غزل شماره ۴۴۷ حافظ: بیا با ما مورز این کینه داری

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۴۷ حافظ

بیا با ما مورز این کینه‌داری
که حق صحبت دیرینه داری

بیا و با ما این‌طور کینه‌توز مباش و دشمنی مورز، چرا که بر ما حق دوستی قدیمی داری.

نصیحت گوش کن کاین در بسی به
از آن گوهر که در گنجینه داری

به اندرز من گوش فرا‌دار که این پند همچون مروارید، از جواهری که در خزینه خودت داری باارزش‌تر است.

ولیکن کی نمایی رخ به رندان
تو کز خورشید و مه آیینه داری

هیهات، تو که ماه و خورشید آینه‌گردان و نشان دهنده جمال تو هستند، رخسارت را به مردم رند آزاده نشان نمی‌دهی.

بد رندان مگو‌ ای شیخ و هش دار
که با حکم خدایی کینه داری‌

ای زاهد، از رندان بدگویی مکن و بر حذر باش زیرا با بدگویی کردن گویی با قضا و قدر الهی دشمنی می‌کنی.

نمی‌ترسی ز آه آتشینم
تو دانی خرقه پشمینه داری

آیا از سوز دل شعله‌ور من نمی‌ترسی؟ تو خوب می‌دانی جامه‌ای که پوشیده‌ای از پشم بوده و آتشگیر است. یعنی آه من خرقه تو را می‌سوزاند.

به فریاد خمار مفلسان رس
خدا را گر می‌ دوشینه داری

اگر از شراب شب پیش چیزی برایت باقی مانده، برای خاطر خدا، به‌وسیله آن تهیدستان بی‌نوا را که از خماری استمداد می‌طلبند، دریاب.

ندیدم خوش‌تر از شعر تو حافظ
به قرآنی که اندر سینه داری‌