آشنایی با جوجیتسو برزیلی

 

پیدایش جوجیتسو برزیلی

جوجیتسوی برزیلی (BJJ) یک هنر رزمی و ورزش مبارزه ای است که بر درگیری نزدیک به خصوص کار در خاک و کنترل حریف متمرکز است. جوجیتسوی برزیلی با تکیه بر سبک نه وازا جودو که اصول آن درگیری در زمین و خاک کردن حریف است، بوجود آمده است. این ورزش زمانی به یک ورزش مستقل رزمی تبدیل شد که برادران گریسی، کارلوس و هلیو، تجربیات و تمرینات خود را وقف ابداع، تطابق و تبدیل جودو به جوجیستوی برزیلی کردند. این دانش نسل به نسل در طول این خانواده منتقل شده، طوری که امروزه بسیاری وجود این هنر رزمی را مدیون زحمات و تعهدات خانواده گریسی می دانند.

 

 

جوجیستوی برزیلی مفهومی را گسترش داد که اعتقاد دارد یک فرد ضعیف تر براحتی می تواند در برابر یک فرد بزرگتر و قوی تر مقاومت کند، البته این کار به رعایت فرم صحیح حرکات، یادگیری روش هایی برای خاک کردن حریف، مبارزه با قسمت های پایین بدن حریف، و بکارگیری روش های قفل مفاصل و گردن بستگی دارد. جوجیتسوی برزیلی برای موقعیت هایی که به دفاع شخصی نیازمند هستید، بسیار کارآمد است.

زمانی که جودو به برزیل وارد شد، تغییراتی در قوانین آن بوجود آمد. بعضی از قوانین برای بالابردن سطح کیفی ورزش، و بعضی دیگر برای افزایش ایمنی تغییر کردند. با اینکه ریشه های این ورزش را باید در جودوی ژاپنی جستجو کرد، اما ابداع کننده های جوجیتسوی برزیلی (برادران گریسی)، قصد ایجاد یک ورزش ملی را داشتند، بنابراین فرهنگ ورزش برزیلی و سبک مبارزات برخورد کامل – فول کانتکت – از شاخصه های جوجیتسوی برزیلی هستند. طوری که امروزه، بعضی از قوانین و فنون جوجیتسوی برزیلی در سایر ورزش های رزمی دیده نمی شود.

 

جوجیستو بر خاک کردن حریف متمرکز است

مبارزات جوجیتسوی برزیلی با تمرکز بر کار کردن در زمین و قسمت هایی پایین بدن حریف با سایر ورزش های رزمی تفاوت دارد. در سایر ورزش های رزمی بیشتر زمان مبارزه در حالت ایستاده انجام می شود. وجود این تمرکز در جوجیتسوی برزیلی باعث بوجود آمدن فنون و تکنیک های خاک کردن، قفل کردن یا کنترل حریف بر زمین شده است که در سایر هنر های رزمی دیده نمی شود. ورزش جوجیتسوی برزیل بر تسلیم کردن حریف بدون بهره گیری از ضربه زدن تکیه دارد. این ورزش دارای تکنیک های قانونی متنوعی مانند “کنترل از کنار” ، “فول مانت”، “آرمبار” و … است که در حالات مختلف حریف را بر روی زمین کنترل می کند و باعث تسلیم شدن او می شود.

 

 

لباس و کمربند جوجیتسو برزیلی

لباس ورزشکاران جوجیتسوی برزیلی همانند یک جودوگی جودو است، اما ژاکت و شلوار ضخیم تر و محکم تری دارد. پوشیدن لباس جوجیتسوی برزیلی در حین تمرینات از رسوم این ورزش است. کلمه “کیمونو” برای توصیف لباس جوجیتسوی برزیلی کاربرد دارد، به خصوص در برزیل.

 

 

همانند سایر ورزش های رزمی سطح بندی مهارت، در جوجیتسوی برزیلی نیز با رنگ بندی کمربند مشخص می شود. هر چه سطح بالاتر باشد، فهم و دانش ورزشکار از تکنیک های جوجیتسوی برزیلی بیشتر است. با اینکه شباهت زیادی با سطح بندی در جودو و رنگ های کمربند این ورزش ژاپنی دیده می شود، اما جوجیتسوی برزیلی دارای جنبه ها و رنگ های اختصاصی است. یکی از این تقاوت ها، جدا شدن کمربندهای جوانان و بزرگسالان است. حداقل سن مورد نیاز برای دریافت کمربند آبی ۱۵ سال است و برای افراد زیر ۱۵ سال از کمربندهای زرد، نارنجی و سبز استفاده می‌ شود. برای دریافت کمربند مشکی نیز حداقل ۱۹ سال لازم است. برخلاف جودو و کاراته، دریافت کمربند مشکی جوجیتسوی برزیلی به سالهای زیادی تمرین و مبارزه نیاز دارد، چراکه رتبه کمربند مشکی به معنای عالی ترین سطح از جوجیتسو است. به ترتیب؛ ابتدا کمربند سفید، سپس آبی، بنفش، قهوه ای، مشکی (حداقل بعد از ۵ سال)، ترکیب مشکی-قرمز (حداقل ۷ سال)، ترکیب سفید- قرمز (حداقل ۱۰ سال)، و در نهایت قرمز (بالاترین درجه).