جالب ترین دلنوشته های کودکی

گاهی وقت‌ها دلت می‌خواهد از دنیای بزرگسالی فرار کنی و به دنیای کودکی بازگردی. دلت از سن و سالت می‌گیرد. می‌خواهی شناسنامه و سجل و سال تولد را کنار بگذاری. موهایت را به دست باد بدهی، دست‌هایت را دو طرف باز کنی و تا جان داری، بدوی. آسوده بخندی، حتی اگر زمین خوردی، مهم نیست، مهم این است که می‌توانی اگر زمین خوردی آسوده گریه کنی، آسوده خودت را در آغوش مادرت بیندازی تا پناه خستگی‌ات شود.

گاهی وقت‌ها می‌خواهی کودک باشی تا بغض‌هایت را بی‌صدا نخوری. بغض خوردن مخصوص بزرگترهاست نه کودکی که بی‌خیال است.

گاهی وقت‌ها احساس می‌کنی که تشنه هستی، تشنه کودکی. تشنه کودکی خودت. تشنه اینکه آن کودک پرنشاط را بگیری و همراهش لِی لِی بازی کنی.

اما نمی‌شود.

یادش بخیر کودکی. روزی که دست هم‌بازی کوچکم را می‌گرفتم. کوچه‌ها را یکی یکی رد می‌کردیم تا برسیم به آن باغ قدیمی. بعد بنشینیم کنار حوض بزرگش و ماهی‌ها را تماشا می‌کردیم. ماهی‌هایی که بازیگوشی‌شان کم از بازیگوشی ما نداشت. بعد من چشم می‌شدم و او قایم می‌شد. من می‌گفتم«من چشم می‌شوم.» او می‌خندید و می‌گفت: «من چشم می‌گذارم.» تا غروب قایم باشک بود و بی‌خیالی. اگر زمین خوردنی بود، به سنگ‌های بی‌احساس نبود. حتی سنگ‌ها و سنگفرش‌ها برایمان دوست و رفیق بودند.

با همبازی کودکی‌ام می‌رفتیم شهربازی. «تاب تاب عباسی. خدا منو نندازی» و تاب بخور و غش غش بخند و حالا بخند و کی نخند. تند تند تندتر تاب بده و سرگیجه بعد از هزار دور تاب خوردن را به خنده‌های بلندمان می‌چسباندیم.

بعد دست همدیگر را می‌گرفتیم و می‌خواندیم: «عمو زنجیرباف… زنجیر منو بافتی؟… پشت کوه انداختی؟» و آن یکی با چه جدیتی می‌گفت بله! انگار خودش عمو زنجیرباف واقعی است. ما که حتی نمی‌دانستیم زنجیرباف چی هست و کی هست.

کودکی‌ام مثل یک بادبادک بود. دستم گرفته بودم با نخی باریک. باد روزگار وزیدن گرفت. نخ پاره شد و کودکی از من گریخت. من ماندم با نخی پوسیده. من ماندم با آلبومی از خاطرات پاره پاره… سراغ آلبوم می‌روم و دخترکی را می‌بینم که باور نمی‌کنم کودکی‌های من باشد. وقتی لبخندهای گل و گشادش را توی عکس‌ها می‌بینم؛ لبخندهای لاغرم را فقط به روی او می‌زنم.

روی موهایش دست می‌کشم. می‌گویم: یادت هست چقدر شهربازی را دوست داشتی؟ دوست داشتی تند تند تاب بخوری و هزار بار سرسره‌بازی کنی. هیچ‌وقت هم خسته نمی‌شدی! راستی چرا خستگی برای تو معنا نداشت؟ یادت هست خرپ خرپ قند می‌جویدی و با یک چایی ده تا قند می‌خوردی؟ یادت هست دست‌های کاکائویی‌ات را به همه‌جا می‌زدی و داد بزرگ‌ترها را درمی‌آوردی؟ یادت هست عاشق دریا بودی و گوش‌ماهی جمع کردن؟ عیدی جمع کردن و قلک داشتن را چی؟ پول خرده‌های قلک که جلینگ جلینگ صدا می‌کردند را یادت هست؟ توت قرمزها را چی؟ دست‌هایت را چه قرمز می‌کردند. آبنبات چوبی را هم دوست داشتی، نه؟

روزها گذشت. من دوچرخه‌ام را در زیرزمین خانه قایم کردم تا هیچ کس نتواند آن را بدزدد. مدادرنگی‌هایم را در جامدادی گذاشتم تا خدای نکرده گم نشوند. لباس‌های عیدم را در کمد گذاشتم تا دست هیچ‌کس به آنها نرسد. توپ فوتبالم را توی توری گذاشتم و به دیوار زدم تا هیچ‌کس آن را برندارد. عروسک‌هایم را در ویترین گذاشتم تا مبادا خراب شوند. روزها گذشت و سال‌ها گذشت. من از همه داشته‌های کودکی‌ام به خوبی مراقبت کردم اما نمی‌دانم کدام روز، کدام سال، چه کسی از کجا آمد و روزهای کودکی‌ام را برد؟

ما هیچ وقت بزرگ نشدیم. فقط بچگیمان را از دست دادیم !بچه که بودیم همه چشمان خیس ما را می‌دیدند و حالا که بزرگ شده‌ایم، هیچ‌کس نمی‌بیند. نه اینکه اشک نریزیم، بچه که بودیم نمی‌ترسیدیم از اینکه در جمع اشک بریزیم. حالا در خلوت خودمان و پنهانی اشک می‌ریزیم.

در آن دوران آرزوهای بزرگ بزرگمان چیزیهای کوچکی بود که می‌توانستیم به آنها زود دست پیدا کنیم اما در بزرگسالی کوچک‌ترین آرزوهایمان آنقدر بزرگ است که برای به دست آوردنش باید سالها تلاش کنیم.

در دوران کودکی دلمان به سادگی نمی‌شکست. بزرگ شده‌ایم و دلمان خیلی زود از اطرافیانمان می‌شکند. در بچگی دلخوری‌ها زود فراموش می‌شد، قهرها فقط یک ساعت طول می‌کشید. حالا حتی دلخوری‌های کوچک گاه به کینه تبدیل می‌شود. قهرها سال‌های سال طول می‌کشد و گاهی تا آخر عمر آشتی نمی‌کنیم.

بچه که بودیم یک تکه نخ رنگی هم می‌توانست سرگرممان کند. حالا هزاران هزار کلاف سر در گم در زندگی داریم که هیچ‌کدام هم نمی‌تواند لحظه‌ای ذهنمان را گرم کند.

بچه که بودیم همه را دوست داشتیم. چند تا؟ بزرگ‌ترین عددی که می‌شناختیم را می‌گفتیم. همه را ده تا دوست داشتیم. حالا؟ دوست داشتن‌هایمان انتخابی و سخت شده است. آنقدر که بعضی‌ها را یکی هم دوست نداریم.

در بچگی قضاوت نمی‌کردیم. حالا که بزرگ شده‌ایم رفتارهای دیگران را، خوب و بد قضاوت می‌کنیم. گاهی رفتارهای دیگران را پیش‌داوری می‌کنیم و از کوچک‌ترین حرفمان صدها منظور داریم و از کوچک‌ترین حرف دیگران هزار منظور برداشت می‌کنیم.

و از همه این‌ها عجیب‌تر اینکه بچه که بودیم، آرزو داشتیم بزرگ شویم و حالا که بزرگ شده‌ایم، دلمان می‌خواهد به دوران بچگی برگردیم. هر روز برای دوران بچگی‌ها که پر از عشق بود و شور و نشاط و سرزندگی حسرت می‌خوریم.