غزل شماره ۴۴۸ حافظ: ای که در کوی خرابات مقامی داری

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۴۸ حافظ

ای که در کوی خرابات مقامی داری
جم وقت خودی ار دست به جامی داری‌

ای کسی که در محله شراب‌فروشان جایگاهی داری، اگر به جام باده دسترسی داری، جمشید زمان خود هستی.

ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز
فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری‌

ای کسی که شب و روز را با گیسو و چهره محبوب سپری می‌کنی، اوقات تو خوش باد که روز و شب‌هایی نیکو داری.

ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند
گر از آن یار سفرکرده پیامی داری‌

ای باد صبا، اگر از آن محبوب سفر کرده پیغام و خبری داری، شتاب کن که عاشقان دلسوخته چشم به راه و منتظر هستند.

خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی
بر کنار چمنش وه که چه دامی داری

خال با نشاط چهره تو، مایه عیش و دانه خوشدلی است، اما پیرامون آن تور و تله‌ای بزرگ برای گرفتاری عاشقان گسترده‌ای.

بوی جان از لب خندان قدح می‌شنوم
بشنو‌ ای خواجه اگر زان که مشامی داری

از لب خندان پیاله شراب نسیم حیات و زندگی تازه به مشامم می‌رسد.‌ ای بزرگوار، اگر تو را نیز قدرت بویایی است آن را استشمام کن.

چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود‌
می‌کنم شکر که بر جور دوامی داری

وقتی که در نگهداری پیمان دوستی، ثبات قدم و پایداری نداشتی، خدای را شکر که در ستم و بی‌مهری استوار و پابرجا هستی.

نام نیک ار طلبد از تو غریبی چه شود
تویی امروز در این شهر که نامی داری

اگر غریبی بخواهد از دولت دیدار تو بهره‌مند و سرفراز و نیکنام شود چه عیبی دارد؟ زیرا امروز در این شهر تنها تویی که دارای مقام و شهرت نیک می‌باشی.

بس دعای سحرت مونس جان خواهد بود
تو که چون حافظ شبخیز غلامی داری