گزیده زیباترین اشعار وحشی بافقی؛ تک بیتی، دوبیتی و شعرهای عاشقانه

کمال‌الدّین یا شمس‌الدّین محمّد وحشی بافقی در سال ۹۳۹ هجری قمری در شهر بافق از توابع یزد چشم به جهان گشود. دوران زندگی او با پادشاهی شاه تهماسب صفوی و شاه اسماعیل دوم و شاه محمد خدابنده هم‌زمان بود. وی تحصیلات مقدماتی خود را در زادگاهش سپری نمود. وحشی در جوانی به یزد رفت و از دانشمندان و سخنگویان آن شهر کسب فیض کرد و پس از چند سال به کاشان عزیمت نمود و شغل مکتب‌داری را برگزید. وی پس از مدتی اقامت در کاشان و سفر به بندر هرمز و هندوستان، در اواسط عمر به یزد بازگشت و تا پایان عمر در این شهر زندگی کرد.

آثار باقیمانده وی عبارتند از «دیوان اشعار»، «مثنوی خلد برین»، «مثنوی ناظر و منظور» و «مثنوی فرهاد و شیرین» که این آخری به علت فوت وی ناتمام ماند و قرنها پس از او وصال شیرازی آن را به اتمام رساند. دیوان اشعار او شامل ۹۰۷۶ بیت غزل، قصیده، قطعه، رباعی، ترکیب بند، ترجیع بند، مخمس و مثنوی منتشر شده است.

وحشی بافقی در سال ۹۹۱ هجری قمری از دنیا رفت. مزار وی در محله سر برج یزد در برابر مزار شاهزاده فاضل، برادر امام هشتم قرار دارد.

 

 

گلچینی از بهترین غزلیات وحشی بافقی

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم، بریدیم

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم، پریدیم

رم دادن صید خود از آغاز غلط بود
حالا که رماندی و رمیدیم، رمیدیم

کوی تو که باغ ارم روضه خلد است
انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم

صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن
گر میوه یک باغ نچیدیم، نچیدیم

سر تا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل
هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم

وحشی سبب دوری و این قسم سخن‌ها
آن نیست که ما هم نشنیدیم، شنیدیم

✿•❀•✿

همخواب رقیبانی و من تاب ندارم
بی‌تابم و از غصه این خواب ندارم

زین در نتوان رفت و در آن کو نتوان بود
درمانده‌ام و چاره این باب ندارم

آزرده ز بخت بد خویشم نه ز احباب
دارم گله ازخویش و ز احباب ندارم

ساقی می صافی به حریفان دگر ده
من درد کشم ذوق می ناب ندارم

وحشی صفتم این همه اسباب الم هست
غیر از چه زند طعنه که اسباب ندارم

✿•❀•✿

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست
کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست

گلگشت چمن با دل آسوده توان کرد
آزرده دلان را سر گلگشت چمن نیست

از آتش سودای تو و خار جفایت
آن کیست که با داغ نو و ریش کهن نیست

بسیار ستمکار و بسی عهدشکن هست
اما به ستمکاری آن عهدشکن نیست

در حشر چو بینند بدانند که وحشی‌ست
آن را که تنی غرقه به خون هست و کفن نیست

✿•❀•✿

پیش تو بسی از همه کس خوارترم من
زان روی که از جمله گرفتارترم من

روزی که نماند دگری بر سر کویت
دانی که ز اغیار وفادار ترم من

بر بی کسی من نگر و چاره من کن
زان کز همه کس، بی کس و بی‌یارترم من

بیداد کنی پیشه و چون از تو کنم داد
زارم بکشی کز که ستمکارترم من

وحشی به طبیب من بیچاره که گوید
کامروز ز دیروز بسی زارترم من

 

چرا ستمگر من با کسی جفا نکند
جفای او همه کس می‌کشد چرا نکند

فغان ز سنگدل من که خون صد مظلوم
به ظلم ریزد و اندیشه از خدا نکند

چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو
خدا تو را به کسی یارب آشنا نکند

کدام سنگدل از درد من خبر دارد
که با وجود دل سخت گریه‌ها نکند

کشیده جام و سر بی‌گنه کشی دارد
عجب که بر نکشد تیغ و قصد ما نکند

به جای خویش نیامد مرا چو وحشی دل
اگر ز تیر تو پیکان به سینه جا نکند

✿•❀•✿

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم، غلط
باختم جان در هوای او غلط کردم، غلط

عمر کردم صرف او فعلی عبث کردم، عبث
ساختم جان را فدای او غلط کردم، غلط

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم، خطا
سوختم خود را برای او غلط کردم، غلط

اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود بد
جان که دادم در هوای او غلط کردم، غلط

همچو وحشی رفت جانم درهوایش حیف، حیف
خو گرفتم با جفای او غلط کردم، غلط

✿•❀•✿

سوی بزمت نگذرم از بس که خوارم کرده‌ای
تا نداند کس که چون بی اعتبارم کرده‌ای

چون به سوی کس توانم دید باز از انفعال
این چنین کز روی مردم شرمسارم کرده‌ای

ناامیدم بیش از این مگذار خون من بریز
چون به لطف خویشتن امیدوارم کرده‌ای

تو همان یاری که با من داشتی صد التفات
کاین زمان با صد غم و اندوه یارم کرده‌ای

ای که می‌پرسی بدینسان کیستی زار و نزار
وحشی‌ام من کاین چنین زار و نزارم کرده‌ای

✿•❀•✿

از برای خاطر اغیار خوارم می‌کنی
من چه کردم کاین چنین بی‌اعتبارم می‌کنی

روزگاری آنچه با من کرد استغنای تو
گر بگویم گریه‌ها بر روزگارم می‌کنی

گر نمی‌آیم به سوی بزمت از شرمندگی‌ست
زآنکه هر دم پیش جمعی شرمسارم می‌کنی

گر بدانی حال من گریان شوی بی‌اختیار
ای که منع گریه بی‌اختیارم می‌کنی

گفته‌ای تدبیر کارت می‌کنم وحشی منال
رفت کار از دست کی تدبیر کارم می‌کنی

✿•❀•✿

آه، تا کی ز سفر باز نیایی، بازآ
اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ

شده نزدیک که هجران تو، ما را بکشد
گر همان بر سر خونریزی مایی، بازآ

کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشی
وقت آنست که لطفی بنمایی، بازآ

رفتی و باز نمی‌آیی و من بی تو به جان
جان من، این‌همه بی‌رحم چرایی، بازآ

وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی
گرچه مستوجب صد گونه جفایی، بازآ

✿•❀•✿

چه‌ها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم
مگر دشمن کند این‌ها که من با جان خود کردم

طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری
غلط می‌گفت خود را کشتم و درمان خود کردم

مگو وقتی دل سد پاره‌ای بودت کجا بردی
کجا بردم ز راه دیده در دامان خود کردم

ز سر بگذشت آب دیده‌اش از سرگذشت من
به هرکس شرح آب دیده گریان خود کردم

ز حرف گرم وحشی آتشی در سینه افکندم
به او اظهار سوز سینه سوزان خود کردم

اشعار عاشقانه وحشی بافقی

منع مهر غیر نتوان کرد یار خویش را
هر که باشد، دوست دارد دوستار خویش را

هر نگاهی از پی کاریست بر حال کسی
عشق می‌داند نکو آداب کار خویش را

غیر گو از من قیاس کار کن این عشق چیست
می‌کند بیچاره ضایع روزگار خویش را

صید ناوک خورده خواهد جست، ما خود بسملیم
ای شکار افکن بتاز از پی شکار خویش را

با تو اخلاصم دگر شد بسکه دیدم نقض عهد
من که در آتش نگردانم عیار خویش را

بادهٔ این شیشه بیش از ساغر اغیار نیست
بشکنیم از جای دیگر ما خمار خویش را

کار رفت از دست ،وحشی پای بستی کن ز صبر
این بنای طاقت نااستوار خویش را

✿•❀•✿

پاک ساز از غیر دل ، وز خود تهی شو چون حباب
گر سبک روحی توانی خیمه زد بر روی آب

خودنمایی کی کند آن کس که واصل شد به دوست
چون نماید مه چو گردد متصل با آفتاب

کی دهد در جلوه گاه دوست عاشق راه غیر
دم مزن از عشق اگر ره می‌دهی بر دیده خواب

نیست بر ذرات یکسان پرتو خورشید فیض
لیک باید جوهر قابل که گردد لعل ناب

وحشی از دریای رحمت گر دهندت رشحه‌ای
گام بر روی هوا آسان زنی همچون سحاب

✿•❀•✿

در ره پر خطر عشق بتان بیم سر است
بر حذر باش در این راه که سر در خطر است

پیش از آنروز که میرم جگرم را بشکاف
تا ببینی که چه خونها ز توام در جگر است

چه کنم با دل خودکام بلا دوست که او
میرود بیشتر آنجا که بلا بی‌سپر است

شمع سرگرم به تاج سرخویش است چرا
با چنین زندگیی کز سر شب تا سحر است

چند گویند به وحشی که نهان کن غم خویش
از که پوشد غم خود چون همه کس را خبر است

✿•❀•✿

یارب مه مسافر من همزبان کیست؟
با او که شد حریف و کنون همعنان کیست؟

ماهی که چرخ ساخت به دستان ز من جدا
تا با که ، دوست گشته و همداستان کیست؟

تا همچو ماه خیمه به سر منزل که زد
وز مهر با که دم زند و مهربان کیست؟

آن مه کزو رسید فغانم به گوش چرخ
یارب نهاده گوش به سوی دهان کیست؟

وحشی همین نه جان تو فرسوده شد ز غم
آنک از غم فراق نفرسود جان کیست؟

✿•❀•✿

کوچنان یاری که داند قدر اهل درد چیست
چیست عشق و کیست مرد عشق و درد مرد چیست

گلشن حسنی ولی بر آه سرد ما مخند
آه اگر یابی که تأثیر هوای سرد چیست

ای که می‌گویی نداری شاهدی بر درد عشق
جان غم پرورد و آه سرد و روی زرد چیست

آنکه می‌پرسد نشان راحت و لذت ز ما
کاش پرسد اول این معنی که خواب و خورد چیست

گرنه عاشق صبر می‌دارد به تنهایی ز دوست
آنچه می‌گویند از مجنون تنها گرد چیست

وحشی از پی گر نبودی آن سوار تند را
می‌رسی باز از کجا وین چهرهٔ پر گرد چیست

✿•❀•✿

اشعار کوتاه وحشی بافقی

مدتی هست که حیرانم و تدبیری نیست
عاشق بی‌سر و سامانم و تدبیری نیست

از غمت سر به گریبانم و تدبیری نیست
خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیست

از جفای تو بدین‌سانم و تدبیری نیست
چه توان کرد پشیمانم و تدبیری نیست

✿•❀•✿

مدتی شد که در آزارم و می‌دانی تو
به کمند تو گرفتارم و می‌دانی تو

از غم عشق تو بیمارم و می‌دانی تو
داغ عشق تو به جان دارم و می‌دانی تو

خون دل از مژه می‌بارم و می‌دانی تو
از برای تو چنین زارم و می‌دانی تو

✿•❀•✿

در این فکرم که خواهی ماند با من مهربان یا نه
به من کم می‌کنی لطفی که داری این زمان یا نه

گمان دارند خلقی کز تو خواری‌ها کشم آخر
عزیز من یقین خواهد شد آخر این گمان یا نه

سخن باشد بسی کز غیر باید داشت پوشیده
نمی‌دانم که شد حرف منت خاطرنشان یا نه

✿•❀•✿

از تو همین تواضع عامی مرا بس است
در هفته‌ای جواب سلامی مرا بس است

نی صدر وصل خواهم و نی پیشگاه قرب
همراهی تو یک دو سه گامی مرا بس است

بیهوده گرد عرصه جولانگه توام
گاهی کرشمه‌ای و خرامی مرا بس است

✿•❀•✿

ترک ما کردی برو همصحبت اغیار باش
یار ما چون نیستی با هر که خواهی یار باش

گرچه می‌دانم که دشوار است صبر از روی دوست
چند روزی صبر خواهم کرد گو دشوار باش

صبر خواهم کرد وحشی در غم نادیدنش
من که خواهم مرد گو از حسرت دیدار باش

✿•❀•✿

درون دل به غیر از یار و فکر یار کی گنجد
خیال روی او اینجا در او اغیار کی گنجد

ز حرف و صوت بیرونست راز عشق من با او
رموز عشق وجدانیست در گفتار کی گنجد

من و آزردگی از عشق او حاشا معاذلله
دلی کز مهر پر باشد در او آزار کی گنجد

رباعیات وحشی بافقی

تا در ره عشق آشنای تو شدم
با صد غم و درد مبتلای تو شدم

لیلی‌وش من به حال زارم بنگر
مجنون زمانه از برای تو شدم

✿•❀•✿

شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا
نگذاشت به درد دل افکار مرا

چون سوی چمن روم که از باد بهار
دل می‌ترقد چو غنچه، بی‌یار، مرا

✿•❀•✿

گر با تو گهی نظر کنم پنهانی
لازم نبود که طبع خود رنجانی

من بودم و دیدنی چو این هم منع است
آن نیز به یاران دگر ارزانی

✿•❀•✿

در کوی توام پای تمنا نرود
من سعی بسی کنم ولی پا نرود

خواهم که ز کویت روم اما چه کنم
کاین بیهده گرد پا دگر جا نرود

✿•❀•✿

مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت
مهری نه چو این مهر که می‌دانی داشت

این مهر نه عاشقی‌ست، مهری‌ست که آن
با یوسف مصر پیر کنعانی داشت

✿•❀•✿

تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم
آهسته ز فرقت تو فریاد کنم

وقت است که دست از دهن بردارم
از دست غمت هزار بیداد کنم

✿•❀•✿

از دیده ز رفتن تو خون می‌آید
بر چهره سرشک لاله گون می‌آید

بشتاب که بی توجان ز غمخانه تن
اینک به وداع تو برون می‌آید

اشعار تک بیتی وحشی بافقی

از غم عشق تو بیمارم و می‌دانی تو
داغ عشق تو به جان دارم و می‌دانی تو

✿•❀•✿

هرچه گویی آخری دارد به غیر از حرف عشق
کاین‌همه گفتند و آخر نیست این افسانه را

✿•❀•✿

من نمی‌دانم که این عشق و محبت از کجاست
این‌قدر دانم که میل از جانب مطلوب بود

✿•❀•✿

من بودم و دل بود و کناری و فراغی
این عشق کجا بود که ناگه به میان جست

✿•❀•✿

ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد
به جفا سازد و سد جور برای تو کشد

✿•❀•✿

هر درد را که می‌نگری هست چاره‌ای
درد محبت است که درمان‌پذیر نیست

✿•❀•✿

خواهم آن عشق که هستی ز سر ما ببرد
بیخودی آید و ننگ خودی از ما ببرد

✿•❀•✿

ز هر کس بیشتر مهر تو دارم وین دلیلم بس
که هر کس را فزون‌تر مهر، حسرت بیشتر دارد

✿•❀•✿

به هرجا می‌رسم افسانه عشق تو می‌گویم
به این افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد

✿•❀•✿

بود از مجنون به لیلی لاف یک‌رنگی دروغ
در میان گر احتیاج قاصد و مکتوب بود

✿•❀•✿

لطف پنهانی او در حق من بسیار است
گر به ظاهر سخنش نیست، سخن بسیار است

✿•❀•✿

هرچند بیش کُشت به ناز و کرشمه‌ام
رغبت به آن کرشمه و نازم زیاده شد

✿•❀•✿

دلتنگم و با هیچ‌کسم میل سخن نیست
کس در همه آفاق به دلتنگی من نیست

✿•❀•✿

به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ
ز هجر دائمی ایمن ز وصل جاودان فارغ

✿•❀•✿

یک‌باره چرا قطع نظر می‌کنی از ما
بودیم نه آخر به تو یک‌بار مصاحب

✿•❀•✿

داغ جنون تازه گشت این دل پژمرده را
سخت‌خزانی گذشت، خوب‌بهاری رسید

✿•❀•✿

خندان نشست و شمع شبستان غیر شد
رحمی به گریه‌های شب تار من نکرد

✿•❀•✿

دعاهای سحر گویند می‌دارد اثر آری
اثر می‌دارد اما کی شب عاشق سحر دارد

✿•❀•✿

شب همه شب دعا کنم تا که به روز من شوی
دل به ستمگری دهی کو بدهد سزای تو

✿•❀•✿

جانم از غم بر لب آمد، آه از این غم، چون کنم
باعث خوشحالی جان غمین من کجاست

✿•❀•✿

چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو
خدا ترا به کسی یارب آشنا نکند

✿•❀•✿

سد فصل بهار آید و بیرون ننهم گام
ترسم که بیایی تو و در خانه نباشم

✿•❀•✿

به سد جان می‌خرم گردی که خیزد از سر راهت
ندارم قدر خاک راه پیشت، قیمت من کو

✿•❀•✿

ای که دل بردی ز دلدار من آزارش مکن
آنچه او در کار من کردست در کارش مکن

✿•❀•✿

دو بیتی های وحشی بافقی

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم بریدیم

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه بامی که پریدیم پریدیم

✿•❀•✿

تو نشسته در مقابل من و صد خیال باطل
که به عالم تخیل به که اتصال داری

به کدام علم یا رب به دل تو اندر آیم
که ببینم و بدانم که چه در خیال داری

✿•❀•✿

دیگری جز تو مرا این‌همه آزار نکرد
جز تو کس در نظر خلق مرا خوار نکرد

آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد
هیچ سنگین‌دل بیدادگر این کار نکرد

✿•❀•✿

به غم کسی اسیرم که ز من خبر ندارد
عجب از محبت من که در او اثر ندارد

غلط است اینکه گوید به دلی ره است دل را
دل من ز غصه خون شد، دل او خبر ندارد

✿•❀•✿

ما شعله شوق تو به صد حیله نشاندیم
دامن مزن این آتش پوشیده ما را

با اشک فرو ریخت ستم‌های تو وحشی
پاشید نمک، جان خراشیده ما را

✿•❀•✿

یاد او کردم ز جان سد آه دردآلود خاست
خوی گرمش در دلم بگذشت و از دل دود خاست

دوش در مجلس به بوی زلف او آهی زدم
آتشی افتاد در مجمر که دود از عود خاست

✿•❀•✿

دادیم جان به راه تو ظالم چه می‌کنی
سر داده‌ای چه فتنه چشم سیاه خود

من صید دیگری نشوم وحشی توام
اما تو هم برون مرو از صیدگاه خود

✿•❀•✿

هرکه یار ماست میل کشتن ما می‌کند
جرم یاران چیست دوران این تقاضا می‌کند

می‌کند افشای درد عشق داغ تازه‌ام
این سیه‌رو دردمندان را چه رسوا می‌کند

✿•❀•✿

هلاکم ساز گر بر خاطرت باری ز من باشد
که باشم من که بار خاطر یاری ز من باشد

گذاریدم همانجایی که میرم بر مداریدم
نمی‌خواهم که بر دوش کسی باری ز من باشد

✿•❀•✿

شب هلاکم می‌کند اندیشه غم‌های روز
روز فکر محنت شب‌های تارم می‌کشد

گفته خواهد کشت وحشی را به سد بیداد زود
دیر می‌آید مگر از انتظارم می‌کشد

اشعار وحشی بافقی در وصف خدا

آن را که خدا نگاهبان است
از فتنه دهر در امان است

هرکس شد از او بلند پایه
بیرون ز تصرف زمان است

صیاد تهی قفس نشنید
زان مرغ که سد ره آشیان است

نخلی که ز باغ لایزال است
با نشو و نمای جاودان است

از نشو و نما چگونه افتد
طوبا که درخت بی‌خزان است

تا زندهٔ عرصهٔ الاهی
هر سو که دواند کامران است

گردون به تصرف مرادش
چون گوی به حکم صولجان است

مهرش همه ساله در رکابست
ماهش همه روزه در عنان است

در عرصهٔ کام رخش عزمش
چون حکم خدایگان روان است

آن شاه که امر لطف و قهرش
ملکت ده و سلطنت ستان است

آن ماه که شمسهٔ جلالش
آرایش طاق آسمان است

یعنی که حباب بخش آفاق
کافاق چو جسم و او چو جان است

✿•❀•✿

جان رفت و ما به آرزوی دل نمی‌رسیم
هرچند می‌رویم به منزل نمی‌رسیم

برقیم و بلکه تندتر از برق و رعد نیز
وین طرفه تر که هیچ به محمل نمی‌رسیم

لطف خدا مدد کند از ناخدا چه سود
تا باد شرطه نیست به ساحل نمی‌رسیم

در اصل حل مسأله عشق کس نکرد
یا ما بدین دقیقهٔ مشکل نمی‌رسیم

وحشی نمی‌رسد ز رهی آن سوار تند
کش از ره دگر ز مقابل نمی‌رسیم

اشعار وحشی بافقی در مورد بهار

نوبهار آمد ولی بی‌دوستان در بوستان
آتشین میلیست در چشمم نهال ارغوان

تا گل سوری بخندد ساقی بزم بهار
ریخت در جام زمرد فام خیری زعفران

غنچه کی خندد به روی بلبل شب زنده‌دار
گر نیندازد نسیم صبح خود را در میان

بر سر هر شاخ گل مرغی خوش الحان و مرا
مهر خاموشیست چون برگ شقایق بر زبان

غنچه با مرغ سحر خوان سرگران گردیده بود
از کناری باد صبح انداخت خود را در میان

✿•❀•✿

باز وقت است که از آمدن باد بهار
بشکفد غنچه و گل خیمه زند در گلزار

آید از مهد زمین طفل نباتی بیرون
دایهٔ ابر دهد پرورش او به کنار

دفتر شکوهٔ گل مرغ چمن بگشاید
که چها می‌کشم از جور گل و خواری خار

لب به دندان گزد از قطره شبنم غنچه
که نکو نیست ز عاشق گله از خواری یار

نرگس از باد زند چشمک و گوید که بنال
که اثرها بکند عاقبت این نالهٔ زار

جدول آب نگر داغ دل از برگ سمن
غنچهٔ تازه ببین خنده زن از باد بهار

این به رنگیست که عاشق بنماید ساعد
وان به شکلیست که معشوق نماید دیدار

لالهٔ راغ که دارد خفقانش خسته
نرگس باغ که سازد یرقانش بیمار

هیچ یابی که چرا عنبر تر کرده به مشک
هیچ دانی که چرا بر لب جو کرده گذار

تپش قلب ز عنبر کند این یک چاره
زردی چشم ز ماهی کند آن یک تیمار

زاغ انداخت به گلزار چنین آوازه
کاینک از کشور وی خیل خزان گشت سوار

برگ داران شکوفه شده همراه نسیم
می‌نمودند سراسیمه ز هر گوشه فرار

بید لرزان شد و پنداشت پی غارت باغ
سپه برف فرود آمد از این سبز حصار

✿•❀•✿

بهار آمد و گشت عالم گلستان
خوشا وقت بلبل خوشا وقت بستان

زمرد لباسند یا لعل جامه
درختان که تا دوش بودند عریان

دگر باغ شد پر نثار شکوفه
که گل خواهد آمد خرامان خرامان

چه سر زد ز بلبل الا ای گل نو
که چون غنچه پیچیده‌ای پا به دامان

برون آکه صبح است وطرف چمن خوش
چمن خوش بود خاصه در بامدادان

نباشد چرا خاصه اینطور فصلی
دل گل شکفته، لب غنچه خندان

تو گویی که ایام شادی و عشرت
به هم صحبتی عهد بستند و پیمان

ببین صحبت عید با مدت گل
ببین ربط نوروز با عید قربان

ز هم نگسلد عهد شادی و عشرت
چو دوران اقبال دارای دوران

جهاندار صورت جانگیر معنی
شه کشور دل گل گلشن جان

بزرگ جهان و جهان بزرگی
سر سروران جهان میر میران

سرش سبز بادا که نخلی چو او نیست
ز گردی که آید از آن طرف دامان

به دامان یوسف نهفته است کحلی
که روشن کند دیدهٔ پیر کنعان

جهان چیست مهمانسرای سخایش
نمکدان مه و مهر نان و فلک خوان

ز درگاه احسان عاجز نوازش
که کار جهان می‌رسد زو به سامان

✿•❀•✿

سال نو و اول بهار است
پای گل و لاله در نگار است

والای شقایق است در رنگ
پیراهن غنچه نیم کار است

آن شعله که لاله نام دارد
در سنگ هنوز چون شرار است

پستان شکوفه است پر شیر
نوباوه باغ شیرخوار است

برگ از سر شاخه تازه جسته
گویا که مگر زبان مار است

این فرش زمردی ببینید
کش از نخ سبزه پود و تار است

ای پرده‌نشین گل بهاری
مرغ چمنت در انتظار است

این وزن ترانه می‌سراید
مرغی که مقیم شاخسار است

کای تازه بهار عالم افروز
هر روز تو عید باد و نوروز

اشعار وحشی بافقی برای پروفایل

الهی سینه‌ای ده آتش افروز
در آن سینه دلی وآن دل همه سوز

✿•❀•✿

چه خوش بودی دلا گر روی او هرگز نمی‌دیدی
جفاهای چنین از خوی او هرگز نمی‌دیدی

✿•❀•✿

دور از چمن وصل یکی مرغ اسیرم
ترسم که شوی غافل و در دام بمیرم

✿•❀•✿

چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو
خدا تو را به کسی یا رب آشنا نکند

✿•❀•✿

اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود بد
جان که دادم در هوای او غلط کردم، غلط

✿•❀•✿

گر ز آزردن من هست غرض مردن من
مُردم، آزار مکش از پی آزردن من

✿•❀•✿

دگر آن شبست امشب که ز پی سحر ندارد
من و باز آن دعاها که یکی اثر ندارد

✿•❀•✿

آن مژه کشت عالمی تا به کرشمه نصب شد
وای اگر عمل دهی چشم کرشمه‌ساز را

✿•❀•✿

من خنده زنم بر دل، دل خندہ زند بر من
اینجاست که می‌خندد دیوانه به دیوانه

✿•❀•✿

من و عشق و دل دیوانه بساطی داریم
عقل هی فلسفه می‌بافد و ما می‌خندیم

✿•❀•✿

برایم آنقدر دلبر عزیز است
که گشته نام او ورد زبانم
(منسوب)

✿•❀•✿

ساده رو وحشی که می‌خواهد به عرض او رسید
آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من

✿•❀•✿

چیست باز این زود رفتن یا چنین دیر آمدن
بعد عمری کآمدی بنشین زمانی پیش ما

ترکیب‌بند شرح پریشانی وحشی بافقی

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید
گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی
سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم
ساکن کوی بت عربده‌جویی بودیم

عقل و دین باخته، دیوانه رویی بودیم
بسته سلسله سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت
سنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت

این همه مشتری و گرمی بازار نداشت
یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

اول آن کس که خریدار شدش من بودم
باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او
داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بس که دادم همه جا شرح دلارایی او
شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد
کی سر برگ من بی سر و سامان دارد

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر
که دهم جای دگر دل به دل‌آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر
بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود
من بر این هستم و البته چنین خواهد بود

✿•❀•✿

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست
می‌توان یافت که بر دل ز منش باری هست

از من و بندگی من اگرش عاری هست
بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی
بنده‌ای همچو مرا هست خریدار بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است
راه صد بادیه درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است
اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

بعد از این ما و سرکوی دل‌آرای دگر
با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود
آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود
چه گمان غلط است این، برود چون نرود

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود
دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

✿•❀•✿

گر چه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت
وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

شد دل‌آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت
با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت

حاش لله که وفای تو فراموش کند
سخن مصلحت‌آمیز کسان گوش کند

✿•❀•✿

سرآغاز مثنوی فرهاد و شیرین وحشی بافقی

الهی سینه‌ای ده آتش افروز
در آن سینه دلی وان دل همه سوز

هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست
دل افسرده غیر از آب و گل نیست

دلم پر شعله گردان، سینه پردود
زبانم کن به گفتن آتش آلود

کرامت کن درونی درد پرورد
دلی در وی درون درد و برون درد

به سوزی ده کلامم را روایی
کز آن گرمی کند آتش گدایی

دلم را داغ عشقی بر جبین نه
زبانم را بیانی آتشین ده

سخن کز سوز دل تابی ندارد
چکد گر آب ازو، آبی ندارد

دلی افسرده دارم سخت بی نور
چراغی زو به غایت روشنی دور

بده گرمی دل افسرده‌ام را
فروزان کن چراغ مرده‌ام را

✿•❀•✿

امیدواریم از مطالعه اشعار زیبای وحشی بافقی شاعر بلند آوازه کشورمان لذت برده باشید. شما با کدامیک از اشعار دلنشین وحشی بافقی آشنایی دارید؟ نظرات و دیدگاه‌های خود را با ما و سایر همراهان مجله ستاره به اشتراک بگذارید.