لابه لای موهای نگار عابدی ردّ یه روسری هم دیده میشه!
نگار عابدی نوشته:
«من آن لحظه را می جویم
که به دلکشی پرنده ایست…. لحظه ای عظیم ,
که ما در آن
به یگانگی از دست رفته مان می نگریم،
به انزوای محض انسان بودن
به شکوه انسان بودن
به شکوه نان قسمت کردن
و معجزه ی از یاد رفته ی زنده بودن….»