دعای شهادت از زبان حواریون – دعاهای قرآنی

ستاره | سرویس مذهبی – حواریون به یاران خاص حضرت عیسی مسیح (ع) گفته می شود. آن ها که از نظر ایمان در جایگاه رفیعی قرار داشتند از خدا خواستند تا آنان را در مقام شفاعت و گواهی بر اعمال قرار دهد که جایگاه بسیار رفیعی است.

 

دعای شهادت از زبان حواریون

برای اینکه در زمره شاهدان اعمال قرار بگیرید این دعای قرآنی را زمزمه کنید:

«رَبَّنا آمَنَّا بِما أَنْزَلْتَ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاکْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدينَ»

(آیه ۵۸ سوره آل عمران)

«پروردگارا ما به کتابی که فرستادی ایمان آورده و از رسول تو پیروی کردیم، نام ما را در صحیفه اهل یقین ثبت فرما»

 

 

تفسیر دعای شهادت

این کلام، گفتار حواریون است. آنها گفتند: پروردگارا ما شرایع دین را از پیامبر آموختیم و به آن ایمان آورده و عمل و پیروی کردیم و همه ما شاهد هستیم که پیامبر به شرایعی که مردم را به آنها دعوت می کند عامل است و از آنها تخطی و تعدی نمی کند، یا آن که از خدا درخواست کرده اند که آنها را شاهدان بر اعمال قرار دهد.

در این دعا حواریون ابتدا ایمان خود را به آنچه نازل شده بود اظهار داشتند، ولى چون ایمان به تنهایى کافى نبود، مساله عمل به دستورهاى آسمانى و پیروى از مسیح (ع) را که گواه زنده ایمان راسخ آنها بود پیش آوردند، زیرا هنگامى که ایمان در روح و جان انسان رسوخ کند، حتما در عمل او انعکاس مى یابد و بدون عمل ممکن است تنها یک ایمان پندارى باشد نه واقعى. سپس از خدا تقاضا کردند نام آنها را در زمره شاهدان و گواهان که در این جهان، مقام رهبرى امتها را دارند و در جهان دیگر مقام شفاعت و گواهى بر اعمال را ثبت نماید.

 

نکات طلایی دعای شهادت

۱- لازمه ایمان، اطاعت از پیامبر است. (آمنّا… و اتّبعنا الرسول)

۲- ایمان به تمام دستورات الهى لازم است. (بما انزلت)

۳- از خداوند بخواهیم که ایمان ما را تثبیت کرده و ما را از حامیان انبیا قرار دهد. (فاکتبنا مع الشاهدین)

 

چه کسانی بر اعمال ما شاهد هستند؟

شهادت مورد نظر در این دعا عبارت است از تحمل (دیدن) حقایق اعمالی که مردم در دنیا انجام مى ‏دهند، چه آن حقیقت سعادت باشد چه شقاوت؛ چه رد و چه قبول؛ چه انقیاد و چه تمرد. سپس این شاهدان در روز قیامت بر طبق آنچه دیده اند شهادت می دهند؛ روزی که خداى تعالى از هر چیز حتى از اعضای بدن انسان استشهاد مى ‏کند.

معلوم است که چنین مقام کریمى، شان همه امت نیست، چون کرامت خاصه ‏ای است براى اولیای طاهرین از ایشان. اما صاحبان مرتبه پائین ‏تر از اولیا که مرتبه افراد عادى و مؤمنین متوسط در سعادت است، چنین شهادتى ندارند.

امام صادق (ع) از پدرش از رسول خدا (ص) روایت کرده است که ایشان فرمودند: از جمله خصائصى که خداى تعالى به امت من داده است و با دادنش امتم را بر سایر امم برترى بخشید سه چیز است که حتى به هیچ پیغمبرى نداده است- تا آنجا که مى ‏فرماید:- خداى تعالى هر پیغمبرى را که مبعوث مى ‏کرد، او را شهید بر قومش قرار می داد ولى خداى تعالى امت مرا شهید بر همه خلائق کرد و فرمود: «لِیَکُونَ الرَّسُولُ شَهِیداً عَلَیْکُمْ وَ تَکُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ» (حج آیه ۷۸).

به طور کلی از آیات و روایات استفاده می شود که گواهان بر اعمال انسانها در روز قیامت ۶ گروه می باشند:

۱- در رأس همه گواهان، خداوند است:

«در هر حال که باشی و هر آیه از قرآن که بخوانی و هر کاری را که انجام بدهید، ما گواه بر شما هستیم.» (یونس آیه ۶۱)

۲- پیامبران و اوصیا:

«چگونه خواهد بود آن روز که از هر امتی گواهی می آوریم و تو را گواه بر آنان قرار می‌دهیم.» (نسا آیه ۴۱)

امام صادق(ع) در تفسیر آیه فرمود: «این درباره امت محمد (ص) نازل شده و در هر قرنی برای آنان امامی از ما خواهد بود که شاهد بر آنان است و محمد (ص) گواه بر همه ماست».

۳- زبان، دست، پا، چشم، گوش و پوست:

«در آن روز زبانها و دستها و پاهایشان بر ضد آنان نسبت به اعمالی که مرتکب شده اند، گواهی می دهند» (نور آیه ۲۴).

در آیه دیگری می گوید:

«زمانی که به آن (دوزخ) می رسند، گوشها و چشمها و پوستهای تنشان به اعمال آنان گواهی می‌دهد.» (فصلت آیه ۲۰)

۴- فرشتگان:

«در آن روز هر انسانی وارد محشر می شود، در حالی که فرشته ای با او همراه است که او را به سوی حساب سوق می دهد و گواهی از فرشتگان است که بر اعمال او شهادت می‌دهد.» (ق ایه ۲۱)

۵- زمین:

«در آن روز زمین اخبار خود را بازگو می کند» (زلزال آیه ۴)

۶- زمان:

از برخی روایات استفاده می شود که زمان در روز قیامت از شاهدان به شمار می رود. امام باقر (ع) فرمود: «هیچ روزی بر انسان نمی گذرد مگر این که به او می گوید: ای فرزند آدم! من روز تازه ای هستم و بر تو شهادت می دهم. در من کار خوب انجام بده تا در قیامت به نفع تو گواهی دهم.»

 

حواریون چه کسانی بودند؟

حواریون ۱۲ نفر از یاران مخصوص حضرت عیسى (ع) بودند که بعضى از آنها لغزش پیدا کردند. از جمله یهوداى اسخریوطى که به حضرت عیسى (ع) خیانت کرد.

حواریون با این که ایمان آورده بودند، مى‌خواستند با دیدن معجزه دیگرى از عیسى (ع) که آن هم مربوط به آسمان باشد قلب شان سرشار از یقین گردد. برای همین به عیسى (ع) عرض کردند: «آیا پروردگار تو مى‌تواند مائده‌اى از آسمان (یعنى غذایى از آسمان) براى ما بفرستد؟» این تقاضا که بوى شک مى‌داد، حضرت عیسى (ع) را نگران کرد، به آنها هشدار داد و فرمود: «اگر ایمان آورده‌اید از خدا بترسید.» حواریون گفتند: «ما مى‌خواهیم از آن غذا بخوریم تا قلبمان سرشار از اطمینان و یقین گردد و به روشنى بدانیم که آن چه به ما گفته‌اى راست است و بر آن گواهى دهیم.»

هنگامى که عیسى (ع) از حسن نیت آنها آگاه شد، به خدا عرض کرد: «خدایا! مائده‌اى (سفره‌اى از غذا) از آسمان براى ما بفرست تا عیدى براى اول و آخر ما باشد و نشانه‌اى از جانب تو محسوب شود و به ما روزى ده که تو بهترین روزى دهندگان هستى.»

خداوند به عیسى (ع) وحى کرد: «من چنین مائده‌اى را بر شما نازل مى‌کنم، ولى باید متوجه باشید که مسؤولیت شما بعد از نزول این مائده، بسیار سنگین تر خواهد بود. اگر پس از مشاهده چنین معجزه آشکارى هر کس از شما به راه کفر رود، او را آن چنان عذاب کنم که هیچ کس را آن گونه عذاب نکرده باشم.» مائده نازل شد و در میان آن چند قرص نان و چند ماهى بود و چون مائده در روز یکشنبه نازل شد، مسیحیان آن روز را روز عید نامیدند.