غزل شماره ۴۰۹ حافظ: ای خونبهای نافه چین خاک راه تو

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۰۹ حافظ

ای خون‌بهای نافه چین خاک راه تو
خورشید سایه‌پرور طرف کلاه تو‌

ای کسی که ارزش خاک زیر پای تو برابر با خونبها و دیه نافه آهوی چین است و خورشید در زیر سایه گوشه کلاه تو پرورش یافته است.

نرگس کرشمه می‌برد از حد برون خرام‌
ای من فدای شیوه چشم سیاه تو‌

ای آنکه جان من فدای ناز و ادای چشم سیاه تو باد، از خانه بیرون خرام که نرگس با ناز و غمزه بیش از اندازه جلوه‌گری می‌کند.

خونم بخور که هیچ ملک با چنان جمال
از دل نیایدش که نویسد گناه تو

مرا بکش و خونم را پایمال کن، زیرا هیچ فرشته‌ای با این زیبایی که تو داری راضی نمی‌شود که گناه تو را ثبت کند.

آرام و خواب خلق جهان را سبب تویی
زان شد کنار دیده و دل تکیه گاه تو

تو باعث آرامش دل و خواب چشم جهانیان هستی. از این رو بر چشم و در دل جای گرفته و بر آن‌ها تکیه زده‌ای.

با هر ستاره‌ای سر و کار است هر شبم
از حسرت فروغ رخ همچو ماه تو

هر شب از حسرت دیدار پرتو روی ماه تو با هر ستاره‌ای که در آسمان است گفتگو و درد دل دارم.

یاران همنشین همه از هم جدا شدند
ماییم و آستانه دولت پناه تو

دوستان معاشر همه از هم جدا شده‌اند. تنها من در کنار درگاه تو که جایگاه اقبال و پیروزی است، مانده‌ام.

حافظ طمع مبر ز عنایت که عاقبت
آتش زند به خرمن غم دود آه تو‌