غزل شماره ۴۶۷ حافظ: زان می عشق کز او پخته شود هر خامی

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۶۷ حافظ

زان می‌ عشق کز او پخته شود هر خامی
گر چه ماه رمضان است بیاور جامی

هر چند در ماه رمضان به سر می‌بریم، از آن شراب عشق که هر خام و ناآزموده را پخته و مجرب می‌سازد، پیاله‌ای بیاور و به ما بنوشان.

روز‌ها رفت که دست من مسکین نگرفت
زلف شمشادقدی ساعد سیم اندامی

مدت‌ها سپری شد که گیسوی بلند بالایی و بازوی سپید بدنی، دست من بیچاره را نگرفته است.

روزه هر چند که مهمان عزیز است‌ ای دل
صحبتش موهبتی دان و شدن انعامی‌

ای دل، ماه روزه هرچند مثل مهمان گرامی است، مصاحبت با او را بخشش و نعمت و رفتنش را احسان و لطف به حساب آور.

مرغ زیرک به در خانقه اکنون نپرد
که نهاده‌ست به هر مجلس وعظی دامی

در این ماه هیچ پرنده هوشیار مقابل در خانقاه به پرواز در نمی‌آید، زیرا در هر مجلس موعظه خانقاه دامی گسترده شده است.

گله از زاهد بدخو نکنم رسم این است
که چو صبحی بدمد در پی‌اش افتد شامی

از پارسای تندخو گلایه نمی‌کنم، زیرا این قاعده و رسم روزگار است که هر صبح که طلوع می‌کند شب سیاهی به دنبال دارد.

یار من چون بخرامد به تماشای چمن
برسانش ز من‌ ای پیک صبا پیغامی‌

ای باد صبا، آنگاه که محبوب من با ناز برای تماشای گلزار به راه می‌افتد، از سوی من به او پیامی برسان.

آن حریفی که شب و روز می‌ صاف کشد
بود آیا که کند یاد ز دردآشامی

آن همنشین هم‌پیاله که شب و روز باده زلال می‌نوشد آیا ممکن است از آن کسی که دُرد شراب می‌نوشد یادی بکند؟

حافظا گر ندهد داد دلت آصف عهد
کام دشوار به دست آوری از خودکامی‌