آشنایی با ورزش پرش ارتفاع

ستاره | سرویس ورزش – در این مطلب با ورزش پرش ارتفاع بیشتر آشنا شوید.

 

قوانین پرش ارتفاع

اصول و قوانین پرش ارتفاع توسط فدراسیون بین المللی دو و میدانی (IAAF) تعیین می شود. در ورزش پرش ارتفاع ورزشکاران باید بدون کمک فیزیکی از روی یک میله افقی به طول ۴ متر عبور کنند. این میله در یک ارتفاع مشخص قرار می گیرد و ورزشکار در هنگام عبور نباید به آن برخورد کند. هر ورزشکار به دنبال این است که بیشترین ارتفاع را به نام خود ثبت کند. شرکت کنندگان می توانند پرش های خود را در هر ارتفاعی آغاز کنند. در یک مسابقه، در ابتدا، همه ورزشکاران ۳ تلاش برای انجام پرش ارتفاع دارند. حتی در صورتی که پرش ناموفقی را از خود به نمایش بگذارند، می توانند با رد کردن این ارتفاع، پرش در یک ارتفاع بلند تر را انتخاب کنند. ۳ تلاش متوالی ناموفق و همراه با خطا باعث حذف شرکت کننده می شود.

اگر رقابت به جایی رسید که همه ورزشکاران باقی مانده یک ارتفاع مشخص را با موفقیت پرش کرده باشند: در حالت اول برنده کسی است که سه پرش ارتفاع خود را با خطای کمتری انجام داده است. اگر برنده مشخص نشد، در حالت بعدی برنده کسی است که در طول کل مسابقه پرش های ناموفق کمتری داشته باشد. اگر با در نظر گرفتن شرایط اول و دوم باز هم رقابت ادامه پیدا کرد، مسابقه پرش ارتفاع به مرحله Jump-off وارد می شود. در این حالت به هر ورزشکار یک فرصت پرش داده می شود. پس از اینکه هر نفر یک دور پرش ارتفاع خود را انجام داد و بازهم برنده مشخص نشد، ارتفاع میله بالاتر می رود. بالا رفتن ارتفاع میله نباید کمتر از ۲ سانتیمتر باشد. ارتفاع میله تا جایی بالا و پایین می آید که تنها یک نفر بتواند ارتفاع مشخص شده را پرش کند. مسابقه باید یک برنده داشته باشد، پس اگر همه افراد باقی مانده در مرحله آخر نتوانند از روی میله پرش کنند، ارتفاع میله ۲ سانتیمتر کاهش پیدا می کند. واضح است که در بیشتر مسابقات پرش ارتفاع برنده در همان مراحل ابتدایی مشخص می شود.

تاریخچه ورزش پرش ارتفاع

در اوایل قرن نوزدهم، رقابت های پرش ارتفاع در اسکاتلند شهرت پیدا کرد. اما پیوستن این رشته ورزشی به رقابت های مدرن المپیک تا سال ۱۸۹۶ طول کشید. پرش ارتفاع جزو ورزش هایی است که در طول تاریخ از نظر تکنیک پرش دچار تغییرات زیادی شده است. تکنیک های استرادل (Straddle)، چرخش غربی (Western Roll)، و قیچی شرقی (Eastern cut-off) در گذشته توسط ورزشکاران پرش ارتفاع استفاده می شده است. اما امروزه، از تکنیک پرش فاسبوری که با خم شدن کمر نسبت به میله و پرش همزمان با پشت کردن به آن، و با ابداع فوم های محافظ برای فرود آمدن امکان پذیر است، استفاده می شود. روش فاسبوری در اوایل ۱۹۶۰ شناخته شد و توسط ابداع کننده این تکنیک، دیک فاسبوری، در بازی های المپیک ۱۹۶۸ شهرت زیادی پیدا کرد.

آیا می دانستید؟

طی سال های ۱۹۵۶ و ۱۹۵۷ بیشتر ورزشکاران پرش ارتفاع به ساخت و استفاده از کفش های مخصوص روی آوردند. ضخامت کف بعضی از این کفش ها حتی به ۵ سانتیمتر می رسید. در سال ۱۹۵۷، یوری استپانف، ورزشکار اهل شوروی سابق، با استفاده از این نوع کفش ها، یکی از رکورد های تاریخ پرش ارتفاع را به ارتفاع ۲.۱۶ متر به ثبت رساند. فدراسیون بین المللی دو و میدانی، پس از انجام تحقیقات خود، استفاده از این نوع کفش ها را ممنوع کرد، اما مدال و رکورد استپانف از او گرفته نشد.

رکورد های پرش ارتفاع

در قسمت زنان، استفکا کوستادینووا از بلغارستان با حد نصاب ۲.۰۹ متر رکورد دار پرش ارتفاع زنان جهانی است. از سوی دیگر، یلنا اسلسارنکو روسی در رقابت های المپیک ۲۰۰۴ آتن با عبور از ارتفاع ۲.۰۶ متری رکوردار تاریخ المپیک زنان در این رشته ورزشی است.