غزل شماره ۴۶۲ حافظ: یا مبسما یحاکی درجا من اللالی

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۶۲ حافظ

یا مبسما یحاکی درجا من اللالی
یا رب چه درخور آمد گردش خط هلالی‌

ای دهان خندان که صندوقچه مروارید یعنی ردیف سفید دندان‌ها را بازمی‌نمایاند، خدایا، خط نیم‌دایره پشت لب آن چه متناسب و برازنده است.

حالی خیال وصلت خوش می‌دهد فریبم
تا خود چه نقش بازد این صورت خیالی

در حال حاضر خیال وصل تو به‌خوبی مرا می‌فریبد، تا ببینم که این صورت خیالی چه نقشی را می‌خواهد بازی کند یعنی کار را به کجا می‌کشاند.

می‌ ده که گر چه گشتم نامه سیاه عالم
نومید کی توان بود از لطف لایزالی

شراب بده که هرچند نامه اعمال من گناهکار سیاه است، اما از مهربانی بی‌پایان خداوند نمی‌توان ناامید شد.

ساقی بیار جامی و از خلوتم برون کش
تا در به در بگردم قلاش و لاابالی‌

ای ساقی، پیاله‌ای شراب بیاور و مرا از گوشه تنهایی بیرون بیاور تا مست و بی‌پروا و بی‌بندوبار به هر کجا سر بزنم.

از چار چیز مگذر گر عاقلی و زیرک
امن و شراب بی‌غش معشوق و جای خالی

اگر دانا و باهوش هستی از چهار چیز یعنی خاطر آسوده، شراب ناب، محبوب و مکان خالی از بیگانگان صرف نظر مکن.

چون نیست نقش دوران در هیچ حال ثابت
حافظ مکن شکایت تا می‌ خوریم حالی

از آنجایی که بازی روزگار هرگز به یک منوال نمی‌ماند،‌ ای حافظ، دست از شکایت از روزگار بردار و فعلاً بیا شراب بنوشیم.

صافیست جام خاطر در دور آصف عهد
قم فاسقنی رحیقا اصفی من الزلال

جام ضمیر در روزگار آصف دوران یعنی وزیر وقت روشن و شفاف است. برخیز و از شرابی که از آب زلال روشن‌تر است مرا سیراب کن.

الملک قد تباهی من جده و جده
یا رب که جاودان باد این قدر و این معالی

کشور و قلمرو پادشاهی به بخت و اقبال و کوشش‌های او به خود می‌بالد، خداوندا، این منزلت و صفات ممتاز پیوسته پایدار بماند.

مسندفروز دولت کان شکوه و شوکت
برهان ملک و ملت بونصر بوالمعالی