غزل شماره ۴۱۸ حافظ: گر تیغ بارد در کوی آن ماه

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۱۸ حافظ

گر تیغ بارد در کوی آن ماه
گردن نهادیم الحکم لله

اگر در کوی آن محبوب ماهرو شمشیر هم ببارد، ما گردن تسلیم بر آن می‌گذاریم و به فرمان خدا تن در می‌دهیم.

آیین تقوا ما نیز دانیم
لیکن چه چاره با بخت گمراه

ما نیز راه و رسم پرهیزکاری را می‌دانیم، اما با این بخت و اقبال نامساعد و کج‌رفتار چه می‌توان کرد؟

ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم
یا جام باده یا قصه کوتاه

ما با پیر متعبد و موعظه‌کننده کمتر سر و کار داریم، یا ساغر شراب بده یا گفت و شنید را کوتاه کن.

من رند و عاشق در موسم گل
آن‌گاه توبه استغفرالله

من با این حالت رندی و عاشقی در فصل بهار از نوشیدن شراب توبه کنم؟ خدایا مرا ببخش.

مهر تو عکسی بر ما نیفکند
آیینه رویا آه از دلت آه

محبت تو، پرتو لطف و بازتابی به سوی ما نینداخت،‌ ای که چهره‌ات همچون آیینه است، صد افسوس که دلت از سنگ است.

الصبر مر و العمر فان
یا لیت شعری حتام القاه

شکیبایی تلخ و عمر زودگذر است، ای کاش در می‌یافتم که تا کی او را دیدار نمی‌کنم.

حافظ چه نالی گر وصل خواهی
خون بایدت خورد در گاه و بی‌گاه‌