غزل شماره ۳۹۵ حافظ: گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۹۵ حافظ

گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن
یعنی که رخ بپوش و جهانی خراب کن

با گیسوی همچون سنبل مشک‌بوی خویش روپوشی بر روی گلبرگ یعنی رخسارت بینداز یعنی روی خود را بپوشان و مردم دنیایی را بی‌تاب و نگران کن.

بفشان عرق ز چهره و اطراف باغ را
چون شیشه‌های دیده ما پرگلاب کن

از چهره‌ات عرق بیفشان و پیرامون بوستان را مانند شیشه‌های چشم ما پر از گلاب کن.

ایام گل چو عمر به رفتن شتاب کرد
ساقی به دور باده گلگون شتاب کن

وقتی فصل بهار و گل مانند روز‌های عمر به سرعت در حال سپری شدن است؛ ای ساقی، برای به گردش درآوردن جام شراب گلرنگ عجله داشته باش.

بگشا به شیوه نرگس پرخواب مست را
و از رشک چشم نرگس رعنا به خواب کن

چشم مست خواب‌آلود خود را با غمزه و ناز باز کرده و دیده نرگس خود‌نمای بوستان را از حسادت فروبند.

بوی بنفشه بشنو و زلف نگار گیر
بنگر به رنگ لاله و عزم شراب کن

بنفشه را بوییده و در همان حال گیسوی یار زیبا را به چنگ آور، به رنگ لاله نظر انداخته و همزمان قصد نوشیدن شراب بنما.

زان جا که رسم و عادت عاشق‌کشی توست
با دشمنان قدح کش و با ما عتاب کن

از آنجایی که شیوه و خلق‌وخوی تو آزار و کشتن عاشقان است، با دشمنان شراب بنوش و با ما بدرفتاری و تندی کن.

همچون حباب دیده به روی قدح گشای
وین خانه را قیاس اساس از حباب کن

همانند حباب روی آب، دیدگان خود را بر روی پیاله شراب باز کرده و اساس این دنیای بی‌دوام را با حباب آب مقایسه کن.

حافظ وصال می‌طلبد از ره دعا
یا رب دعای خسته‌دلان مستجاب کن