معرفی مسجد چهارباغ اصفهان

ستاره | سرویس گردشگری – مدرسه یا مسجد چهارباغ که مدرسه سلطانی و مدرسه مادرشاه نیز نامیده می‌شود، آخرین بنای تاریخی باشکوه دوران صفوی در اصفهان است که برای تدریس و تعلیم به طلاب علوم دینی در دوره شاه سلطان حسین، آخرین پادشاه صفوی، از سال ۱۱۱۶ تا ۱۱۲۶ هجری قمری ساخته شده است. مدرسه چهار باغ که به قول بسیاری از محققین هم مدرسه و هم مسجد بوده است، با ۸۵۰۰ متر مربع مساحت در ضلع شرقی خیابان چهارباغ قرار دارد. امروزه مدرسه چهارباغ با نام مدرسه علمیه امام صادق نیز شناخته می‌شود. مدرسه چهارباغ در نزدیکی دیگر اماکن تاریخی شهر اصفهان همچون کاخ هشت بهشت، کاخ چهل ستون، میدان نقش جهان و … قرار گرفته است.

موقعیت جغرافیایی مدرسه چهارباغ در اصفهان

 

 

نامگذاری مدرسه یا مسجد چهارباغ

این مدرسه را مدرسه‌ سلطان می‌نامند چرا که در زمان شاه سلطان حسین ساخته شده است. از آنجایی که این مدرسه در خیابان چهارباغ قرار دارد به آن مدرسه‌ چهارباغ می‌گویند و چون مادر شاه سلطان حسین چند کاروانسرا و بازار و نهاد اقتصادی را وقف این مدرسه کرده است، گاه این مدرسه را با نام مدرسه‌ مادر شاه می‌خوانند.

 

معماری مدرسه چهارباغ

مدرسه‌ چهارباغ، چهار ایوان دارد. نمای خارجی عمارت شامل یک سردر بلند و باشکوه و هفده طاق نمای دو طبقه‌ی آجری در اطراف آن است. کاشی‌های ریز و ظریف، مقرنس‌های پر نقش و نگار و خطوط مختلف، سر در ساختمان و ورودی بنا را به زیبایی هر چه تمام‌تر زینت داده‌اند.کتیبه‌ی سردر به خط نستعلیق سفید و روی زمینه‌ی کاشی لاجوردی نگاشته شده و تاریخ ۱۱۱۲ هجری قمری بر آن حک شده است. این کتیبه را عبدالرحیم جزایری کتابت نموده است.

دو دهانه‌ سردر با کاشی‌های فیروزه‌ای تزئین شده و بر روی دو پایه سنگ مرمری، گلدانی به شکل بسیار زیبا قرار گرفته است. در طرفین سر در دو سکوی مرمری بسیار نفیس و عالی وجود دارد.در اصلی مدرسه که با طلا و نقره تزئین شده، نمونه‌ی بارز هنر زرگری و قلم‌زنی است که در دوران صفویه به نهایت تعالی و تکامل خود رسیده است.بر دو لنگه چپ و راست این در به خط نستعلیق بسیار زیبا و به صورت برجسته، اشعاری نوشته شده است.

خطاط این اشعار، محمد صالح اصفهانی خوشنویس برجسته‌ی عصر صفوی است.قسمت داخلی مدرسه شامل هشتی، ورودی، حیاط داخلی، گنبد، مناره و اتاق‌ها است. زیباترین قسمت مدرسه از نظر کاشی‌کاری، هشتی ورودی آن است.

 

 

ایوان‌ها و حجره‌های صحن چهار ایوان مدرسه رو به باغی پر درخت قرار گرفته‌اند که جویباری از میان آن می‌گذرد. این نهر فرشادی نام دارد. مادی فرشادی، شعبه‌ای از زاینده‌رود است. صحن مدرسه‌ی چهارباغ، نمونه‌ی کامل یک معماری درون‌گرا و بومی به شمار می‌رود. حجره‌هایی که در دو طبقه و در فواصل ایوان‌های مدرسه ساخته شده‌اند به سکونت طلاب علوم دینی اختصاص داشته است.

اکثر این حجره‌ها دارای نقشه‌ی یکسانی هستند که از یک اتاق نشیمن در جلو و قسمتی به صورت صندوقخانه در عقب و قسمتی به نام بالاخانه تشکیل می‌شود. در جلوی این حجره‌ها ایوان زیبایی قرار دارد.در بخش شمالی مدرسه، ایوان شمالی با دهانه‌ا‌ی نسبتا عریض و ارتفاع زیاد قرار دارد که در جبهه‌ی مقابل آن، گنبد و مناره‌های ایوان جنوبی دیده می‌شود. کتیبه فوقانی داخل گنبد به خط عبدالرحیم جزایری خوش‌نویس عصر صفویه است.

تمامی سطوح داخلی بنا به قطعات کوچکی تقسیم می‌شود که با کاشی تزئین شده است. منبر دوازده پله مدرسه که یکپارچه از سنگ مرمر ساخته شده از بهترین نمونه‌های هنر حجاری و سنگ‌تراشی آن روزگار است. در کنار این منبر، محراب نفیس و بسیار زیبای مدرسه قرار دارد که کتیبه‌ی بالای محراب و منبر نیز به خط عبدالرحیم جزایری است.

اشعاری که در اطراف سرسرای مدرسه به خط نستعلیق بسیار زیبا به رنگ سفید بر زمینه‌ی کاشی خشت لاجوردی نوشته شده به خط محمد صالح اصفهانی و مورخ به سال ۱۱۱۹ هجری است.کتیبه‌ی افقی داخل گنبد نیز به خط عبدالرحیم جزایری و تاریخ ۱۱۲۱ هجری است.

شبستان مسقف مدرسه‌ی چهارباغ که در ضلع شرقی مدرسه واقع شده با درب منبت‌کاری بسیار نفیسی به محوطه‌ی زیر گنبد وصل می‌شود. در این شبستان، سه محراب وجود دارد که کتیبه‌های اطراف آنها را محمد مۆمن الحسینی به سال ۱۱۱۸ هجری کتابت کرده است.

 

 

سبک معماری این بنا به شیوه اصفهانی است. ازنظر تناسب معماری و زیبایی طرح کاشی‌کاری، گنبد مدرسه چهارباغ بعد از مسجد شیخ لطف‌الله قرار دارد ولی در نظر استادان بزرگ این فن، در مجلّل این بنا که با طلا و نقره تزئین شده از لحاظ زرگری، طلاکاری، طراحی و قلمزنی، شاهکاری از صنایع ظریفه است و نظیر ندارد. مدرسه چهار باغ از لحاظ کاشی‌کاری هم دارای اهمیت است و انواع مختلف این فن را مانند کاشی هفت رنگ، معرق، گره چینی، پیلی و معقلی را در خود جای داده و در حقیقت موزه کاشی‌کاری اصفهان می‌باشد. 

محراب و منبر یکپارچه مرمری، حجره مخصوص شاه سلطان حسین، کاشی‌کاری بی‌نظیر مدخل مدرسه، خطوط نستعلیق کتیبهها و پنجره‌های چوبی آلت‌بُری شده از قسمت‌های بسیار جالب و تماشایی این بنای نفیس تاریخی است. درختان چنار کهنسال و جوی آبی که در آن جریان دارد، بر زیبائی تزئینات نفیس کاشی‌کاری این بنای تاریخی افزوده و این مکان را بسیار فرح‌بخش و روح‌نواز کرده است.

 

 

یکی از کار‌های مهم شیخ بهایی بنای مسجد مشهور چهار باغ است. این مسجد چون در مسیر یکی از کانال‌های آب زاینده رود قرار داشت و امکان پی ریزی ساختمان عظیم وسنگی آن مواجه با اشکال می‌گردید. همچنین ساختمان مذکور نمی‌توانست روی سطح مرداب و لجن‌های موجود در اطراف آن قرار گیرد و امکان هر گونه خطر برای ساختمان و علی الخصوص برای دیوار‌های جانبی گنبد و مناره‌ها وجود داشت (این کانال هنوز از وسط مدرسه چهار باغ اصفهان عبور می‌کند) بنابراین وی دست به یک ابتکار زد.

شیخ برای اجرای صحیح این کار پیشنهاد کرد که نخست مقدار زیادی زغال چوب به ضخامت ۲ متر در سرتاسر پی ساختمان پراکنده گردد وپس از کوبیدن زغال در کف پی‌ها روی انرا با ساروج وشفته پر کرده وپی‌های ساختمان را روی ساروج وشفته مذکور بنا نهاد. این روش که عبارت است از استفاده از زغال چوب برای پی ساختمان‌های روی مرداب ولجن زار بعد‌ها مورد توجه اروپاییان قرار گرفت و پی و شالوده ساختمان‌های عظیم خودرا بدین طریق ساختند. هنوز هم در بعضی از نقاط به همین روش عمل می‌کنند.

 

 

ضمنا، چون باید ملات گل ساختمان مسجد بهم درآمیخته و با پا و سایر وسایل به خوبی مخلوط شود و از آنجا که هر چه ملات بیشتر پا بخورد چسبندگی گل بهتر شده و خوب عمل می‌آید از این رو به دستور شیخ بهایی ابتکاری برای هرچه بیشتر پا زدن گل‌ها بکار برده شد که ملات بنای مسجد هر روز زیر پای مردم و کودکان اهل اصفهان بلا وقفه پا بخورد وبه هم مخلوط وآمیخته گردد.

ابتکار شیخ بهایی این بود که دستور داد هر روز صبح چند سکه‌ای طلا را در داخل ملات‌ها بریزند و سپس به مردم اطلاع دهند که بیایند و سکه‌ها را برای خود بیابند. مردم گروه گروه ملات‌ها را از صبح لگد مال کرده و تا غروب آنروز تعدادی سکه برای خود می‌جستند و بدین ترتیب ملات‌ها کاملا به هم آمیخته و به قول معمار‌ها عمل می‌آمد.

 

 

درب مدرسه چهارباغ بیشتر روزهای سال به روی گردشگران بسته است و تنها زمان مناسب برای دیدن این جاذبه گردشگری ایام عید نوروز می‌باشد.

منابع: ویکی پدیا، گجارو و بلاگ با ایرانیان