غزل شماره ۴۰۶ حافظ: گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

معنی و تفسیر غزل شماره ۴۰۶ حافظ

گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
از ماه ابروان منت شرم باد رو

یار به من گفت: برای دیدن ماه شب اول بیرون آمدی؟ از ماه ابروان من خجالت کشیده و برو.

عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست
غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو

مدت مدیدی به درازای یک عمر است که دل تو در چین و شکن زلف ما گرفتار است، نگهداری و طرفداری دوستان خود را رها مکن.

مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما
کان جا هزار نافه مشکین به نیم جو

در پیش زلف سیاه و معطر یار تفاخر به رایحه عقل و خردمندی مکن زیرا آنجا هزار کیسه مشک ارزش نیم‌جو را ندارد.

تخم وفا و مهر در این کهنه کشته‌زار
آنگه عیان شود که بود موسم درو

در این کشتزار کهنه دنیا هنگام درو کردن معلوم می‌شود که بذر وفا و محبت روییده است یا نه.

ساقی بیار باده که رمزی بگویمت
از سر اختران کهن سیر و ماه نو‌

ای ساقی، شراب بیاور تا برای تو از ستارگانی که دیرزمانی است در گردشند و از گردش ماه نو، رازی را فاش سازم.

شکل هلال هر سر مه می‌دهد نشان
از افسر سیامک و ترک کلاه زو

شکل هلال سر هر ماه نو یادآور تاج نیم‌دایره سیامک و ترک کلاه زو است.
به نقل از شاهنامه سیامک پسر کیومرث است که به‌خاطر نجات قبیله‌اش و پادشاهی پدرش به جنگ دیو سیاه شتافت و در آن راه جانش را از دست داد. زو پسر طهماسب است که در دوران پیشدادی پنج سال بر ایران پادشاهی کرد.

حافظ جناب پیر مغان مأمن وفاست
درس حدیث عشق بر او خوان و ز او شنو‌