غزل شماره ۴۳۲ حافظ: مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۳۲ حافظ

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
پر کن قدح که بی می‌ مجلس ندارد آبی

در حسرت باده عشق خمارآلوده هستم.‌ ای ساقی، شرابی بده و قدحی پر کن چراکه محفلمان بدون شراب آب و رنگ و صفایی ندارد.

وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید
مطرب بزن نوایی ساقی بده شرابی

با ایهام و کنایه نمی‌توان روی زیبای همچون ماه یار را آنچنان که باید وصف کرد.‌ ای مطرب، آهنگی بزن و‌ ای ساقی، شرابی بده تا آشکارا وصفش کنم.

شد حلقه قامت من تا بعد از این رقیبت
زین در دگر نراند ما را به هیچ بابی

برای اینکه دربان تو ما را از این در، به دری دیگر طرد نکند، قد من بر درگاه منزل تو مانند حلقه خمیده و منحنی شد.

در انتظار رویت ما و امیدواری
در عشوه وصالت ما و خیال و خوابی

ما در انتظار دیدن چهره تو پیوسته امیدوار هستیم و در امید کشش به سوی وصل تو با خواب و خیال روزگار می‌گذرانیم.

مخمور آن دو چشمم آیا کجاست جامی
بیمار آن دو لعلم آخر کم از جوابی

جامی از باده چشم تو کجاست که مرا از حالت مخموری به مستی کشاند. دوری از لبت مرا بیمار ساخته دست کم پاسخی بده تا حالم بهتر شود.

حافظ چه می‌نهی دل تو در خیال خوبان
کی تشنه سیر گردد از لمعه سرابی‌

منبع: شرح جلالی بر حافظ با تصرف و تلخیص.