غزل شماره ۴۴۹ حافظ: ای که مهجوری عشاق روا می‌داری

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۴۹ حافظ

ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
عاشقان را ز بر خویش جدا می‌داری‌

ای آنکه جدایی و دوری عاشقان را روا دانسته و چاکران خود را از پیش خود دور می‌کنی… ادامه در بیت بعد

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا می‌داری

در برابر چشمداشتی که به عنایت الهی داری، تشنه‌کام بیابان عشق را با آب دیداری مدد برسان.

دل ببردی و بحل کردمت‌ ای جان لیکن
به از این دار نگاهش که مرا می‌داری

جانا، دلم را ربودی و تو را حلال کردم، اما از دل من بهتر از من نگهداری نما و با او بهتر از من رفتار کن.

ساغر ما که حریفان دگر می‌نوشند
ما تحمل نکنیم ار تو روا می‌داری

اگر تو جایز می‌دانی بدان، اما برای ما قابل قبول و قابل تحمل نیست که هم‌پیاله‌های دیگر از جام ما شراب می‌نوشند.

ای مگس حضرت سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری‌

ای مگس بی‌ارزش، بارگاه بلند سیمرغ محل پرواز و تاخت و تاز تو نیست، با این کار هم آبروی خودت را می‌بری و هم ما را رنجیده‌خاطر می‌کنی.

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که می‌نالی و فریاد چرا می‌داری

تو به خاطر خطا و قصور خود از فیض این درگاه محروم شده‌ای، از دست چه کسی گلایه داری و برای چه داد و فریاد می‌کنی؟

حافظ از پادشهان پایه به خدمت طلبند
سعی نابرده چه امید عطا می‌داری‌