غزل شماره ۴۷۶ حافظ: نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۷۶ حافظ

نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی
گذر به کوی فلان کن در آن زمان که تو دانی‌

ای باد ملایم بامداد و آغاز نیکبختی، به آن نام و نشان که می‌دانی و در زمان مناسبی که خود می‌شناسی به کوی فلان گذر کن.

تو پیک خلوت رازی و دیده بر سر راهت
به مردمی نه به فرمان چنان بران که تو دانی

تو قاصد خلوتگاه راز و نهانگاهی و چشم‌هایی بر سر راه تو منتظر هستند، از روی ادب و بزرگواری و نه به تحکم و اجبار، همانطور که خودت بهتر می‌دانی به سوی او پیش بران.

بگو که جان عزیزم ز دست رفت خدا را
ز لعل روح‌فزایش ببخش آن که تو دانی

به آن محبوب بگو که جان ناتوانم از دست رفت، به خاطر خدا، از آن لب‌های جان‌بخش خود، همان که خود بهتر می‌دانی ارزانی دار.

من این حروف نوشتم چنان که غیر ندانست
تو هم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی

من مطالب این نامه را طوری نوشته‌ام که نامحرم بدان پی نبرد، تو هم کریمانه یا از روی کشف و اعجاز همان‌طور که می‌دانی بخوان.

خیال تیغ تو با ما حدیث تشنه و آب است
اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی

تصور ما درباره شمشیر تو داستان شوق تشنه به آب است یعنی ما تشنه آب تیغ تو هستیم؛ پس گرفتار عشق خویش را به تیغ هلاکت بسپار، آن‌گونه که دلخواه توست.

امید در کمر زرکشت چگونه ببندم
دقیقه‌ایست نگارا در آن میان که تو دانی‌

نمی‌توانم امیدوار باشم که دست من به کمربند زربافت تو برسد.‌ ای یار زیبا، نکته باریکی در اینجاست که خود بهتر می‌دانی.

یکیست ترکی و تازی در این معامله حافظ
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی‌