شعر شهادت امام محمد باقر (ع)؛ مجموعه‌ای از اشعار کوتاه و بلند

امام محمد باقر (ع) پنجمین امام شیعیان و معروف به باقرالعلوم به معنای شکافنده علوم است. امام باقر (ع) دارای فضایل اخلاقی بسیار بوده و روایت است که بسیار بخشنده و مهربان بود حتی با کسانی که نسبت به او رفتار بدی داشتند.

ایشان همانند خورشیدی درخشان بر آسمان دانش درخشید و پس از عمری تلاش در میدان بندگی خدا و احیای دین و ترویج علم، در روز هفتم ماه ذی‌الحجه سال ۱۱۴ هجری قمری به ملاقات الهی شتافت. ایشان در بقیع، کنار مرقد پدر بزرگوارش امام سجاد (ع) و عموی پدرش امام حسن بن علی (ع) مدفون گشت. شهادت این امام بزرگوار را تسلیت عرض می‌کنیم. در ادامه می‌توانید منتخبی از چندین شعر شهادت امام محمد باقر (ع) را بخوانید.

 

 

شعر کوتاه شهادت امام باقر (ع)

در کربلا بودم صغیری پنج ساله 
همراه بابایم مرا بردند اسیری

دیدم پرستوهای دین را پر بریدند 
در قتلگه جدم حسین را سر بریدند

✽✽✽
با بی کسی و غربت و غم می‌سازیم
با شیون و آه دم به دم می‌سازیم

سوگند به آن چهار قبر خاکی
یک روز برایتان حرم می‌سازیم

✽✽✽

غروب قافله یادت نمی‌رفت
صدای هلهله یادت نمی‌رفت

گلو و قلب و چشمت سوخت عمری
سه تیر حرمله یادت نمی‌رفت

یوسف رحیمی

✽✽✽

او که ز نسل هم حسین و هم حسن بود 
مانند اجدادش غریب اندر وطن بود 

او وارث لب‌هاى خشک و چوب خورده است 
با عمه‏ اش منزل به منزل ره سپرده است 

او آخرین سرمایه کرببلا بود 
آئینه‏ خورشید روى نیزه‌‏ها بود

 

قصیده شهادت امام باقر (ع)

ای شیعه‌ی ثانی عشر حضرت باقر 
دین زنده شده از هنر حضرت باقر 

بخشید به اسلام مبین گرمی و رونق 
گنجینه غرقِ گهرِ حضرت باقر 

تا روز قیامت همه، چون آینه مات‌اند 
از دانش و علم و هنر حضرت باقر 

زینت ده توحید پرستان جهان است 
گلزار گل و بارور حضرت باقر 

قدسی نفسان حرم قدس ندیدند 
جز نور خدا در نظر حضرت باقر 

مرغان دعا تا حرم دوست رسیدند 
درسجدهی شام وسحر حضرت باقر 

جابر چه صمیمانه ز درگاه پیمبر 
آورده سلامی به بر حضرت باقر 

از فتنه بپرهیز که این بارگران است 
باری که کند خم کمر حضرت باقر 

عمری ز غم کرب و بلا خون جگر خورد 
قربان دل و چشم تر حضرت باقر 

پیوسته غم فاطمه و غربت حیدر 
آتش زده بر بال و پر حضرت باقر 

زهر ستم و کینه بیداد چه کرده است 
با جان و دل و با جگر حضرت باقر 

افسوس که در سوک نشسته است مدینه 
زین داغ گران با پسر حضرت باقر 

دادند مرا کوثر توفیق «وفائی»
تا آن که شوم نوحه گر حضرت باقر

سیدهاشم وفایی

✽✽✽

← شعر شهادت امام محمد باقر →

والا بود مقام تو یا باقرالعلوم 
جانم فداى نام تو یا باقرالعلوم 

اى پنجمین امام که چشم خواص است 
دائم به لطف عام تو یا باقرالعلوم 

باشد اساس دین نبى حب آل او 
خود این بود کلام تو یا باقرالعلوم 

از انقلاب علمیت اسلام زنده شد 
نازم بر آن قیام تو یا باقرالعلوم 

شیرین بود کلام تو هر چند از ستم 
گردیده تلخ کام تو یا باقرالعلوم 

سوزانده است جان هشام پلید را 
آن آتشین پیام تو یا باقرالعلوم 

گیرد ولى عصر به گاه ظهور خویش 
از دشمن انتقام تو یا باقرالعلوم 

همچون حسین سرور آزادگان بود 
آزادگى مرام تو یا باقرالعلوم 

اى خسرو دیار ولا (حافظى) ز جان 
شد کمترین غلام تو یا باقرالعلوم

محسن حافظى

✽✽✽

← شعر شهادت امام محمد باقر →

زمین و آسمان ای شیعه در حزن و غم است امشب
همه اوضاع عالم زین مصیبت در هم است امشب

امام پنجمین شد کشته از زهر هشام دون 
مدینه غم سرا از این غم و زین ماتم است امشب

یتیم و نوحه گر گردید اکنون حضرت صادق
به بر او را ز مرگ باب، زانوی غم است امشب

ولی راحت شد از رنج و مشقت حضرت باقر
به جنّت میهمان نزد رسول اکرم است امشب

به روی زین چو بنشستی ز دل نالید یا جدا
به فریادم برس مسموم جانم از سَم است امشب

عزیزانش چو بلبل زین مصیبت وا ابا گویان
به اندوه و غم و محنت سراسر عالم است امشب

هر آنچه اشک ریزی این زمان از دیدگان «تابع»
ز بهر حجت حق گر چه خون باری، کم است امشب

محمدعلی تابع

 

 

 

 

شعر شهادت امام محمد باقر علیه السلام

من پنجمین ولی خداوند قادرم
همنام مصطفی و ملقب به باقرم

گنجینهٔ علوم الهی است سینه‌ام
از نسل سفره دار کریم مدینه‌ام

بانی روضه‌های غروب منا منم
پرچم به دوش ماتم کرببلا منم

من غصه دار غصه‌های بی قرینم
من کربلا را یادگار آخرینم

من یادگار روزهای خاک وخونم
من یادگار چهره‌های لاله گونم

من تشنگی را در حرم احساس کردم
یاد دو دست خونی عباس کردم

من کودکی بودم که آهم را شنیدند
دیدم سر جد غریبم را بریدند

من دیده ام در وقت تشییع جنازه
اسبان دشمن را که خوزده نعل تازه

من با خبر هستم ز باغی بی شکوفه
خورشید را بر نیزه دیدم بین کوفه

گرچه کنون مسموم از زهر هشامم
من کشته ویران ای در شهر شامم

من روضه خوانی در منا بر پا نمودم
خود روضه خوان قتل آن مظلوم بودم

من سوختم از داغ بانوی مدینه
سنگ مدینه می زنم هر دم به سینه

حالا که نقش زهر کین در جسم مانده
از جسم پاک من فقط یک اسم مانده

یا رب قرارم را ز نیرنگش ربوده
در مجلس مستی مرا دعوت نموده

زهر عدو خون کرده قلب آتشین را
گریان نموده چشم زین العابدین را

شاعر: حبیب الله موحد

 

 

پدرم بینِ ریسمان بود و
با رقیه پدر پدر کردم 

عمه ام تا به رویِ خاک افتاد
دیده ام را ز اشک، تر کردم

از همان روزِ تلخ، تا امروز
گریه هر روز تا سحر کردم

دست در دست عمه‌ام آن روز
از دل نیزه‌ها گذر کردم

سُمِ مرکب بوی گلاب گرفت
از تنی که به آن نظر کردم

تا سه ساله میان راه افتاد
پدرم را خودم خبر کردم

آنقدر داغ دارم از آن دم
که از این زهر، خون، جگر کردم

✽✽✽

 

روزی که بادهای مخالف امان نداد
هفت آسمان به قافله‌ای سایه بان نداد

خورشید بود و سایه‌ی شوم غبارها
خورشید بود همسفر نیزه دارها

دیدی به روی نیزه سر آفتاب را
دیدی گلوی پرپر طفل رباب را

دیدی عمود با سر سقا چه کرده بود
تیر سه شعبه با دل مولا چه کرده بود

در موج خیز شیون و ناله دویده‌ای
تا شام پا به پای سه ساله دویده‌ای

گل زخمهای سلسله یادت نمی‌رود
هرگز غروب قافله یادت نمی‌رود

هم ناله با صحیفه‌ی ماتم گریستی
یک عمر پا به پای محرم گریستی

 

 

ندیده دیده ى گیتى به علم و دانش و تقوا
كسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر

ز بهر رفع حاجات و نیاز خویش گردیده
سلاطین جهان یكسر گداى حضرت باقر

زبان از وصف او لكن، قلم از مدح او عاجز
كه جز حق كس نمى ‏داند بهاى حضرت باقر

نزاید مادر گیتى ز بهر خدمت مردم
به جود و بخشش و لطف و سخاى حضرت باقر

به ذرات جهان یكسر بود او هادى و رهبر
كه جان عالمى گردد فداى حضرت باقر

برو كسب فضیلت كن چو مردان خدا اى دل
ز بحر دانش بى منتهاى حضرت باقر

اگر گردد شفیع ما بنزد خالق یكتا
بهر هر دردى شفا بخشد دعاى حضرت باقر

ز اندوه و غم و محنت بود آسوده و راحت
بزیر سایه و تحت لواى حضرت باقر

شاعر : حسن فرح بخشیان

✽✽✽

نگاه کودکی‌ات دیده بود قافله را
تمام دلهره‌ها، تمام فاصله را

تو انتهای غمی از کجا شروع کنم
خودت بگو بنویسم کدام مرحله را

چقدر خاطره تلخ مانده در ذهنت
ز نیزه دار که سر برده بود حوصله را

چه کودکی بزرگی است این که دستانت
گرفته بود به بازی گلوی سلسله را

چقدر گریه نکردید با سه ساله چقدر
به روی خویش نیاورد‌ اید درد آبله را

دلیل قافله می‌برد پا به پای خودش
نگاه تشنه آن کاروان یک دله را

هنوز یک به یک آری به یاد می آری
تمام زخم زبانهای شهر هلهله را

مرا ببخش که مجبور می شوم در شعر
بیاورم کلماتی شبیه حرمله را

شاعر: سید حمیدرضا برقعی

 

← شعر شهادت امام محمد باقر →

 

ای پنجمین امام که معصوم هفتمی
از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکمی»

بر درد جهل خلق، ز عالم طبیب‌تر
نامت غریب و قبر، ز نامت غریب‌تر

وقف علوم و دانش و دین کرده، همّ خویش
باشی کنار ابن و اب و اُمّ و عَمّ خویش

آب و گل و سجیّت تو، جز کرم نداشت
دیدم چرا مزار تو صحن و حرم نداشت

گلدسته‌ای نداشت حرم، مرقدی نبود
صحن و سرا نیافتم و گنبدی نبود

این خاک عشق باشد و بر باد کی رود؟
غم‌های عهد کودکی از یاد کی رود

آتش به خرمن جگر از آه، با تو بود
یک عمر، خاطرات تو همراه با تو بود

از صبح تا غروب کشیدی ز سینه آه
اما چه خوب شد که نرفتی به قتلگاه

تو دیده‌ای چه‌ها به اسارت به عمه شد
در شهر شوم شام، جسارت به عمه شد

تو طفل روی ناقه‌ی عریان نشسته‌ای
بر روی رحل ناقه، چو قرآن نشسته‌ای

تو طعم تازیانه و سیلی چشیده‌ای
بر روی خار، همره طفلان دویده‌ای

دیدی تو خیمه‌های به آتش کشیده را
داغ و فرار و رنگ ز چهره پریده را

شاعر: علی انسانی

✽✽✽

علم و کمال و حکمت و توحید جان گرفت
از نطق جان فزای تو یا باقرالعلوم

یک لحظه وا کند گره از کار عالمی
دست گره گشای تو یا باقرالعلوم

دردا که صبح و شام هشام از ره ستم
کوشید بر جفای تو یا باقرالعلوم

دردا که شد نهان به دل خاک در بقیع
روی خدانمای تو یا باقرالعلوم

شهادت مظلومانه امام محمد باقر (ع) تسلیت باد.