد از آنکه خداوند ما را هدایت کرده است؟! همانند کسى که بر اثر وسوسه ‏هاى شیطان، در روى زمین راه را گم کرده، و سرگردان مانده است؛ در حالى که یارانى هم دارد که او را به هدایت دعوت مى‏ کنند (و مى ‏گویند:) به سوى ما بیا!» بگو: «تنها هدایت خداوند، هدایت است؛ و ما دستور دادیم که تسلیم پروردگار عالمیان باشیم. (۷۱)

❈❈❈

وَأَنْ أَقِیمُواْ ﭐلصَّلَوٰةَ وَﭐتَّقُوهُ وَهُوَ ﭐلَّذِی إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ (۷۲)

و (نیز به ما فرمان داده شده به) اینکه: نماز را برپا دارید! و از او بپرهیزید! و تنها اوست که به سویش محشور خواهید شد.» (۷۲)

❈❈❈

وَهُوَ ﭐلَّذِی خَلَقَ ﭐلسَّمَاوَاتِ وَﭐلْأَرْضَ بِـﭑلْحَقِّ وَیَوْمَ یَقُولُ کُن فَیَکُونُ قَوْلُهُ ﭐلْحَقُّ وَلَهُ ﭐلْمُلْکُ یَوْمَ یُنفَخُ فِی ﭐلصُّورِ عَالِمُ ﭐلْغَیْبِ وَﭐلشَّهَادَةِ وَهُوَ ﭐلْحَکِیمُ ﭐلْخَبِیرُ (۷۳)

اوست که آسمان‌ها و زمین را بحق آفرید؛ و آن روز که (به هر چیز) مى‏ گوید: «موجود باش!» موجود مى ‏شود؛ سخن او، حق است؛ و در آن روز که در «صور» دمیده مى ‏شود، حکومت مخصوص اوست، از پنهان و آشکار با خبر است، و اوست حکیم و آگاه. (۷۳)

❈❈❈

وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ لِأَبِیهِ ءَازَرَ أَتَتَّخِذُ أَصْنَاماً ءَالِهَةً إِنِّی أَرَاکَ وَقَوْمَکَ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ (۷۴)

(به خاطر بیاورید) هنگامى را که ابراهیم به پدرش (عمویش) «آزر» گفت: «آیا بتهائى را معبودان خود انتخاب مى ‏کنى؟! من، تو و قوم تو را در گمراهى آشکارى مى ‏بینم.» (۷۴)

❈❈❈

وَکَذَالِکَ نُرِی إِبْرَاهِیمَ مَلَکُوتَ ﭐلسَّمَاوَاتِ وَﭐلْأَرْضِ وَلِیَکُونَ مِنَ ﭐلْمُوقِنِینَ (۷۵)

و این چنین، ملکوت آسمان‌ها و زمین (و حکومت مطلقه خداوند بر آنها) را به ابراهیم نشان دادیم؛ (تا به آن استدلال کند) و اهل یقین گردد. (۷۵)

❈❈❈

فَلَمَّا جَنَّ عَلَیْهِ ﭐللَّیْلُ رَأَىٰ کَوْکَباً قَالَ هَـٰذَا رَبِّی فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَا أُحِبُّ ﭐلْئَافِلِینَ (۷۶)

هنگامى که (تاریکى) شب او را پوشانید، ستاره ‏اى مشاهده کرد، گفت: «این خداى من است؟»، اما هنگامى که غروب کرد، گفت: «غروب‏ کنندگان را دوست ندارم!» (۷۶)

❈❈❈

فَلَمَّا رَأَىٰ ﭐلْقَمَرَ بَازِغاً قَالَ هَـٰذَا رَبِّی فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَئِن لَّمْ یَهْدِنِی رَبِّی لَأَکُونَنَّ مِنَ ﭐلْقَوْمِ ﭐلضَّالِّینَ (۷۷)

و هنگامى که ماه را دید که (سینه افق را) مى ‏شکافد، گفت: «این خداى من است؟»، اما هنگامى که (آن هم) غروب کرد، گفت: «اگر پروردگارم مرا راهنمایى نکند، مسلما از گروه گمراهان خواهم بود.» (۷۷)

❈❈❈

فَلَمَّا رَأَىٰ ﭐلشَّمْسَ بَازِغَةً

و هنگامى که خورشید را دید که (سینه افق را) مى‏ شکافت