غزل شماره ۴۷۹ حافظ: صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۷۹ حافظ

صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی
برگ صبوح ساز و بده جام یک منی

ساقیا، بامداد است و از ابر بهمن ماه قطره‌های شبنم می‌بارد، ساز و برگ بزم باده‌نوشی صبحگاهی را آماده کن و ساغری سرشار که یک من باده گنجایش داشته باشد، برای ما بیاور.

در بحر مایی و منی افتاده‌ام بیار
می تا خلاص بخشدم از مایی و منی

من در دریای خودپرستی و لاف مستی زدن غرقه شده‌ام، باده معرفت بده تا مرا از قید خودی و خودپرستی برهاند.

خون پیاله خور که حلال است خون او
در کار یار باش که کاریست کردنی

خون جام را بنوش که خون پیاله نوشیدن رواست؛ به عشق دوست بپرداز که مهرورزی کاری شایسته انجام دادن است.

ساقی به دست باش که غم در کمین ماست
مطرب نگاه دار همین ره که می‌زنی

ساقیا، آگاه باش که اندوه دنیا از نهانگاه قصد حمله دارد و ای خنیاگر همین آهنگ که می‌نوازی بنواز و همین پرده را نگاه دار و باز بزن.

می ده که سر به گوش من آورد چنگ و گفت
خوش بگذران و بشنو از این پیر منحنی

باده بریز و بده که چنگ آهسته در گوش من چنین گفت: زندگی را به خوشی سپری ساز و پند چنگ این پیر خمیده قامت را بنیوش.

ساقی به بی‌نیازی رندان که می بده
تا بشنوی ز صوت مغنی هوالغنی