غزل شماره ۴۱۷ حافظ: عیشم مدام است از لعل دلخواه

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۱۷ حافظ

عیشم مدام است از لعل دلخواه
کارم به کام است الحمدلله

از لب لعل دلپذیر یار پیوسته زندگی خوشی دارم؛ خدا را سپاس که کار‌ها بر وفق مراد پیش می‌رود.

ای بخت سرکش تنگش به بر کش
گه جام زر کش گه لعل دلخواه‌

ای اقبال سرفراز من، یار را محکم در آغوش بفشار، گاهی از جام زرین شراب بنوش و گاه کام دل از لب سرخ یار برگیر.

ما را به رندی افسانه کردند
پیران جاهل شیخان گمراه

مرشد‌های نادان و شیخ‌های راه از چاه باز نشناخته ما را به لاابالی‌گری شهره شهر کردند.

از دست زاهد کردیم توبه
و از فعل عابد استغفرالله

جانا چه گویم شرح فراقت
چشمی و صد نم جانی و صد آه‌

ای عزیز من، سرگذشت دوری تو را چگونه با دیدگانی پر از صد قطره اشک و جانی با صد ناله شرح دهم؟

کافر مبیناد این غم که دیده‌ست
از قامتت سرو از عارضت ماه

این اندوه که از رشک اندام موزون و چهره زیبای تو به سرو بوستان و ماه آسمان دست داده نصیب کافر نشود.

شوق لبت برد از یاد حافظ
درس شبانه ورد سحرگاه