گلچینی از زیباترین اشعار علیرضا بدیع

علیرضا بدیع شاعر و ترانه‌سرای معاصر، ۱۱ فروردین ۱۳۶۴ در نیشابور خراسان به‌دنیا آمد. او که کارشناسی رشته زبان و ادبیات فارسی دارد؛ سرودن را از سال ۱۳۷۶ و بعدها به صورت حرفه‌ای از سال ۱۳۷۹ آغاز کرد. بدیع پیشینه همکاری با حسام الدین سراج و سالار عقیلی و… را در کارنامه هنری خود دارد. کتاب‌های چاپ شده از او «حبسیه‌های یک ماهی که دل به دریا زد»، «از پنجره‌های بی پرنده»، «گنجشک‌های معبد انجیر»، «شجره‌نامه یک جن»، «همواره عشق» و «چله تاک» نام دارند.

 

هم راز مجانین و هم آواز لیالی
دیروز از آن کوچه گذشتم به چه حالی

آهوبره و هوبره سرمشق گرفتند
در شکل خرامیدن از آن چشم مثالی

از رنگ و لعاب تن تو بیدگلی ها
این نقش، نگارند به اسلیمی قالی

هر سال مرا با تو به یک لحظه گذشته‌ست
هر لحظه گذشته‌ست مرا بی تو به سالی

کاشا دلم اندازه دریای تو جا داشت
جا دارد اگر بشکند این ظرف سفالی

بر مشعل بی روغن ما چشم تو روشن
در محفل بی رونق ما جای تو خالی

✿☆✿

پاییز می‌رسد که مرا مبتلا کند
با رنگ‌های تازه مرا آشنا کند

پاییز می‌رسد که همانند سال پیش
خود را دوباره در دل قالیچه جا کند

او می‌رسد که از پس نه ماه انتظار
راز ِ درخت باغچه را برملا کند

او قول داده است که امسال از سفر
اندوه‌های تازه بیارد، خدا کند

او می‌رسد که باز هم عاشق کند مرا
او قول داده است به قولش وفا کند

پاییز عاشق است، وَ راهی نمانده است
جز این که روز و شب بنشیند دعا کند

شاید اثر کند، وَ خداوندِ فصل ها
یک فصل را بخاطر او جا به جا کند

تقویم خواست از تو بگیرد بهار را
تقدیر خواست راه شما را جدا کند

خش خش… صدای پای خزان است، یک نفر
در را به روی حضرت پاییز وا کند…

✿☆✿

اگر به رسم ادب از سرش کلاه گرفت
نسیم باز مرا با تو اشتباه گرفت

دمی به ناز حجاب از رخت کنار زدی
پرنده پر زد و آهو رمید و ماه گرفت

به روی گردنت افتاد تاری از گیسو
تمام گردنه را یک تن از سپاه گرفت

دلی چنین که تو داری تصاحبش سخت است
مگر که آینه را می توان به آه گرفت

تو را چنان وطنم از غریبه می گیرم
اگر که دست تو در دست او پناه گرفت

✿☆✿

مژگان به زیر سایه ابروی تاق توست
یا مردم نمازگزار رواق توست؟

آهسته روزگار مرا هم سیاه کن
با خط چشم و آنچه که باب مذاق توست

قندان نقره کاری بازار اصفهان
تقلید ناشیانه ای از سیم ساق توست

افتاده است هشت بهشت از نگاه من
هرجا که چشم کار کند چارباغ توست

افتاده این که در سر تو نفخه من است
افتاده آن چه در دل من اتفاق توست

ما تشنه همیم و به هم چون که می رسیم
آغاز احتیاج من و اشتیاق توست

قشلاق کرده ام به تو از دست زندگی
چندی ست پایتخت جهانم، اتاق توست

✿☆✿

تا زنده باشم چون کبوتر دانه می خواهم
امروز محتاج توام؛ فردا نمی خواهم

آشفته ام…زیبایی ات باشد برای بعد
من درد دارم شانه ای مردانه می خواهم

از گوشه ی محراب عمری دلبری جستم
اکنون خدا را از دل میخانه می خواهم

می خندم و آیینه می گرید به حال من
دیوانه ام، هم صحبتی دیوانه می خواهم

در را به رویم باز کن! اندوه آوردم
امشب برای گریه کردن شانه می خواهم

ماه و ماهی علیرضا بدیع (خواننده حجت اشرف زاده)

تو ماهی و من ماهی این برکه کاشی
اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی

آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و حجره فیروزه تراشی

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و الماس به آفاق بپاشی

ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار
هشدار! که آرامش ما را نخراشی

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم
اندوه بزرگی ست چه باشی… چه نباشی