غزل شماره ۴۸۵ حافظ: ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۸۵ حافظ

ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی
من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگوی‌

ای ساقی، فصل بهار است و ابر بر لب جویبار سایه افکنده است؛ من نمی‌گویم چه بکن، اگر صاحب ذوق هستی، خودت بگو.

بوی یک رنگی از این نقش نمی‌آید خیز
دلق آلوده صوفی به می‌ ناب بشوی

در نقش این خرقه اثری از یکرنگی به چشم نمی‌خورد، برخیز و خرقه آلوده صوفی را با شراب خالص بشوی تا یکرنگ شود.

سفله‌طبع است جهان بر کرمش تکیه مکن‌
ای جهان‌دیده ثبات قدم از سفله مجوی

دنیا پست‌فطرت است، به لطف و بخشش آن دل مبند.‌ ای آدم دنیا دیده و باتجربه، از فرومایه انتظار وفای به عهد و استمرار در راه نداشته باش.

دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر
از در عیش درآ و به ره عیب مپوی

دو اندرز به تو می‌دهم، به گوش گیر و به اندازه صد گنج از آن‌ها بهره‌برداری کن: پیوسته به شادی و خوشدلی بپرداز و از ایرادگیری و چون و چرا بپرهیز.

شکر آن را که دگربار رسیدی به بهار
بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجوی

به شکرانه اینکه بار دیگر به فصل بهار رسیدی، نهال خیر بنشان و راه محقق و مسلم شده نیکی را در پیش بگیر.

روی جانان طلبی آینه را قابل ساز
ور نه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و روی

اگر آرزوی دیدن روی محبوب خود را داری، دل خود را صیقل بده و شفاف کن تا به صورت آینه درآید وگرنه هرگز از آهن و روی سخت، گل و نسرین رشد نمی‌کند.

گوش بگشای که بلبل به فغان می‌گوید
خواجه تقصیر مفرما گل توفیق ببوی

گوش خود را باز کن و بشنو که بلبل با صدای بلند آواز می‌دهد که‌ ای بزرگوار، کوتاهی مکن و بر آن باش که گل کامیابی را ببویی.

گفتی از حافظ ما بوی ریا می‌آید
آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی